«Έρχεται»
σε λίγο από το τυπογραφείο και τις Εκδόσεις «Άπειρος Χώρα» η Β΄ έκδοση του βιβλίου «Η φωτογραφία», συλλογή αφηγημάτων!
 |
Φωτογραφία-εξώφυλλο του βιβλίου:
Στρατιώτες/πολεμιστές, μετά τη νικηφόρα μάχη των
Γιαννιτσών, Οκτώβριος 1912
(Ο καθιστός αριστερά ο παππούς μου Κωνσταντίνος Παπακωνσταντόπουλος,
βετεράνος των Βαλκανικών πολέμων-Α΄παγκοσμίου πολέμου)
|
Αντί άλλης παρουσίασης, παραθέτω τα «προλεγόμενα»:
Είναι και επιστημονικά αποδεδειγμένο πως
βιώματα και αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων, δεν ξεθωριάζουν από τη μνήμη
μας και πάντα παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας, πάντα μας
σηματοδοτούν, ακόµα κι αν τα χρόνια µας
αυτά δεν είναι «ονειρεμένα».
Η οικονοµική αδυναµία, οι χιλιοµετρικές
αποστάσεις από τις παραγωγικότερες και εµπορικότερες περιοχές, η έλλειψη
γρήγορων µεταφορικών µέσων µέχρι πριν λίγες δεκαετίες, δεν θα µπορούσε να πει
κανείς ότι επέτρεπαν στα χωριά τότε τη σηµερινή ποιότητα ζωής. ∆εν βλέπαµε όµως
και διαφορές δίπλα µας, αφού όλοι λίγο–πολύ ήµαστε «το ίδιο», εκτός από ελάχιστες
εξαιρέσεις, που κι αυτές τις αντιµετωπίζαµε, µάλλον µε... ρατσιστικό µάτι! Παρ’
όλες αυτές τις δυσκολίες «και τι δεν θα δίναµε» να µπορούσαµε να «βρεθούµε»
ξανά στα παιδικά µας χρόνια!
Φυσικά, ελάχιστα προβλήµατα µας
απασχολούσαν και ούτε χρειαζότανε να τρέχουµε σε ψυχολόγους, ούτε είχαµε ανάγκη
από αντικαταθλιπτικά, που ο σύγχρονος τρόπος ζωής οδηγεί αρκετούς νέους κάτω
των είκοσι να καταφεύγουν εκεί. Άλλως τε, όλα αυτά ήταν τελείως άγνωστα σ’ εµάς
τότε.
Ήταν βεβαιότητα και όχι απλά ελπίδα πως το
αύριο θα είναι καλύτερο. Γι’ αυτό «βιαζόµαστε» να µεγαλώσουµε γρήγορα, να
µπορέσουµε να κατακτήσουµε την καλύτερη ζωή, σαν με τον τρόπο που έδειχναν ότι ζούνε
όσοι έρχονταν για λίγες µέρες τα καλοκαίρια στο χωριό µας–στα χωριά µας.
Η δοµή της διευρυµένης τότε οικογένειας,
το σχολείο, ο αδιαπραγµάτευτος σεβασµός στις Αξίες, αλλά και η έλλειψη
παραγόντων που σήµερα αποπροσανατολίζουν, (π.χ. σύγχρονες µορφές ηλεκτρονικής
επικοινωνίας), πέρναγαν αποτελεσµατικότερα στην εύπλαστη αυτή ηλικία µας θετικά
µηνύµατα για όσα σήµερα κλυδωνίζονται. Ίσως ήταν κι αυτό ένας λόγος που µας
έδινε περισσότερη ζωντάνια, περισσότερη αισιοδοξία και περισσότερη αυτοπεποίθηση.
Είναι και κάποιες φορές όµως που έρχεται
«κάτι» να µας «τσιγκλήσει» και να µας κάνει να θυµηθούµε πιο έντονα και πιο
καθαρά κάποιες στιγµές που µας κάνουν περισσότερο να συγκινηθούµε, να
µελαγχολήσουµε, να γελάσουµε, να μετανιώσουμε για κάποιες παιδικές µας
επιλογές. Σ’ εµένα αυτό το «τσίγκλησµα» ήλθε
µε µια ολότελα ξεχασµένη φωτογραφία του παππούλη µου, στη µνήµη του οποίου αφιερώνω την παρούσα έκδοση. Μ’ έκανε να
γυρίσω µερικές δεκαετίες πίσω η φωτογραφία αυτή, δρώντας µαζί και σαν ένα
«ντόµινο» νοσταλγιών και συναισθηµάτων, που είχαν πολλά χρόνια να «παρελάσουν»
τόσο ζωντανά και τόσο έντονα στη µνήµη µου.
Στάθηκε ακόµα και σαν αφορµή να υλοποιήσω
µια σκέψη που είχε αρχίσει να
στριφογυρίζει µέσα µου: Να αποτυπώσω σε λίγες σελίδες κάποιες από τις προσωπικές
µου αναµνήσεις–βιώµατα, σαν ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας, αλλά και σαν
έµµεση και αναπόφευκτη σύγκριση του τότε µε το τώρα.
Νοιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω θερµά τον
Κωνσταντίνο Νικολόπουλο – Καµενιανίτη,
συµµαθητή µου τότε και µε πολλές ιδιότητες σήµερα: του Συγγραφέα – Λογοτέχνη,
τ. Αντιπροέδρου της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, Αντιδηµάρχου Πολιτισµού στον τ.
∆ήµο Αροανίας και, οπωσδήποτε, αδελφικού φίλου. Στα τόσα πολλά που µας ενώνουν,
είναι και οι κοινές εµπειρίες, νοσταλγίες και συναισθήµατα που ξαναζωντανεύουν
µέσα από αυτές τις σελίδες. Και είναι αλήθεια πως η αγάπη µε την οποία
αγκαλιάζει και προλογίζει και αυτό το βιβλίο ο Κώστας, µε γεµίζει µε περισσότερες και
µεγαλύτερες υποχρεώσεις.
Ευχαριστώ, τέλος, και τη σύζυγό µου Ελένη και τα παιδιά µας Μαρίνα και Αγγελική, για την αµέριστη στήριξη και συνδροµή τους στη
συγγραφική µου προσπάθεια.
 |
Κωνσταντίνος Γ. Παπακωνσταντόπουλος (1890-1973)
Το μότο του βιβλίου:
«Όσο περνούν τα χρόνια μου
κι όσο περνώ μ’ εκείνα,
τόσο γλυκά τριγύρω μου
μοσχοβολούν τα κρίνα
των πρωτινών Απρίληδων…
Τα παιδιακίσια χρόνια
μου κελαηδούν αηδόνια
σε νύχτες και σ’ ερμιές»
Κωστής Παλαμάς
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 6.3.2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου