Το ταξίδι της ζωντανής κότας από το χωριό στην πόλη

     Ένα ταξίδι που γίνεται σήμερα μέσα σε λίγες ώρες, με την άνεση και την ταχύτητα του ΙΧ, στο παρελθόν με τις συγκοινωνίες της εποχής και με τους δυσκολοδιάβατους χωματόδρομους, είναι βέβαιο ότι διαρκούσε μια μέρα ολόκληρη, ίσως και πολύ περισσότερο. Μεγάλη ήταν και η διακίνηση αποσκευών, συνοδευομένων και ασυνόδευτων. Τα εύθραυστα προϊόντα επεδίωκαν να συνοδεύονται ή, τουλάχιστον, στους σταθμούς μεταφόρτωσης να υπήρχε κάποιος που θα είχε αναλάβει να τα επιβλέπει. Ήταν αρκετά ριψοκίνδυνο, π.χ., να σταλούν αυγά από το χωριό στην πόλη, χωρίς να τη συνεχή την συνεχή επίβλεψη.
     Ειδικά τα φρέσκα χωριάτικα και καλής ποιότητας αυγά, που θεωρούνται πολύ δυναμωτικά στα παιδιά, αλλά και «αρρωστικό» (φάρμακο για καλύτερη και γρηγορότερη ανάρρωση), δεν ήταν καθόλου εύκολο να φτάσουν στην πόλη, χωρίς να έχει κάποιος τη συνεχή επιμέλειά τους. Και επειδή «πενία τέχνας κατεργάζεται», έφτανε στην πόλη η καλύτερη κότα, ολοζώντανη μέσα κατάλληλα διαμορφωμένο δέμα, ή σε κάποιο μεγάλο καλάθι που θα της παρείχε σχετική άνεση και αερισμό, ραμμένο με ύφασμα από πάνω, π.χ. σεντόνι.
     Για δέμα επέλεγαν ένα ανθεκτικό χαρτόκουτο, στο οποίο άνοιγαν τρύπες για το αερισμό της, ρίχνοντας από εκεί κατά διαστήματα και λίγη τροφή (ψωμί ή καλαμπόκι), αν το ταξίδι ήταν πολύ μεγάλης διάρκειας. Στις μεγάλες αναμονές στους σταθμούς μετεπιβίβασης, φρόντιζαν να πίνει και λίγο νερό, κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες.
     Αν και η φροντίδα ήταν συνεχής θα έλεγε κανείς, στα πολύωρα ταξίδια με πολλή ζέστη, δεν είναι βέβαιο ότι έφταναν πάντα σώες στον προορισμό τους.
     Οι μονοκατοικίες της εποχής, ακόμα και οι λίγων τετραγωνικών, που διέθεταν έστω και μια υποτυπώδη αυλή, προσφέρονταν και για ένα μικρό κοτέτσι, που όχι μόνο εξασφάλιζε τα ολόφρεσκα αυγά, έστω και λίγα, αλλά και το νόστιμο κρέας.
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 17.1.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html