ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

«8 ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ»

των

Αναστασίας Ασλανίδη, Νόπης Γραικούση, Ζαχαρώς Καταπόδη,

Αγγελικής Κατσαΐτη, Σπύρου Μαγαγκός, Αγαθής Ρόδη,

Ελμίνας Σπηλιωτοπούλου, Ασπρούλας Σωτηροπούλου.

Εκδόσεις «Έναστρον», 2019

     Πάτρα! Η Αχαϊκή πρωτεύουσα και η πρώτη μεγαλούπολη της Πελοποννήσου! Η πόλη της καρδιά μας! Η πόλη της Ιστορίας, της Παράδοσης, του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος! Πόλη «μικρή» μα και μεγάλη μαζί, που κάθε της περιοχή είναι γνωστή, όχι μόνο στους μόνιμους κατοίκους της, αλλά και σε όσους την έχουν επισκεφθεί έστω και λίγες φορές, γιατί η Πάτρα σε «τραβάει»! Σταυροδρόμι ταξιδιωτών, κόσμων και πολιτισμών! Η πόλη με τα «αρχοντόσπιτα και με τα ένα σωρό ακόμα “μεγάλα σπίτια”», όπως αποκαλούσαν στις αφηγήσεις τους στους μικρότερους οι μεγαλύτεροι στα χωριά τις πολυκατοικίες. Η πόλη στην οποία ονειρευόταν να ταξιδέψει κάθε χωριατόπαιδο του νομού ή της περιοχής! Έτσι, σε όλα μας ήταν ήδη «γνωστή» πριν τη γνωρίσουμε! Οι γονείς και οι παππούδες μας που αρκετές φορές την είχαν επισκεφθεί, δεν υστερούσαν στις περιγραφές τους κι εμείς είχαμε φτιάξει το χάρτη της στο μυαλό μας!

     Γι’ αυτή την πόλη έρχεται να μιλήσει το συλλογικό βιβλίο, με τίτλο «8 πρόσωπα της πόλης» που εκδόθηκε πρόσφατα από τις Εκδόσεις «Έναστρον». Οι οκτώ συγγραφείς, όπως με τη σειρά αναφέρονται παραπάνω, σκιαγραφούν στα ισάριθμα διηγήματά τους τα πολύ περισσότερα πρόσωπα της Αχαϊκής πρωτεύουσας.

     Πολλά τα συναισθήματα που ξεπηδούν μέσα από τις σελίδες του έργου, με κυρίαρχα τη νοσταλγία και τη συγκίνηση. Το βιβλίο πραγματικά καθηλώνει τον αναγνώστη και η γλαφυρότητα είναι τέτοια από την πρώτη μέχρι την τελευταία παράγραφο, που πραγματικά δεν τον αφήνει ούτε το τηλέφωνο να σηκώσει!

     Γνώριμη κι αγαπημένη, λοιπόν η Πάτρα μας, που διαβάζοντας το βιβλίο, ξέρεις σε ποιο σημείο βρίσκεσαι. Χαρισματικοί σ’ αυτό και οι 8 συγγραφείς του, σε ταξιδεύουν και σε ξεναγούν με πολλή ευκολία και ολοζώντανες περιγραφές εκεί που «θέλουν»: στο λιμάνι, στο φάρο, στην παλιά πόλη, στις σκάλες της αγίου Νικολάου, στη Γεροκωστοπούλου, στη Ρήγα Φεραίου, στην Καλαβρύτων, στα Ψηλά Αλώνια, στην Τριών Ναυάρχων, στον άγιο Ανδρέα, στον Παντοκράτορα… Παντού! Με την ίδια δεξιοτεχνία σε πάνε και στη ζωή της αρχόντισσας της Πελοποννήσου και σε κάνουν να βλέπεις σε «μεγέθυνση» το χτες και σε «σμίκρυνση» το σήμερα. Με την ίδια απαράμιλλη ευχέρεια καταγράφουν και περιγράφουν «στιγμές» και «περιόδους» από τη ζωή της πόλης, με ζητούμενο και την «ενδιάμεση στάση ζωής» των δύο άκρων των κοινωνιών της.

     Μαζί με τις αναμνήσεις στις οποίες μας παρασύρουν οι οκτώ συγγραφείς, ξυπνάνε μέσα μας και πολλές άλλες ακόμα. Ας μου επιτραπεί, λοιπόν εδώ, έχοντας ως βήμα αυτή τη σύντομη βιβλιοπαρουσίαση, να περιπλανηθώ και σε κάποιες προσωπικές. Πρώτη μεταξύ αυτών, όταν σε ηλικία μαθητού γυμνασίου κατέβηκα μόνος μου από το χωριό μου στην Αχαϊκή πρωτεύουσα, η συμβουλή του πατέρα μου ήταν κάτι από τον τίτλο του βιβλίου(!): «Πρόσεχε! Η Πάτρα έχει πολλά πρόσωπα, όπως κάθε πόλη»!

     Να πήγαινε κάποιος από το χωριό στην Πάτρα εκείνα τα χρόνια, έστω και για λίγες μέρες ήταν «κάτι», ας πούμε σαν καταξίωση! Σημάδι αρχοντιάς, κατά πως έλεγαν οι μεγαλύτεροι και η Πατρινή κουλούρα κάτασπρο ψωμί που κράταγαν επιδεικτικά οι συγχωριανοί μου στα χέρια, κατηφορίζοντας από το διάσελο για το Λειβάρτζι, με τα πόδια, φυσικά, αφού η συγκοινωνία ήταν μακριά ακόμα! Ένοιωθαν να «ανέβαινε» η εκτίμησή τους τότε, αφού η αυτοπεποίθησή τους είχε ήδη «ανέβει» από το ταξίδι, κι ας πήγαιναν κρατώντας τα παπούτσια στα χέρια μέχρι να φτάσουν στα προάστια της πόλης, για να μην φθαρούν από την πεζοπορία!

     Κι αργότερα, σε μεγαλύτερη ηλικία, που κατέβαινα κι εγώ στην Πάτρα με τη συγκοινωνία, εκστασιαζόμουν με τα νεοκλασικά στους περιπάτους μου, χάζευα στις βιτρίνες, στο άνθινο ρολόι, στο λιμάνι, στο σταθμό του τραίνου, στην αγορά στο Μαρκάτο… Κι ύστερα, κάπου απόμερα στα παγκάκια του αγ’-Αντρέα μετά το απαραίτητο κεράκι και το ξεδίψασμα στο αγίασμα, το κολατσιό μου που είχα μαζί από τω χωριό, μέχρι να ζυγώσει η ώρα να φύγει το λεωφορείο για την επιστροφή.

     Γράφοντας αυτές τις λίγες σκέψεις για το βιβλίο «8 πρόσωπα της πόλης» που διάβασα απνευστί, μου ήρθαν στο νου και στίχοι από την ποιητική συλλογή «Στίχοι στην Πατρίδα μου» και το ποίημα «ΠΑΤΡΑ», του αδελφικού μου φίλου, συμμαθητή και πνευματικού συνοδοιπόρου Συγγραφέα-Λογοτέχνη Κωνσταντίνου Νικολόπουλου-Καμενιανίτη (έκδοση 2005):

«Αχ! Πόσο αλήθεια θα ’θελα

να βρίσκομαι κοντά σου,

να τραγουδώ τα κάλλη σου,

την τόση ομορφιά σου» !

     Ευτυχώς οι αναμνήσεις δεν καίγονται για να γίνουν «αναμνησάχνη» όπως καίγονται τα όνειρα και γίνονται «ονειράχνη» (σκόνη ονείρων)!

    Αγαπητές φίλες, αγαπητέ φίλε και συνοδοιπόροι στα πνευματικά μονοπάτια, κ. Αναστασία Ασλανίδη, κ. Νόπη Γραικούση, κ. Ζαχαρώ Καταπόδη, κ. Αγγελική Κατσαΐτη, κ. Σπύρο Μαραγκέ, κ. Αγαθή Ρόδη, κ. Ελμίνα Σπηλιωτοπούλου, κ. Ασπρούλα Σωτηροπούλου, σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό το πολύ όμορφο ταξίδι!

Νίκος Χρ. Παπακωνστανόπουλος, 31.5.2019

( Σύντομο βιογραφικό σημείωμα δείτε εδώ)