Εύθυμες ιστορίες του χωριού:

Η… τηλεόρα!

     Το φύσαγε και δεν κρύωνε η  Σοφία η Θανάσαινα. Με το που άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της και μπήκε μέσα, αμέσως τα δυο παιδιά της και η πεθερά της διάβασαν στο πρόσωπό της. Έδειχνε πολύ στενοχωρημένη.

     «Τί έπαθες, μάνα;», ρώτησε ο μεγάλος της γιος, ο Αντώνης, που περπάταγε στα δεκαπέντε του και πήγαινε στο γυμνάσιο. Ο δεύτερος, όπως και η πεθερά της, κάρφωσαν τα μάτια τους επάνω της και με το βλέμμα τους έκαναν την ίδια ερώτηση, περιμένοντας με αγωνία μια απάντηση.

     Μιλιά. Καμία απάντηση η Σοφία. Κατακόκκινη από τη ντροπή της προσπαθούσε να κρυφτεί, αλλά ήταν αδύνατο.

     «Τί έπαθες, μωρή;», τη ρώτησε και η πεθερά της σε λίγα δευτερόλεπτα, που τις περισσότερες φορές οι δυο τους τα πήγαιναν σαν το σκύλο με τη γάτα.

     Παρ’ όλο που δεν ήθελε να πει για το... ρεζίλεμά της, «αναγκάστηκε» να μιλήσει για να το μοιραστεί μαζί τους, αλλά και για να μην αγωνιούν, πιστεύοντας ότι της συνέβη κάτι πολύ φοβερό.

     «Μπήκα στο μαγαζί να πάρω δυο πραγματάκια που χρειάζεται το σπίτι. Τί το ’θελα; Είχε βάλει ο Θεμιστοκλής ο μαγαζάτορας εκείνο το κουτί, την τηλεόρα ντε, που δείχνει κάποιους ανθρώπους που μιλάνε. Μίλαγε μια γυναίκα και με το που με βλέπει, μου λέει με θυμό:

     “Κι εσύ, κυρά μου, ξένη γυναίκα, δεν ντρέπεσαι; Τί μου ήρθες εδώ και με τηράς σαν χαζή;… Δουλειές δεν έχεις στο σπίτι σου;…”!

     Μού ’ρθε ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί! Τί της έκανα εγώ και μου μίλησε έτσι;…»!

     «Μάνα, πρώτα από απ’ όλα, δεν το λένε "κουτί", ούτε “τηλεόρα”», της εξήγησε ο μεγάλος της γιος, που έβαλε τα γέλια. «Τη λένε τηλεόραση κι αυτή που είπε έτσι, δεν το είπε σ’ εσένα! Κάποιο θεατρικό έργο θα ήτανε και μίλαγε με κάποιους άλλους, μέσα στην τηλεόραση».

     «Τί λες, μωρέ! Αφού με τήραγε στα μάτια!... Αυτοί από ’κει μέσα μας βλέπουνε, όπως τους βλέπουμε κι εμείς!!!

     Ο Αντώνης ξανάβαλε τα γέλια, πιο δυνατά αυτή τη φορά. Το ίδιο έκανε και ο μικρότερος. Η πεθερά της ούτε κι αυτή πολυκατάλαβε τί έγινε, γέλασε όμως ειρωνικά εις βάρος της νύφης της.

     Όσο κι αν προσπάθησε ο Αντώνης να δώσει στη μάνα του να καταλάβει ότι «αυτοί μου μιλάνε στην τηλεόραση δεν βλέπουν εμάς, αλλά μόνο εμείς αυτούς, και ότι εκείνη την ώρα παίζανε θέατρο, μάταιος ο κόπος! Ήταν η εποχή που οι πρώτες ασπρόμαυρες τηλεοράσεις είχαν φτάσει στα χωριά και τις είχαν προμηθευτεί τα μαγαζιά, συνήθως καφενεία-παντοπωλεία.

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 28.12.2019

( Σύντομο βιογραφικό δείτε ΕΔΩ )