Ανοιχτή ευχαριστήρια και συγχαρητήρια επιστολή στους «ΤΑΞΙΔΕΥΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΖΑΣ»

Μία από τις εκατοντάδες φωτογραφίες που έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο:
Γ΄πράξη, "στο δικαστήριο"

                                             

Προς:  

1: Την Υπεύθυνη της Ερασιτεχνικής Θεατρικής Ομάδας «Ταξιδευτές της Πρόζας», κ. Αφροδίτη Σκαλτσά-Δημητρακοπούλου
2: Όλα τα Μέλη της Ερασιτεχνικής Θεατρικής ομάδας «Ταξιδευτές της Πρόζας»
 
     Αγαπημένη/πολυαγαπημένη φίλη και φίλη του χωριού μου, κ. Αφροδίτη Σκαλτσά-Δημητρακοπούλου,
     Αγαπημένη/πολυαγαπημένη «ιπτάμενη» θεατρική Ομάδα, φίλοι μου και φίλοι του χωριού μου, «Ταξιδευτές της Πρόζας»,
     Ίσως θα έλεγε κανείς ότι ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ θα ήταν αρκετό, για την τεράστια επιτυχία που σημείωσε στο χωριό μου, το Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων, η πρεμιέρα του θεατρικού μου έργου-κωμωδία «ζωοκτονία εξ αμελείας». Σίγουρα είναι κι αυτό, αλλά είναι και κάτι πολύ περισσότερο, που συνήθως λαμβάνει χώραν στα «παρασκήνια» κι έτσι θ’ αρχίσω την, όσο μπορώ πιο σύντομη, αυτή επιστολή μου.
     Δεν κρύβω ότι ένοιωσα ιδιαίτερη τιμή, αγαπημένη μου Αφροδίτη, όταν από την πρώτη στιγμή που έπιασες στα χέρια σου το «ζωοκτονία εξ αμελείας», μου μίλησες με πολύ θερμά λόγια γι’ αυτό. Σε «πειραματικό» στάδιο ακόμα κι εγώ, σαν πρώτο θεατρικό τόλμημα, κι ακόμα όχι πλήρως ολοκληρωμένο τότε, αναθάρρεψα! Σε λίγες μέρες ένα τηλεφώνημά σου επιβεβαίωνε τους πρώτους σου ενθουσιασμούς! Μα και πάλι, σε σύντομο χρονικό διάστημα μου είπες: «αρχίζουμε τις πρόβες»!
     Θέλω με πολύ απλά λόγια να σ’ ευχαριστήσω, Αφροδίτη μου, που πίστεψες στο έργο αυτό της ταπεινότητάς μου, που «έσκυψες» επάνω του και «δούλεψες» σ’ αυτό. Με τα ίδια απλά λόγια θέλω να ευχαριστήσω και όλη την ομάδα των «Ταξιδευτών», που κάνατε/έκαναν το ίδιο!
     Φαντάζομαι, όπως και ξέρω από κατ’ ιδίαν μας συνομιλίες, πως στην πορεία υπήρξαν και εμπόδια. Εμπόδια μικρά, μεγαλύτερα και μέγιστα-απροσπέλαστα. Όμως η επιδέξια «τεχνική» των ελιγμών σου, η «τεχνική» των ελιγμών όλων σας, καταδεικνύει τη δική σου αξιοσύνη, την αξιοσύνη όλης της θεατικής ομάδας που «πετάει», της «ιπτάμενης» ομάδας των Ταξιδευτών. Δεν θ' αφήσω απέξω το εμπόδιο τιης τελευταίας στιγμής, που προέκυψε λίγα λεπτά πριν την ώρα της προγραμματισμένης έναρξης της παράστασης-πρεμιέρας στο Λειβάρτζι, και στο οποίο ήμουν αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς. Μα και εκεί, η αξιοσύνη όλων σας δυναμικά παρούσα. Και όχι μόνο παρούσα, αλλά και αθόρυβα αντιμετωπίσιμο το εμπόδιο, που κανείς τίποτα δεν «πήρε» χαμπάρι! Ούτε το δικαιολογημένο άγχος, το στρες και οι ιδρώτες που έτρεχαν σαν ποτάμι στα πρόσωπά σας από τη ζέστη επηρέασαν την υποκριτική σας πληρότητα, τη διάθεση και το κέφι που πάντα σας διακατέχει. Και όλ' αυτά για την χωρίς την παραμικρή υλική αμοιβή στην υποκριτική τέχνη που αγαπάτε και πιστά υπηρετείτε. 

     Η μεγάλη παρουσία του κόσμου, τα παρατεταμένα χειροκροτήματα, τα συνεχή γέλια των θεατών, το κέφι και η διάθεση που «σκορπίσατε», ήταν καθολικά! Στην μεγάλη παρουσία του κόσμου να σημειωθεί και τούτο: Αν και Κυριακή βράδυ (1^η Αυγούστου) και οι εκδρομείς του Σαββατοκύριακου είχαν φύγει από το χωριό, το μεγάλο προαύλιο του σχολείου όπου δόθηκε η παράσταση είχε γεμίσει.
     Και έρχεται η ώρα του ύπνου, που η τεράστια επιτυχία της πρεμιέρας τον είχε διώξει! Και μου τον είχε διώξει, γιατί πέρναγαν από το μυαλό μου η μία μετά την άλλη οι σκηνές της παράστασης κι έλεγα στον εαυτό μου: «Κι αυτή η σκηνή είχε επιτυχία…». «Και η άλλη…». «Και αυτή που φάνταζε δυσκολότερη…». «Και τα μηνύματα που ήθελα να περάσω μέσα από το κείμενό μου, τα πέρασαν πολύ καλύτερα από εμένα με την υποκριτική τους τέχνη πάνω στο σανίδι…». «Κι εκεί που ήθελα να γελάσει ο κόσμος, γέλασε με την ψυχή του... Κι εγώ μαζί…!». «Κι εκεί που ήθελα να προβληματιστεί το κοινό, προβληματίστηκε και δεν ακουγόταν ούτε ανάσα!...». Και μαζί με όλη αυτή την μεγαλειώδη επιτυχία, επιτυχία και στην ανθρωπιστική βοήθεια, που και αυτή υπηρετείτε πιστά και ανελλιπώς.  Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα, αφού οι σκέψεις μου αυτές κράτησαν μέχρι τα χαράματα, που τότε με πήρε ο ύπνος!
     Και έρχεται η επόμενη μέρα, που όλοι μίλαγαν και συνεχίζουν να μιλάνε για την επιτυχία αυτή! Και δεν μίλαγαν μόνο σε μικρές ομάδες και μεταξύ τους. Ο σύγχρονος τρόπος επικοινωνίας, το διαδίκτυο, «πήρε φωτιά»! Άκρατος ο ενθουσιασμός! Άπειρα τα εύσημα, τα ευγενικά και τα τιμητικά σχόλια! Πολλές εκατοντάδες οι φωτογραφίες και τα σύντομα βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης! …Πώς να τα περιγράψει κανείς όλ’ αυτά με λόγια, όσο κι αν θεωρείται καλός χειριστής του λόγου!
     Αφήνω για το τέλος της σύντομης αυτής αναφοράς μου την προβολή που λαμβάνει το χωριό μου, το Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων, μέσα από τη δική σας αυτή μεγάλη θεατρική παράσταση. Και, βέβαια, είναι εν πολλοίς γνωστό ότι αυτή η προβολή είναι μία από τις πρώτες επιδιώξεις και φιλοδοξίες μου.
     Αγαπημένη/πολυαγαπημένη φίλη κ. Αφροδίτη Σκαλτσά-Δημητρακοπούλου,
     Αγαπημένη/πολυαγαπημένη «ιπτάμενη» Θεατρική Ομάδα «Ταξιδευτές της Πρόζας», αξιοθαύμαστοι θετράνθρωποι, απλά, πολύ απλά ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και μοιράζομαι τη χαρά αυτή μαζί σας, τόσο προσωπικά, όσο και εκ μέρους ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΕΙΒΑΡΤΖΙΝΩΝ και όλων των επισκεπτών/θεατών που είχαν προσέλθει από τα γύρω χωριά, ακόμα και από την πρωτεύουσα του Νομού μας!                                                                                                                    

Πάντα με απέραντη εκτίμηση, θαυμασμό και αγάπη,

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος

Νοσηλευτής, Συγγραφέας-Λογοτέχνης-Λαογράφος