Προς το τέλος της δεκαετίας του 1970 και η
άνοιξη ξεδιπλωνόταν κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Τα μπουμπούκια στα κλαριά
άνοιγαν, ο τόπος έπαιρνε σιγά-σιγά το πράσινο ζωηρό χρώμα του και οι συναυλίες
των πουλιών πλημμύριζαν την ατμόσφαιρα. Μια ανείπωτη πανδαισία λουλουδένιων χρωμάτων
γέμιζε κάθε κομμάτι γης σε κάμπους, ρεματιές και πλαγιές, συμπληρώνοντας την
αισιοδοξία της καλύτερης εποχής του χρόνου. Τα τζάκια όλο και λιγότερο κάπνιζαν
σε όλη την περιοχή των Καλαβρύτων και τα βαριά χειμωνιάτικα ρούχα έπαιρναν το
ένα μετά το άλλο την καλοκαιρινή θέση τους.
Στην παιδική-εφηβική μας ηλικία, τότε, το
ξανάνιωμα αυτό της φύσης τράνευε και τη δική μας αισιοδοξία και ζωντάνια, που,
αν και σε συνεσταλμένους καιρούς, δεν λογαριάζαμε πάντα καθωσπρεπισμούς και οι μικροπαρεκτροπές είχαν κι αυτές θέση
και στη δική μας ζωή.
Εκείνο το πρωινό το πρώτο μάθημα στην
τελευταία τάξη του εξαταξίου γυμνασίου ήταν η γεωμετρία. Μετά την προσευχή, την
έπαρση της σημαίας στο προαύλιο του σχολείου και την «καλημέρα» στο μαθηματικό
μας στην αίθουσα, άνοιξε ο κατάλογος για την εξέταση. Ξεφύλλισε δυο-τρία φύλλα
ο καθηγητής και φώναξε το όνομα του εξεταζόμενου να βγει στον πίνακα. Το
αντικείμενο εκείνης την ημέρας ήταν ο όγκος του κώνου, εύκολο μάθημα και δεν
μας διακατείχε καρδιοχτύπι.
Ενώ ο πρώτος εξεταζόμενος, ο συμμαθητής
μας ο Στάθης έλυνε με ευχέρεια την άσκηση στον πίνακα, στα πίσω θρανία γινόταν
με κάθε… διακριτικότητα «διακίνηση» του βιβλίου της λογικής μεταξύ του Θανάση
και της Αθηνάς! Η διακίνηση συνοδευόταν με χαμόγελα και θετικά συναισθήματα ζωγραφισμένα
στα πρόσωπα και των δύο, ενώ οι παρακαθήμενοι προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τα
πονηρά χαμόγελά τους, φύσει αδύνατον να μην τα αντιληφτεί ο μαθηματικός.
Τι είχε τραβήξει κι αυτό το βιβλίο της
λογικής! Με πολύ μικρές και εύκολες παρεμβάσεις, πολλοί από εμάς το είχαμε μετατρέψει
σε… «ΑΘΕΙΚΗ», «διορθώνοντας» το Λ σε Α, το Ο σε Θ και το Γ σε Ε! Τη… θέση τους
είχαν και τα διαλυτικά πάνω στο Ι!
«Πω! Πω! Τι μαθαίνουνε στα παιδιά!…»,
έλεγαν ορισμένοι μεγαλύτεροι, όταν το έβλεπαν!
Σε λίγο, ο μαθηματικός διακόπτει το Στάθη
που έφτανε στο τέλος της λύσης της άσκησης και λέει στο Θανάση:
«Για… έλα στον πίνακα, Γαλανόπουλε, να
βοηθήσεις το συμμαθητή σου!».
Δυο τρεις άλλοι συμμαθητές γύρω από Θανάση
δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα χαμόγελά τους, τα οποία μετετράπησαν σε πνιγμένα
γέλια, που όμως κόπηκαν απότομα, με το αγριοκοίταγμα του μαθηματικού.
Εκτός τόπου και χρόνου ο Θανάσης(!), αφού
τον είχε συνεπάρει το «πήγαιν’ έλα» της λογικής και το… περιεχόμενό του, δεν
αντιλήφθηκε έγκαιρα. Μόνο το άκουσμα του ονόματός του και το σχεδόν ταυτόχρονο
σκούντημα του διπλανού του με τον αγκώνα τον αιφνιδίασαν και τινάχτηκε σαν να
τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα!
«Τι είναι, κύριε καθηγητά;».
«Δεν άκουσες; ‘Ελα στον πίνακα, λέω, να
βοηθήσεις το συμμαθητή σου».
«Μα… γιατί, κύριε καθηγητά; Αφού… μια χαρά
τα καταφέρνει μόνος του!».
«Έλα στον πίνακα και άσε το πνεύμα…».
Μουδιασμένος ο Θανάσης σηκώνεται με αργά
βήματα, κοιτάζοντας γύρω του συμμαθητές και συμμαθήτριες, να μπορέσει να
«διαβάσει» κάτι από τα χείλη τους για το «πού βρισκόμαστε και τι να κάνει».
«Για συνέχισε και ολοκλήρωσε τη λύση της
άσκησης που άρχισε ο συμμαθητής σου», του είπε ο μαθηματικός, που έβγαλε και
σκούπισε τα γυαλιά του μ’ ένα μαντήλι.
Προσπαθώντας να συντονιστεί και μη μπορώντας
να αρθρώσει λέξη, παρεμβαίνει μετά από διάστημα μισού λεπτού απόλυτης σιωπής
στην αίθουσα ο καθηγητής:
«Δεν είσαι στο μάθημα, Γαλανόπουλε, και
ξέρω ότι έχεις θέσει υψηλούς στόχους. Οι μεγάλες πόρτες δεν ανοίγουν εύκολα… Τι
μάθημα έχεις την επόμενη ώρα;».
«Λογική, κύριε καθηγητά».
«Ελπίζω στη λογική να έχεις διαβάσει!».
«Μάλιστα!...».
«Θα πω στην καθηγήτριά σου να σ’
εξετάσει!... Κάθισε στη θέση σου και πρόσεχε!».
Και προτού να φτάσει στο θρανίο του,
συνεχίζει ο μαθηματικός:
«Μήπως θέλεις να έρθεις να συνεχίσεις εσύ,
Χωραφοπούλου;», απευθυνόμενος στην Αθηνά.
«Όχι, όχι!», ήταν η ξεκάθαρη απάντησή της.
Ο καθηγητής κούνησε το κεφάλι του…
Με το που κάθεται στο θρανίο του ο
Θανάσης, λέει ανακουφισμένος και ψιθυριστά στο διπλανό του, μόλις ο μαθηματικός
γύρισε προς τον πίνακα:
«Ουφ!... Ευτυχώς που δεν μου ζήτησε να δει
τη λογική!... Της είχα βάλει κι ένα γαρύφαλλο μέσα, μαζί μ' ένα ραβασάκι! Αν το
έπαιρνε χαμπάρι, θα τρώγαμε αποβολή και οι δύο!».
Κι αμέσως μετά με νοήματα ζήτησε από την Αθηνά
να του δώσει το βιβλίο, να διαβάσει για την επόμενη ώρα!
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος,
2 Σεπτ. 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου