Όταν η αγάπη και η ευαισθησία γίνονται έργο!
 |
Μεταξύ του μεγάλου αριθμού προσκεκλημένων που παρέστησαν στην εκδήλωση προς τιμή της ταπεινότητάς μου στο Λαογραφικό Μουσείο-Πύργο του Λεχουρίτη ήταν και ο Εκπαιδευτικός-Σχολικός Σύμβουλος κ. Θεόδωρος Θανόπουλος.
Προσωπικός μου προσκεκλημένος στην
εκδήλωση ο κ. Θανόπουλος, διήνυσε πολλές δεκάδες χιλιόμετρα να έλθει στο
Λεχούρι, όπως και πολλοί φίλοι ακόμα. Μα δεν ήταν μόνο αυτό: όπως και ορισμένοι
άλλοι, ήρθε με δώρα! Συγκεκριμένα, μου προσέφερε δύο καλαίσθητα και πολύ
προσεγμένα βιβλία του με ιδιόχειρες προσωπικές αφιερώσεις, που καταδεικνύουν
την αγάπη του και την εκτίμησή του προς το άτομό μου: το «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ»
και το «για την ειρηνη και την
ελπιδα».
Η εν αρχή διαδικτυακή γνωριμία μας με τον
εκλεκτό κ. Θανόπουλο, εξελίχθηκε σε φιλία και οι εκ του σύνεγγυς συναντήσεις
μας την ισχυροποιούν όλο και περισσότερο. Καταλυτικό ρόλο στην εν ενδυνάμωσή
της παίζει και η πνευματική μας ενασχόληση και συμπόρευση. Φυσικά, δεν μπορώ να
κρύψω και τα συναισθήματά μου, όταν μου είπε ότι ως δάσκαλος πρωτοδιορίστηκε στο
χωριό μου και «πιάσαμε την κουβέντα» για κοινούς αγαπημένους, πολλοί από τους οποίους
μας βλέπουν τώρα από ψηλά.
Όχι μόνο δεν είναι υπερβολή, αλλά θα ήταν
και λίγο να ειπωθεί πως ο κ. Θεόδωρος Θανόπουλος είναι η προσωποποίηση της αγάπης
και της ευαισθησίας! Με μεγάλη ευχέρεια και μέσα από μικρές αληθινές ιστορίες
που συνάντησε στην εκπαιδευτική του πορεία σε ειδικά σχολεία, ξεδιπλώνει στις
σελίδες των βιβλίων του τη δύναμη της θέλησης των παιδιών και των «μικρών»
ανθρώπων, την αξία της επιμονής, το δικαίωμα στην ελπίδα, αν και η ζωή δεν τους
έδειξε το καλό της πρόσωπο, όπως σε άλλους! Πόσο, στ’ αλήθεια, σε καθηλώνουν
και οι τιτάνιοι αγώνες φτωχόπαιδων, που οι ανάγκες τα καλούν να πάρουν τη ζωή
στα χέρια τους, πριν ακόμα κι από την πρώτη εφηβεία! Και τα πρωινά να ρουφούν
τη γνώση στο φυσικό τους χώρο, στο σχολείο!
Με την ίδια ευχέρεια ξεδιπλώνει και τις ενοχές κάθε
σκεπτόμενου ανθρώπου, για την κάθε κατάντια, την κάθε αναλγησία, την κάθε
αδιαφορία, την κάθε απαξίωση, την ίδια στιγμή που ορισμένοι θεωρούμε
φυσιολογικό και δεδομένο να έχουμε κάθε δικαίωμα στη ζωή!
Αλλά και η αισιοδοξία και η ελπίδα σε όλο
της το μεγαλείο στα βιβλία του πολύ αγαπητού Θεόδωρου. Και πώς θα μπορούσε να
γίνει αλλιώς, αφού όταν μιλάς σ’ ένα παιδί, έτσι επιβάλλεται να μιλάς. Να το
ενθαρρύνεις, να του δώσεις δύναμη, να του ενισχύσεις την πίστη, να ποτίσεις την
ελπίδα του.
Ως λειτουργός σε έναν άλλο ευαίσθητο τομέα
της ζωής και ο γράφων, την υγεία, συνηθίζω πάντα να υπενθυμίζω στους συνεργάτες
μου, στους υφισταμένους μου, αλλά και να «δείχνω» διακριτικά και στους
προϊσταμένους μου, ότι πάντα η ηθική αμοιβή έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από την
υλική. Και βλέπει με τον πλέον ευδιάκριτο τρόπο μέσα από τα βιβλία ο αναγνώστης, ότι ο
εκπαιδευτικός και συγγραφέας κ. Θεόδωρος Θανόπουλος εισπράττει πολύ συχνά
μεγάλες ηθικές αμοιβές! Μεγάλες ηθικές αμοιβές, που μπορεί να εκδηλώνονται πολύ
απλά μέσα: με το χαμόγελο του μαθητή του, τη θερμή χειραψία από τον πατέρα του
παιδιού και το ευχαριστώ της καρδιάς της μητέρας του! Τόσο απλά πράγματα, που όμως
έχουν πολύ μεγάλη δύναμη: σε ενισχύουν ψυχικά, σε οπλίζουν με δύναμη να
συνεχίσεις, σε απογειώνουν συναισθηματικά! Μεγάλες πάντα οι ηθικές αμοιβές, όταν
καμαρώνεις την επιτυχία με σάρκα και οστά!
Ακάματος εργάτης της παιδείας, συνεχίζει
να την υπηρετεί με τον ίδιο ζήλο και την ίδια αγάπη και μετά τη συνταξιοδότησή
του. Διδάσκει μέσα τα βιβλία του, την πολύ πλούσια αρθρογραφία του και, φυσικά,
με το ήθος του και το παράδειγμά του.
Αγαπητέ μου Θεόδωρε, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ για
την αγάπη σου και τα ανεκτίμητα δώρα σου! Διαβάζοντάς τα, συλλογιέμαι πως ο
«σπόρος» δεν φυτρώνει αμέσως, ούτε και όλος. Όσο όμως πιο πολύ σπέρνεις, τόσο
περισσότερο θα θερίσεις, εσύ ή οι «κληρονόμοι» σου. Πάντα υπάρχει «γη αγαθή»
και το σε αυτή «φυέν ποιεί καρπόν εκατονταπλασίονα».
Με πολλή συγκίνηση να σου πω, πως διάβασα
ορισμένα από τα ποιήματά σου (επικεντρώνοντας στην «άνοιξη»), σ’ ένα παιδάκι
πολύ φιλικής μου οικογένειας, που αυτόν τον καιρό περνάει μια μεγάλη δοκιμασία.
Το σχόλιό του μαζί με το χαμόγελό του, με το που τελείωσα, ήταν: «Αχ! πόσο μού
αρέσει η άνοιξη!». Και πιστεύω ακράδαντα πως πολύ πριν (ξανα)έρθει η άνοιξη, θα
έχει έρθει στο Γιωργάκη η δική του άνοιξη!
Δείτε
για την εκδήλωση στο Λαογραφικό Μουσείο-Πύργο του Λεχουρίτη εδώ:
και
εδώ:
και
εδώ:
και
εδώ:
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 6.9.2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου