Ρομαντικές στιγμές

Χάραμα θέλω να ξυπνώ,
πρωί, που φεύγ’ η νύχτα,
που ξενικά η ανατολή
και των πουλιών η ορχήστρα.
 
Να βγαίνω πρώτος στην αυλή
να βλέπω την αυγούλα,
που βγαίνει με χαμόγελο,
που λούζει η δροσούλα.
 
Στο μύρωμα των λουλουδιών,
τριγύρω στο ποτάμι
το γιόμα θέλω να σταθώ,
στον ίσκιο, στο πλατάνι.
 
Να γείρω εκεί να κοιμηθώ
γλυκονανουρισμένος,
απ’ τη μουρμούρα του νερού
κι από έννοιες ξεχασμένος.
 
Κι αργότερα, το δειλινό,
που θα ’χει πια δροσίσει,
σ’ ένα δασάκι να βρεθώ
αντικριστά στη δύση.
 
Να βλέπω γύρω τα βουνά
φωτοστεφανωμένα,
τα σύννεφα στον ουρανό,
που είναι χρυσωμένα.
 
Να ’χω στη σκέψη ανεμελιά
και στην ψυχή γαλήνη.
Μια τέτοια ώρα σαν κι αυτή,
ατέλειωτη να μείνει.
 
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 13.7.2021
http://nikolpapak.blogspot.gr/2017/05/blog-post_22.html