Η φωτογραφία του ξενιτεμένου

«ΕΝΘΥΜΙΟΝ ΑΓΑΠΗΣ», από το 1945!

(Χρήστος Κ. Παπακωνσταντόπουλος, Στρατιώτης Υγειονομικού, Σουφλί Έβρου)

     Η φωτογραφία στη σημερινή της μορφή και ο τρόπος διακίνησής της, δεν έχει καμία σχέση με εκείνη ελάχιστων δεκαετιών πριν. Η πολύ καλής ποιότητος φωτογραφία σήμερα, μπορεί να βρίσκεται με τα σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας στα χέρια αγαπημένων προσώπων στην άλλη άκρη του κόσμου ή και… λίγα εκατοστά δίπλα μας, την ίδια στιγμή της φωτογράφισης και από τον καθένα μας! Τότε γινόταν από επαγγελματία φωτογράφο, πλανόδιο ή στο κατάστημα του, και εμφανιζόταν κάτι μέρες αργότερα. Υπήρχαν και οι «στιγμιαίες», δεν είχαν όμως την επιτυχία της «εβδομαδιαίας».

     Ερασιτέχνες φωτογράφους, κατόχους μηχανής κι αυτή μέσης ή κατώτερης ποιότητος, βλέπαμε μεγαλύτερους συγγενείς τα καλοκαίρια που έρχονταν στο γενέθλιο τόπο για τις διακοπές τους. Μας φωτογράφιζαν και μας τις έστελναν πολύ αργότερα κι εμείς τις φυλάγαμε μαζί με ό,τι άλλο πολύτιμο είχαμε! Πόσο τους ζηλεύαμε και πόσο τους θαυμάζαμε τότε! Πόσο λαχταρούσαμε να είχαμε κι εμείς μία μηχανή, έστω και κατώτερης ποιότητος και κάθε λίγο και λιγάκι να παγώναμε το χρόνο!

     Οι ξενιτεμένοι έστελναν τις φωτογραφίες τους στ’ αγαπημένα τους πρόσωπα στο χωριό (το αντίθετο εξαιρετικά σπάνιο) και σχεδόν πάντα έγραφαν στο πίσω μέρος δυο λόγια αγάπης και νοσταλγίας. Τα συναισθήματα πάντα περίσσευαν! Πολλοί προτιμούσαν κάποια «στιχάκια», που μπορεί να ήταν δικής τους επινόησης, ή να τα είχαν δανειστεί από άλλους. Άλλοτε πάλι η φωτογραφία ήταν πολύ προσεγμένη, να δείξουν και να πείσουν ότι πέρναγαν καλά, άσχετα αν αυτό ήταν πάντα και η πραγματικότητα. Εκεί που εύρισκε κανείς στιχάκια ή κείμενα με περισσότερο παράπονο, ήταν σε φωτογραφίες των φαντάρων, που σε δύσκολους καιρούς για την ειρήνη φόρτιζαν ακόμα περισσότερο τους δικούς τους.

     Ανασύροντας φωτογραφίες από το προσωπικό μου αρχείο, παραθέτω ενδεικτικά τετράστιχα από την πίσω πλευρά, σε ιαμβικό οκτασύλλαβο και επτασύλλαβο:

«Φτωχή η φωτογραφία μου,

μην την περιφρονήσεις.

Μόνο μια χάρη σου ζητώ:

να μη με λησμονήσεις».

***

«Τέσσερα φύλα έχ’ η καρδιά,

τα δυο τα ’χεις παρμένα.

Τα άλλα δυο τα άφησες

κομμένα, μαραμένα».

***

«Στρατώνες να χαλάσουνε,

πύλες να γκρεμιστούνε,

που πήραν το κορμάκι μου

και το ταλαιπωρούνε»

       Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 20.9.2017