Εύθυμες ιστορίες του χωριού: Το ξεχασμένο όνομα της «Σπύραινας»

     Ήταν ένα αξιαγάπητο και πολύ όμορφο κορίτσι η Αντιγόνη. Μικροί και μεγάλοι την θαύμαζαν και την σέβονταν για το ήθος της, την εργατικότητά της, τους καλούς της τρόπους, το σεβασμό που έδειχνε σε μεγαλύτερους και μικρότερους. Από την ημέρα που παντρεύτηκε, όμως, «Σπύραινα» τη φώναζαν. «Σπύραινα» οι μεγάλοι και «θειά-Σπύραινα» τα παιδιά. Πού και πού μπορεί κάποιος να την αποκαλούσε «κυρά-Σπύραινα», μα κανένας με τ’ όνομά της, μέχρι που στο τέλος το «ξέχασε» κι η ίδια, ύστερα από μερικά χρόνια! Από μια παιδική της φίλη, με την οποία είχαν πολύ καιρό να συναντηθούν, δεν «άκουσε» στο «Αντιγόνη» και συνέχισε το δρόμο της προς τις δουλειές της!
     Τα χρόνια πέρασαν. Έζησε πολύ καλή με τον άντρα της, το Σπύρο, και απέκτησαν τρία αξιαγάπητα παιδιά και εγγόνια. Μα κι εκείνος ποτέ δεν τη φώναξε με τ’ όνομά της, κρατώντας την «παράδοση» του τόπου τους, που ήθελε να μην έχει η παντρεμένη γυναίκα όνομα, παρά αυτό που «δανειζόταν» από τον άντρα της: «Γιώργαινα», «Μιχάλαινα», «Γιάνναινα», «Κώσταινα», «Νίκαινα» κλπ. Κάθε φορά που ο Σπύρος ήθελε να μιλήσει σε άλλους για την Αντιγόνη, έλεγε «η νοικοκυρά μου» ή «η γυναίκα μου» ή «η κυρά μου». Μα και στην ίδια απευθυνόταν άλλοτε με το «έι», άλλοτε με το «ωρή» κι άλλοτε με το «Σπύραινα», όπως και όλοι οι άλλοι! Τη φώναζε και «Αφροδίτη», θέλοντας να τονίσει έτσι την ομορφιά της!
     Κάπου στα σαράντα χρόνια γάμου, ο Σπύρος αρρώστησε βαρειά. Από τον πυρετό παραμιλούσε και πολύ δύσκολα μπορούσε να τον «κουμαντάρει» η Αντιγόνη. Κάποια στιγμή που δυσκολευόταν να κατέβει από το κρεβάτι μόνος του, άρχισε να ζητάει τη βοήθειά της, όπως πάντα με το «έι» και με το «ωρή»! Εκείνη, αν και σε κοντινή απόσταση, δεν απαντούσε, όπως κι άλλες φορές το συνήθιζε, για να τον αναγκάσει να την φωνάξει με τ’ όνομά της. Αφού στο «έι» και το «ωρή», μαζί με τη φωνή του που προσπαθούσε να την κάνει όσο μπορούσε πιο δυνατή δεν αποκρινόταν εκείνη, της μίλησε για πρώτη φορά με τ’ όνομά της:
     -  Ε! Αντιγόνη!
     Τότε εκείνη γύρισε προς το μέρος του και με παράπονο του είπε:
     -  Αχ, ρε άντρα μου! Ήταν ανάγκη να φτάσεις σ’ αυτή την κατάσταση και μετά από πενήντα χρόνια ζωής μαζί, για να με φωνάξεις με τ’ όνομά μου;
 

 Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 9.11.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html