Εύθυμες και διδακτικές ιστορίες του χωριού: «Είπ’ ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα»!

     Η Παναγιώτα ήταν μια μετρημένη και ευπαρουσίαστη γυναίκα. Βάδιζε στα πενήντα  της και η κανονική της σωματική διάπλαση με την απουσία ρυτίδων από το πρόσωπό της, την μίκραιναν τουλάχιστον δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Αν και στο χωριό της κυριαρχούσαν τα παρατσούκλια σε μεγάλη μερίδα των κατοίκων, για όλους ήταν γνωστή με το υποκοριστικό της: Γιούλα, όπως την έλεγε από μικρή η μητέρα της. Αντιδικίες δεν είχε με κανέναν. Πάντα με το χαμόγελο και με τον καλό το λόγο σε όλους, κοίταγε τη δουλειά της και την οικογένειά της και δεν έδινε πουθενά δικαίωμα να την κουβεντιάσουν. Το μόνο της «κουσούρι» ήταν που, σχεδόν πάντα, μάσαγε τσίχλα.
     Η μοναδική με την οποία είχε αντιδικία ήταν με την κατά τα άλλα «γραμματιζούμενη» Κατερίνα, η οποία μετά τη συνταξιοδότησή της είχε επιστρέψει και ζούσε μόνιμα στο χωριό της. Για τους περισσότερους ήταν η «Κατερινάρα» ή «Χοντροκατερίνα». Για τη ρατσιστική αυτή αντιμετώπιση, δεν έφταιγαν τα πολλά περιττά κιλά της, αλλά οι χοντροί τρόποι της. Άλλωστε, δεν ήταν η μόνη ευτραφής στο χωριό της. Κουβέντα καλή δεν χρώσταγε σε  κανέναν και για τίποτα, «ξεχωρίζοντας» μονίμως για την αναποδιά της.
     Η κυρά-Κατερίνα την είχε θίξει πολύ άσχημα σε μια διαφωνία τους και από τότε η Γιούλα την απέφευγε, αποφεύγοντας έτσι ν’ αντικρύσει και τη ζωγραφισμένη κακία στο πρόσωπό της. Εκείνο το απόγευμα του καλοκαιριού, όμως, η «Κατερινάρα» πέρναγε από τη ρούγα, μπροστά από το σπίτι της και δεν πρόλαβε να τη δει: Καθιστή στη μικρή της βεράντα και, αφοσιωμένη στο κέντημά μετρώντας τις βελονιές η Γιούλα, μασούσε
την τσίχλα της. Εκείνη, νομίζοντας ότι τρώει,  δεν έχασε την… ευκαιρία να βγάλει χολή το στόμα της και είπε μουρμουρίζοντας, που όμως ακούστηκε:
     «Φάε!... Φάε!... Σε λίγο δεν θα σε χωράει η πόρτα να μπεις…»!
    Δύο περαστικοί συγχωριανοί τους, που συναντήθηκαν μαζί της εκείνη τη στιγμή, ερχόμενοι από την αντίθετη κατεύθυνση, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με χαμόγελο αποστροφής προς τη «Χοντροκατερίνα», κάνοντας ταυτόχρονα την ίδια σκέψη: «Δεν είναι ούτε τα χαρτιά (τα πτυχία), ούτε η ομορφιά στο σώμα που μας φέρνουν κοντά στον κόσμο, αλλά οι καλοί μας τρόποι»!

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 29.10.2021

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html