Συνέπεσαν δυο ευλογημένες στιγμές μαζί,
εκείνο το απομεσήμερο της 27ης Μαΐου 2025, στο «Φεστιβάλ Όψεις του
Φανταστικού», στην παρουσίαση βιβλίων και συγγραφέων από τις εκδόσεις ΣΥΜΑΠΑΝΤΙΚΕΣ
ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ. Η πρώτη ευλογημένη συγκυρία, το φεστιβάλ αυτό καθ’ εαυτό. Η
δεύτερη, η γνωριμία μου με τη συγγραφέα παιδικών βιβλίων Κατερίνα Μερτίκα,
που βρεθήκαμε στο ίδιο πάνελ.
Ξεφυλλίζοντας και διαβάζοντας το βιβλίο της, μου γεννήθηκε αυθόρμητα η σκέψη, αντί για οιοιδήποτε άλλο κείμενο να το παρουσιάσω, να γράψω ένα «γράμμα» στην ίδια την Κατερίνα, απευθυνόμενος σ’ αυτήν σε δεύτερο πρόσωπο, όπως ξεκινάει και η ίδια την εξαιρετική πνευματική της δημιουργία, με το γράμμα στη γιαγιά της της, την Καλλή, κι αυτό κάνω:
Αγαπητή Κατερίνα,
Καθίσαμε για λίγο στο ίδιο πάνελ του Φεστιβάλ, όπου και η πρώτη μας γνωριμία. Ο τρόπος που παρουσίασες το έργο σου, πραγματικά με μάγεψε. Με γύρισε και στα δικά μου παιδικά χρόνια, τα χρόνια της ατόφιας παράδοσης, αλλά και τα χρόνια της πρωταγωνίστριας γιαγιάς στην αφήγηση των παραμυθιών στα εγγόνια. Πολύ αυθόρμητα και πολύ πρόθυμα σε λίγο μου το προσέφερες! Από την πρώτη εκείνη στιγμή, είπαμε να μιλάμε και στον ενικό, βάζοντας στην άκρη τις αποστάσεις.
Ξεφυλλίζοντάς το και διαβάζοντάς το, ένοιωσα την μυρωδιά του καινούργιου βιβλίου! Ένοιωσα και πολλές φορές μέσα από τις σελίδες του να ξαναγίνομαι παιδί! Ένοιωσα ολοζώντανη την αφήγηση, ένοιωσα να ζω το παραμύθι! Ένοιωσα να κρατάω την ανάσα μου, να καρδιοχτυπώ από την αγωνία και να χώνομαι μέσα στα βαριά χειμωνιάτικα σκεπάσματα του κρεβατιού από το φόβο, μη φτάσει και ως εδώ η κακιά μάγισσα Σιελβόρα! Μα πάντα ένας καλός πρίγκηπας «Αλέξανδρος» πρωταγωνιστεί σε πολλά παραμύθια. Μπορεί ο «πρίγκηπας» να είναι και η ίδια η γιαγιά, που η ζεστή παρουσία της διώχνει μακριά την κακιά μάγισσα!
Λένε πως «πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια». Λένε, ακόμα, πως «το παιδί δεν φεύγει ποτέ από μέσα μας, όσο κι αν μεγαλώσουμε». Κι εσύ, αγαπητή Κατερίνα, πετυχαίνεις και τα δύο αυτά μαζί και με το πιο όμορφο τρόπο στο βιβλίο σου.
Τα παραμύθια είναι πάντα η καλύτερη διδασκαλία για τα παιδιά. Και ίσως, η καλύτερη διδασκαλία του «Θρύλου του Γυάλινου Πύργου», να είναι αυτό που με λίγα λόγια, αλλά με πολύ νόημα, γράφεις στη σελίδα 54:
«Από εκείνα τα λόγια κρατήσαμε κάτι πολύτιμο εγώ κι ο αδερφός μου. Κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου, στα εύκολα και στα δύσκολα, όπως κάναμε τότε», γιατί «έτσι κανένα στοιχειό δεν μπορεί να μας πάρει»!
«Ποτέ δεν ξεχνάμε τις στιγμές γύρω από το τζάκι», και σαν μικρό αντίδωρο στην πολύτιμη προσφορά σου, η συμμετοχή μου στο συλλογικό βιβλίο «Χειμωνιάτικες Βραδιές στο Τζάκι», ΕΔΩ, που διατίθεται και στο προσωπικό μου ιστολόγιο.
Ξεφυλλίζοντας και διαβάζοντας το βιβλίο της, μου γεννήθηκε αυθόρμητα η σκέψη, αντί για οιοιδήποτε άλλο κείμενο να το παρουσιάσω, να γράψω ένα «γράμμα» στην ίδια την Κατερίνα, απευθυνόμενος σ’ αυτήν σε δεύτερο πρόσωπο, όπως ξεκινάει και η ίδια την εξαιρετική πνευματική της δημιουργία, με το γράμμα στη γιαγιά της της, την Καλλή, κι αυτό κάνω:
Καθίσαμε για λίγο στο ίδιο πάνελ του Φεστιβάλ, όπου και η πρώτη μας γνωριμία. Ο τρόπος που παρουσίασες το έργο σου, πραγματικά με μάγεψε. Με γύρισε και στα δικά μου παιδικά χρόνια, τα χρόνια της ατόφιας παράδοσης, αλλά και τα χρόνια της πρωταγωνίστριας γιαγιάς στην αφήγηση των παραμυθιών στα εγγόνια. Πολύ αυθόρμητα και πολύ πρόθυμα σε λίγο μου το προσέφερες! Από την πρώτη εκείνη στιγμή, είπαμε να μιλάμε και στον ενικό, βάζοντας στην άκρη τις αποστάσεις.
Ξεφυλλίζοντάς το και διαβάζοντάς το, ένοιωσα την μυρωδιά του καινούργιου βιβλίου! Ένοιωσα και πολλές φορές μέσα από τις σελίδες του να ξαναγίνομαι παιδί! Ένοιωσα ολοζώντανη την αφήγηση, ένοιωσα να ζω το παραμύθι! Ένοιωσα να κρατάω την ανάσα μου, να καρδιοχτυπώ από την αγωνία και να χώνομαι μέσα στα βαριά χειμωνιάτικα σκεπάσματα του κρεβατιού από το φόβο, μη φτάσει και ως εδώ η κακιά μάγισσα Σιελβόρα! Μα πάντα ένας καλός πρίγκηπας «Αλέξανδρος» πρωταγωνιστεί σε πολλά παραμύθια. Μπορεί ο «πρίγκηπας» να είναι και η ίδια η γιαγιά, που η ζεστή παρουσία της διώχνει μακριά την κακιά μάγισσα!
Λένε πως «πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια». Λένε, ακόμα, πως «το παιδί δεν φεύγει ποτέ από μέσα μας, όσο κι αν μεγαλώσουμε». Κι εσύ, αγαπητή Κατερίνα, πετυχαίνεις και τα δύο αυτά μαζί και με το πιο όμορφο τρόπο στο βιβλίο σου.
Τα παραμύθια είναι πάντα η καλύτερη διδασκαλία για τα παιδιά. Και ίσως, η καλύτερη διδασκαλία του «Θρύλου του Γυάλινου Πύργου», να είναι αυτό που με λίγα λόγια, αλλά με πολύ νόημα, γράφεις στη σελίδα 54:
«Από εκείνα τα λόγια κρατήσαμε κάτι πολύτιμο εγώ κι ο αδερφός μου. Κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου, στα εύκολα και στα δύσκολα, όπως κάναμε τότε», γιατί «έτσι κανένα στοιχειό δεν μπορεί να μας πάρει»!
«Ποτέ δεν ξεχνάμε τις στιγμές γύρω από το τζάκι», και σαν μικρό αντίδωρο στην πολύτιμη προσφορά σου, η συμμετοχή μου στο συλλογικό βιβλίο «Χειμωνιάτικες Βραδιές στο Τζάκι», ΕΔΩ, που διατίθεται και στο προσωπικό μου ιστολόγιο.
Το καλό τέλος του παραμυθιού σου, είναι με διαφορετικά
λόγια το «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», εναρμονισμένο με το τέλος
κάθε καλού παραμυθιού, είναι η επικράτηση του δικαίου, που πρέπει το καλό πάντα
να υπερισχύει και να νικάει το κακό.
Η γραφή σου είναι πολύ προσεγμένη και κελαρυστή, σαν το δροσερό πεντακάθαρο νερό που βγαίνει από την πηγή. Μέσα από τις σελίδες του και τις παραγράφους του ζωντανεύουν φανταστικές εικόνες και ξεπηδούν άπειρα καλολογικά στοιχεία, που ειδικά στα μάτια των παιδιών γίνονται κινηματογραφική ταινία, που την παρακολουθούν με έκσταση! Θυμίζει, ακόμα, το βιβλίο σου εκείνα τα βιβλία παραμυθιών που μας χάριζαν και μας διάβαζαν παππούδες, γονείς και θείοι, με τα χοντρά εξώφυλλα και τα ανθεκτικά φύλλα, για να μην φθείρονται. Εδώ, βέβαια, έχει παίξει σημαντικό ρόλο και η καλή δουλειά-επαγγελματική πληρότητα του εκδότη.
Τελειώνοντας, να σημειώσω, αγαπητή Κατερίνα, ότι δεν ξεχνώ τα λόγια του παππού μου: «Ο άνθρωπος μετράει από τι αφήνει εκεί από που περνάει». Αυτό επισημαίνεις κι εσύ στο βιογραφικό σου σημείωμα στο εξώφυλλο: «Γράφεις γι’ ν’ αφήνεις κάτι πίσω». Σου ανήκει το μεγάλο ΕΥΓΕ και με κεφαλαία, γιατί τα παιδιά δεν πρέπει ποτέ να στερηθούν τα παραμύθια!
Σ’ ευχαριστώ για το όμορφο ταξίδι, ένα ξεχωριστό πισωγύρισμα στα παιδικά χρόνια!
Εύχομαι και σε πολλά ακόμα τέτοια ανταμώματα «Συμπαντικών Διαδρομών»!
Η γραφή σου είναι πολύ προσεγμένη και κελαρυστή, σαν το δροσερό πεντακάθαρο νερό που βγαίνει από την πηγή. Μέσα από τις σελίδες του και τις παραγράφους του ζωντανεύουν φανταστικές εικόνες και ξεπηδούν άπειρα καλολογικά στοιχεία, που ειδικά στα μάτια των παιδιών γίνονται κινηματογραφική ταινία, που την παρακολουθούν με έκσταση! Θυμίζει, ακόμα, το βιβλίο σου εκείνα τα βιβλία παραμυθιών που μας χάριζαν και μας διάβαζαν παππούδες, γονείς και θείοι, με τα χοντρά εξώφυλλα και τα ανθεκτικά φύλλα, για να μην φθείρονται. Εδώ, βέβαια, έχει παίξει σημαντικό ρόλο και η καλή δουλειά-επαγγελματική πληρότητα του εκδότη.
Τελειώνοντας, να σημειώσω, αγαπητή Κατερίνα, ότι δεν ξεχνώ τα λόγια του παππού μου: «Ο άνθρωπος μετράει από τι αφήνει εκεί από που περνάει». Αυτό επισημαίνεις κι εσύ στο βιογραφικό σου σημείωμα στο εξώφυλλο: «Γράφεις γι’ ν’ αφήνεις κάτι πίσω». Σου ανήκει το μεγάλο ΕΥΓΕ και με κεφαλαία, γιατί τα παιδιά δεν πρέπει ποτέ να στερηθούν τα παραμύθια!
Σ’ ευχαριστώ για το όμορφο ταξίδι, ένα ξεχωριστό πισωγύρισμα στα παιδικά χρόνια!
Εύχομαι και σε πολλά ακόμα τέτοια ανταμώματα «Συμπαντικών Διαδρομών»!
Νίκος
Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 12.6.2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου