Εύθυμες ιστορίες του χωριού: Φάρμακο για ούλες τις αρρώστιες!

     Η αδιαθεσία της κυρά-Μαριγώς δεν υποχωρούσε. Αντίθετα, μετά από δυο βδομάδες συνεχιζόμενης ανημπόριας, ένοιωθε όλο και πιο αδύναμη, αλλά ποτέ στη ζωή της δεν το έβαλε κάτω κι ας έφτανε τα ογδόντα. Οι επισκέψεις της είχαν μειωθεί στα γειτονικά σπίτια τα βράδια κι αυτό την πρόδωσε. Την αναζητούσαν οι γειτόνισσές της στο χωριό κάθε βράδυ που μαζευόντουσαν πότε στο σπίτι της μιας και πότε στο σπίτι της άλλης και με το πλεχτό στα χέρια, πολλή κουβέντα, αστεία και πειράγματα, αλλά και «κόψιμο και ράψιμο» για πολλούς συγχωριανούς τους και περνούσαν όμορφα και τις έπαιρναν τα μεσάνυχτα. Αναγκάστηκε να μιλήσει για το πρόβλημά της στις γειτόνισσές της, όταν εκείνες ανησύχησαν, ενώ η ίδια δεν το θεωρούσε καθόλου ανησυχητικό. «Σε λίγες μέρες θα είμαι όπως και πρώτα», τους είπε και καθόλου δεν είχε χάσει τα χορατά της, που σε όλες άρεσαν και τους ζήτησε να της κάνουν ένα ζεστό τσάι. Εκείνες δεν καθησύχασαν και ειδοποίησαν την μοναχοκόρη της, που ζούσε στην κοντινή πόλη και που η ίδια η κυρά-Μαριγώ δεν είχε πει τίποτα ούτε και σ’ αυτή.
     Την άλλη μέρα η Κατίγκω, η κόρη της, έφτασε κιόλας στο χωριό. Παρά τις αντιρρήσεις της μάνας της, την πήρε με το ζόρι μαζί της, να τη δει γιατρός. Ο βήχας της ήταν επίμονος. Το ίδιο απόγευμα πήγαν στο νοσοκομείο και την κράτησαν μέσα. Την «ξεσκόνισαν από πάνω μέχρι κάτω», της έκαναν και εξετάσεις και μετά από κάνα τρίωρο της είπαν ότι ένα κρυολογηματάκι ήταν και της συνέστησαν να ντύνεται καλύτερα όταν σταματάει τις δουλειές και είναι ιδρωμένη. Της έγραψαν και κάτι φάρμακα και της ευχήθηκαν να «πάει στο καλό».
-  Γιατρέ μου, θα μου κάνουν καλό τα φάρμακα και στο πόδι μου που με πονάει;, ρώτησε σαν σηκώθηκε να φύγει.
-  Κυρία Μαριγώ, τα φάρμακα που σας γράψαμε δεν είναι για το πόδι. Είναι για το κρυολόγημα. Κανένα φάρμακο δεν είναι για όλες τις αρρώστιες.
-  Ένας γείτονάς μου, γιατρέ μου, είχε ένα φάρμακο για ούλες τις αρρώστιες! Του πέρναγε κι ο πονοκέφαλος και η μέση του όταν το έπαιρνε για τα πόδια του! Τι να κάνω με το ρημάδι μου, που με πονάει κι ούτε μ’ αφήνει να κοιμηθώ, ούτε τις δουλειές μου μπορώ να κάνω;...
-  Όσο μεγαλώνουμε, κυρία Μαριγώ, τα έχουμε αυτά. Και τα πόδια μας και η μέση μας και οι πλάτες μας και πολλά ακόμα “μας θυμούνται”… Παιδιά δεν ξαναγινόμαστε! Μην ξεχνάς ότι έχεις και κάποια ηλικία κι έχεις δουλέψει πολύ στη ζωή σου. Για το πόδι σου πρέπει να σας δει ορθοπεδικός.
-  Δεν είναι ούτε από τις δουλειές, ούτε από την ηλικία, γιατρέ μου… Αν ήταν απ’ αυτό, θα με πόναγε και τ’ άλλο! Την ίδια ηλικία δεν έχουνε και τα δυο τα ρημάδια μου και τις ίδιες δουλειές δεν έχουν κάνει;, ήταν η απάντησή της, που έκανε το γιατρό να γελάσει και να πει ότι «τέτοια κουβέντα δεν είχε ξανακούσει»!
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 27.3.2025

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html