Στο άνθινο ρολόι της Πάτρας

     Μια ημερήσια εκδρομή στα πρώτα χρόνια της γυμνασιακής ζωής, είχε στο πρόγραμμα και την επίσκεψη στο άνθινο ρολόι της Πάτρας, όπως μας ανακοίνωσε ο γυμνασιάρχης. Πρώτη φορά ακούγαμε πως υπήρχε κάτι τέτοιο και, πραγματικά, αδημονούσαμε να το δούμε. Αν, μάλιστα, σκεφθεί κανείς πως ελάχιστοι τότε είχαμε τη δυνατότητα να «φοράμε ρολόι στο χέρι», που κι αυτό ήταν δώρο από κάποιον κάπως ευκατάστατο θείο, εκείνο το «άνθινο», μάλλον μας φάνταζε παραμυθένιο!
     Στα διαλείμματα η κουβέντα άναβε στα πηγαδάκια μας και καθένας το «περιέγραφε» κατά πώς το φανταζόταν, αφού κανείς μας δεν το είχε δει. Άλλος έλεγε ότι θα είναι ένα μεγάλο ρολόι σε κάποιο καμπαναριό, στολισμένο με λουλούδια. Άλλος πως θα βρισκόταν στην είσοδο ή κάποια πλευρά μεγάλου κτιρίου, επίσης στολισμένο με λουλούδια κι άλλος πως θα ήταν ορατό από κάθε σημείο της πόλης. Ο μόνος που «κάτι είχε ακούσει», χωρίς κι αυτός να το είχε δει,  ήταν ο Γρηγόρης, που το περιέγραψε πολύ μεγάλο και με τους δείκτες του να έμοιαζαν με έλικες ελικοπτέρου, αν και το ελικόπτερο μάς ήταν γνωστό μόνο από πτήσεις του πάνω από τα χωριά μας. Οι περισσότεροι τον κοιτάξαμε με γκριμάτσες αμφιβολίας, θεωρώντας απίθανο ότι μπορεί να είναι πραγματικότητα κάτι τέτοιο.
     Η μεγάλη ημερήσια εκδρομή, λοιπόν, με «λεωφορείο» και εκτός των ορίων της επαρχίας Καλαβρύτων, έφτασε! Χαράς ευαγγέλια για όσους μπορέσαμε να μαζέψουμε «σπυρί-σπυρί» το απαιτούμενο χρηματικό ποσό της συμμετοχής μας. Για τους λιγότερους που δεν ακολούθησαν, ήταν απλά μια μέρα «αργίας». Πολλές και μεγάλες οι οικονομικές δυσκολίες στα παιδικά μας χρόνια και όλοι σχεδόν οι γονείς έδιναν προτεραιότητες σε ζωτικότερης σημασίας ανάγκες, θεωρώντας, ίσως, μια τέτοια εκδρομή ένα περιττό έξοδο, ίσως και υπερβολή.  
     Συναντηθήκαμε στο σημείο εκκίνησης, με το γεύμα του έτοιμο σε κάποιο τσαντάκι από το σπίτι του ο καθένας, όπως συνηθιζόταν τότε. Κάποιες δραχμούλες παραπάνω καλά φυλαγμένες στην τσέπη, συνήθως χαρτζιλίκι των γονιών μας, προοριζόταν για το… επιδόρπιό μας: κάποιο αναψυκτικό ή στην καλύτερη ένα παγωτό.

Σύνηθες γεύμα εκδρομής της εποχής!

     Πολύ γρήγορα μετά  την εκκίνηση, άρχισε το γνωστό «ξεσάλωμα» μέσα στο λεωφορείο, με τους περισσότερους να χορεύουν στο διάδρομο, είτε και από τη θέση τους και άλλους να χειροκροτούν με το ρυθμό της μουσικής και να επιδοκιμάζουν τους χορευτές. Καθήμενοι στις πρώτες θέσεις οι καθηγητές μας, συνέχεια έστεφαν προς τα πίσω, για να έχουν συνεχή οπτική επαφή, ειδικά με τους περισσότερο ζωηρούς συμμαθητές μας.
      Μετά το προσκύνημα στη μεγαλοπρεπέστατη εκκλησία του Αγίου  Ανδρέα, κατευθυνθήκαμε από τον παραλιακό δρόμο κεντρικότερα της πόλης, πεζή και με τάξη, όπως επιβαλλόταν σ’ ένα γυμνάσιο για την εποχή. Η ανοιξιάτικη αύρα της θάλασσας χάιδευε ευχάριστα το πρόσωπό μας και η μυρωδιά του ιωδίου μάς προκαλούσε σε βαθιές εισπνοές. Παιδιά του χωριού εμείς, με διαφορετικές ομορφιές και προκλήσεις της φύσης, νοιώθαμε καλωσόρισμα της Αχαϊκής πρωτεύουσας τα πρωινά αυτά δώρα της.
     Σε λίγο φτάσαμε στην πλατεία Τριών Συμμάχων, όπως μας ενημέρωσαν οι καθηγητές μας, και μας οδήγησαν στο κέντρο της, στο άνθινο ρολόι. Σχηματίσαμε ένα μεγάλο κύκλο γύρω του και τα επιφωνήματα θαυμασμού γέμιζαν τον αέρα. Κινηθήκαμε περιμετρικά του, με κατεύθυνση προς και αντίθετη μ’ εκείνη των δεικτών του, για να το δούμε και να το απολαύσουμε καλύτερα. Οι άνθινοι αριθμοί του και η πανδαισία των ανοιξιάτικων χρωμάτων τους, τέλεια όλα φροντισμένα από αριστοτέχνες της κηπουρικής, μας μαγνήτισαν και κρατούσαν καθηλωμένα τα βλέμματα επάνω του.
    Κοιτάξαμε τα ρολόγια μας, οι λίγοι που φοράγαμε στο χέρι, κι έδειχνε κι εκείνο την ακριβή ώρα. Ένα σίδερο σε σχήμα και μέγεθος σωλήνας νερού, κάπου δυο μέτρων ο λεπτοδείκτης, έκανε μια περιστροφική κίνηση κάθε λεπτό, ενώ δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή να παρατηρήσει κανείς και την αργή κίνηση του μεγάλου δείκτη.
     Το πώς πέρασε ένα εικοσάλεπτο απολαμβάνοντας το αριστοτέχνημα της τεχνολογίας και της κηπουρικής, κανείς μας δεν κατάλαβε. Το σφύριγμα του γυμνασιάρχη ισοδυναμούσε με «τέλος χρόνου». Με το γεύμα ανά χείρας, ανεβήκαμε στην Άνω Πόλη από τις σκάλες της οδού Αγίου Νικολάου κι από εκεί μπήκαμε στο Κάστρο, όπου γευματίσαμε κάτω από τα πεύκα, για να συνεχίσουμε την εκδρομή μας.

 

Το άνθινο ρολόι της Πάτρας:
Η «πλάκα» του διαμορφώνεται-στολίζεται ανάλογα την εποχή!
Φωτογραφίες: Διαδίκτυο

     Απομακρυνόμενοι από το ξεχωριστό αυτό στολίδι της πόλης, επιβραβεύαμε το Γρηγόρη, άλλοτε με επαινετικά λόγια και άλλοτε πειράζοντάς τον καλοπροαίρετα, που ήταν περισσότερο «προφητικός» απ’ όλους μας, αφού οι δείκτες του άνθινου ρολογιού είχαν μια κάποια ομοιότητα με έλικες ελικοπτέρου!
 
Ιστορικά στοιχεία
 
     Έργο του ωρολογοποιού Δημήτρη Δρακόπουλου το άνθινο ρολόι της πλατείας Τριών Συμμάχων της Πάτρας, πραγματικό στολίδι για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της πόλης. Ήταν, επίσης, το και το ευχάριστο καλωσόρισμα για τους τουρίστες που κατέβαιναν από το καράβι στο παλιό λιμάνι. Η ονομασία της πλατείας έχει δοθεί προς τιμήν των τριών συμμαχικών δυνάμεων της Ελλάδας, Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας, για τη συμβολή τους στην Απελευθέρωση από του τουρκικό ζυγό.
     Στις δεκαετίες 1970 και 1980, το άνθινο ρολόι απετέλεσε αγαπημένο θέμα των Πατρινών καρτ ποστάλ και δεν είναι υπερβολικό να χαρακτηριστεί μνημείο της φύσης και της τέχνης. Ως μνημείο, δεν απετέλεσε εξαίρεση απ’ όλα τ’ άλλα, που πολύ συχνά γίνονται στόχος βανδαλιστών, κάτι που συνέβη και πρόσφατα.
     Άνθινο ρολόι, τέλος, είχαν ή έχουν κι άλλες πόλεις, όπως η Ρόδος, η Γαστούνη, η Αλεξανδρούπολη, η Θεσσαλονίκη.

--------------------------------

Πηγή: Διαδίκτυο

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 2.12.2021

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html