Πολλές και έντονες συγκινητικές στιγμές από τα παιδικά μας χρόνια, στριφογυρνάνε στο μυαλό μας, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή αυτές τις άγιες μέρες που
έρχονται. Απ’ άκρη σ’ άκρη τα χωριά και οι μαχαλάδες, οι γειτονιές, τα σπίτια όλα άνω
κάτω από τις προετοιμασίες, τα γλυκά, το Χριστόψωμο, τη Βασιλόπιτα και τόσα και
τόσα έθιμα που είναι γεμάτη η ανεκτίμητη παράδοσή μας! Κι εμείς παιδιά ανέμελα, τρέχαμε από πόρτα σε πόρτα να πούμε τα κάλαντα για το πενηταράκι ή τη δραχμούλα, μα πιο πολύ για τη χαρά των ημερών!
Με μια πολύ συγκινητική ανάμνηση από τα
παιδικά μου χρόνια, λοιπόν, εύχομαι ολόθερμα ευφρόσυνα Χριστούγεννα σε όλες και
όλους σας, φίλες και φίλοι και με ένα σύντομο κείμενο, του οποίου πηγή είναι το πρώτο
βιβλίο μου, το «Λειβάρτζι σ’ ευχαριστώ!», έκδοση 2002:
«[...]Με
τι νοσταλγία και συγκίνηση θυμόμαστε μια
ομάδα παιδιών που είχαμε ανεβεί στη συνοικία του Αϊ-Γιάννη, στο Λειβάρτζι, να
πούμε κι εκεί τα κάλαντα: Αφού περάσαμε
μερικά σπίτια, φτάσαμε στο σπίτι του Αλιβίζου. Η πόρτα ήτανε κλειστή. Αρχίσαμε
να τα λέμε όλα μαζί και δυνατά. Σε λίγο η πόρτα άνοιξε και βγήκε η θειά-Ντίνα*,
η Αλιβίζαινα. Μας κοίταγε στα μάτια με
πλατύ και πηγαίο χαμόγελο, ευχαριστημένη. Μας καμάρωνε! Στο ένα χέρι κράταγε
ένα αλουμινένιο βαζάκι, σκεπασμένο με το καπάκι του. Στο άλλο χέρι ένα κουταλάκι. Περίμενε ν’
ακούσει όλα τα κάλαντα, μέχρι το τέλος.
-
…Και του χρόνου!, ευχηθήκαμε μόλις τελειώσαμε.
-
Και του χρόνου, παιδάκια μου! Καλά Χριστούγεννα στα σπίτια σας και τις οικογένειές
σας, μας ευχήθηκε και η θειά-Ντίνα, με μάτια γεμάτα καλοσύνη!
-
Ελάτε να σας γλυκάνω, πρόσθεσε με πιο πολύ χαμόγελο και ευχαρίστηση και συνέχισε: Δεν έφτασα γλυκά ακόμα... Το απόγιομα θα τα φτιάσω!....
Άνοιξε το βαζάκι και μας φίλεψε μια
κουταλίτσα ζάχαρη το κάθε παιδί, με το
ίδιο κουτάλι, σαν τον παπά που μας κοινωνάει! Και
πραγματικά, όλα τα παιδιά της παρέας, νοιώσαμε και θυμόμαστε ακόμα εκείνο το φίλεμα σαν πραγματική μεταλαβιά!
Κι αμέσως μετά μας έδωσε από τη τσέπη της ποδιάς της ένα μεταλλικό νόμισμα[...]».
Μέχρι που τελειώσαμε το δημοτικό σχολείο και «σκορπίσαμε» όλη εκείνη η παρέα των αγοριών, λέγαμε συχνά για τη γλύκα που είχε μείνει στο στόμα μας από εκείνη την κουταλίτσα ζάχαρη της θειά-Ντίνας! Προσωπικά την νοιώθω ακόμα, όπως είμαι βέβαιος και όλοι οι υπόλοιποι!
Να είσαι πάντα καλά, σαν τα ψηλά βουνά,
Λειβαρτζινή αρχόντισσα, θειά-Ντίνα!!!
ΚΑΛΑ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!
-------------------------------------------------------
* Θείε ή μπάρμπα, θεία ή θειά, συνηθίζουμε να αποκαλούμε και τους μη συγγενείς μεγαλύτερούς μας, σε ένδειξη σεβασμού.
Νίκος
Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 21.12.2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου