ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: «Τα παιδιά μας οδηγούν» του Σωτηρίου Α. Χριστόπουλου,

    Με τον εκπαιδευτικό και συγγραφέα Σωτήριο Α. Χριστόπουλο συναντηθήκαμε, χωρίς να γνωριζόμαστε, στο συλλογικό ποιητικό λεύκωμα ΞΕΦΥΛΛΙΣΜΑΤΑ, όπου συμμετέχουμε με ποιητικά μας έργα. Κατά την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, και πριν ακόμα συναντηθούμε δια ζώσης, η κοινή μας προέλευση από τα Καλάβρυτα -εκείνος με ρίζες κι εγώ από ανατροφή-, ήταν μια πολύ μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη και για τους δυο μας! Αν και εκ διαμέτρου αντίθετα στο χάρτη του Δήμου τα χωριά μας, το Σούβαρδο και το Λειβάρτζι, «γνωρίζονται» κι αυτά πολύ καλά μεταξύ τους! 
     Λίγες μέρες μετά, ο Σωτήριος Χριστόπουλος με προσκάλεσε στην παρουσίαση του δικού του βιβλίου, «τα παιδιά μας οδηγούν», από τις εκδόσεις «Συμπαντικές Διαδρομές», 2024. Ο τίτλος και μόνο του πνευματικού αυτού έργου, του φίλου και πολύ αγαπητού, πλέον, Σωτήρη, με «τραβούσε» στην εκδήλωση.
     «Τα παιδιά μας οδηγούν»! Πόσα μεγάλα στόματα έχουν μιλήσει για την αγνότητα και την άδολη αγάπη των παιδιών! Μήπως κι όλοι εμείς, οι απλοί άνθρωποι, οι «μικροί», δεν την βλέπουμε και δεν την βιώνουμε καθημερινά; Και πόσες σκέψεις πνευματικών ανθρώπων δεν έχουν γίνει και δεν έχουν εκφραστεί, πως αν τα παιδιά μας κυβερνούσαν, η ζωή μας θα ήταν πολύ διαφορετική, όχι απλά προς το καλύτερο, αλλά προς το πολύ καλύτερο. Και πράγματι: Αν δίναμε την εξουσία στα παιδιά, αναμφισβήτητα τα πολεμικά μας όπλα θα ήταν πλαστικά!
     Βιβλίο παιδικής λογοτεχνίας το έργο του Σωτηρίου Α. Χριστόπουλου, με πρωταγωνιστές τον Πέτρο και την Μαρίνα. Στα κεφάλαιά του και στις παραγράφους του ζωντανεύει και κυριαρχεί η παιδική αγνότητα και η αθωότητα. Όπως και οι δυο αυτοί πρωταγωνιστές, τα παιδιά «έχουν πάντα την ικανότητα να βλέπουν την ομορφιά, εκεί που οι μεγάλοι συχνά βλέπουν την καθημερινότητα». Μα κι «εκεί που το σύννεφο (που τους στηρίζει) γλιστρά από τον αέρα», ο Πέτρος με την Μαρίνα «κρατιούνται από το χέρι», η δύναμή τους μεγαλώνει και νοιώθουν σιγουριά. Και στο τέλος της ημέρας, εκεί που συχνά οι άνθρωποι «κάνουν ταμείο» με αμφίβολα πολλές φορές αποτελέσματα, τα παιδιά αισθάνονται χαρούμενα για το δικό τους «ταμείο»!
     Στο τρίτο κεφάλαιο, με τίτλο «η δύναμη της ενσυναίσθησης», πολύ εύκολα «βλέπει» ο αναγνώστης, πως αν εμείς οι μεγάλοι αναζητάμε μια μεγάλη ανακάλυψη να ενθουσιαστούμε και να χαρούμε, τα παιδιά ενθουσιάζονται και χαίρονται πολύ περισσότερο με τις «μικρές, τις καθημερινές» ανακαλύψεις τους και «νοιώθουν γεμάτα», αφού τα τόσο απλά δικά τους «βρίσκονται γύρω μας και δεν ξεχνιούνται ποτέ». Εκείνο που εμείς οι μεγάλοι μπορεί να το λέμε και «κοινωνικοποίηση», τα παιδιά μπορεί να λένε ότι είναι «ο πιο όμορφος τρόπος να κάνεις τη διαφορά στη ζωή κάποιου άλλου», φυσικά και στη δική του ζωή.
     Το βιβλίο του Σωτηρίου Α. Χριστόπουλου, λέει, «φωνάζει» θα έλεγε κανείς στην τελευταία του παράγραφο: «Η γνώση και οι εμπειρίες είναι τόσο όμορφες όταν τις μοιραζόμαστε. Κι ότι, τελικά, όλοι είμαστε ταυτόχρονα μαθητές και δάσκαλοι, σε έναν κόσμο όπου υπάρχει πάντα κάτι καινούργιο να μάθουμε και κάτι πολύτιμο να διδάξουμε». Και τα παιδιά μας αποδεικνύουν καθημερινά ότι είναι πολύ καλοί δάσκαλοι.
     Ο βιβλίο είναι πράγματι ένα «βαρύ» πνευματικό έργο, που τους μικρούς τους μαγεύει και τους μεγάλους (πρέπει να) τους προβληματίζει. Κι ακόμα, η πολύ πλούσια εικονογράφησή του θυμίζει τα παλαιότερα αναγνωστικά του δημοτικού, που πάντα ήταν αξιοκεντρικά.
     Αγαπητέ Σωτήριε Χριστόπουλε, σ’ ευχαριστώ για το πολύτιμο δώρο σου, για τη γνωριμία μας, για την από καρδιάς χειρόγραφη αφιέρωσή σου στο βιβλίο σου! Και, ναι: Τα Καλάβρυτα, η πρώτη γνωριμία μας στο «bookhill» και οι πνευματικές διαδρομές, πάντα θα μας ενώνουν!
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 18.12.2024

Σύντομο βιογραφικό σημείωμα: ΕΔΩ