«Έμαθε τ’
αρνί να τρώει κλαρί…»
 |
| (Εικόνα με μεταφορική έννοια) |
Αν και στην ιστοσελίδα μου αποφεύγω να δημοσιεύω προσωπικές μου τοποθετήσεις και περιορίζομαι σε αναρτήσεις λαογραφικού και λογοτεχνικού/πνευματικού περιεχομένου, αυτή τη φορά δεν θ' ακολουθήσω την πεπατημένη, επειδή το θέμα στο οποίο πολύ επιγραμματικά αναφέρομαι, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη θρησκευτική και ιστορική παράδοσή μας.
Το τελευταίο καιρό πολύς λόγος γίνεται ένθεν
και ένθεν για το διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Και δεν εναντιώνομαι κατά
εκείνων που με θέσεις και υπεύθυνες τοποθετήσεις υποστηρίζουν το διαχωρισμό
αυτόν, για την καλύτερη λειτουργία και των δύο θεσμών. Όπως, επίσης, δεν θα
ταχθώ υπέρ ή κατά της μισθοδοσίας των κληρικών από το Κράτος. Θυμώνω, όμως, με
όσους «πετάνε κορώνες» και πολύ περισσότερο με κάποιους, που χωρίς
να ξέρουν τί εστί Εκκλησία, έχουν… άποψη!
Πόσο, στ’ αλήθεια, αγνώμονες και αμνήμονες
γινόμαστε/είμαστε, αν αναλογιστούμε πόσους
αιώνες η Εκκλησία στήριξε και στηρίζει το Κράτος! Πόσους αιώνες η Εκκλησία έκανε
όσα έπρεπε να κάνει το Κράτος και έσωσε από τον αφανισμό την Ελλάδα, αφού
Κράτος δεν υπήρχε. Πόσο και σήμερα η Εκκλησία είναι αρωγός της Πολιτείας! Και
τώρα που ορισμένοι νοιώθουν ότι το Κράτος ενδυναμώθηκε, θεωρούν την Εκκλησία
«βαρίδι» και ζητούν μετ’ επιτάσεως να μπει «στην άκρη». Ίσως είναι και της
άποψης ότι «δεν την έχουν πλέον ανάγκη»! Κάτι ανάλογο ισχύει και για τους
κληρικούς. Άνθρωποι με ελάχιστες γραμματικές γνώσεις πολλοί ιερωμένοι των
τετρακοσίων χρόνων υποδούλωσης, που όμως αναδείχθηκαν σε Μορφές που εμψύχωσαν,
στήριξαν και καθοδήγησαν το λαό προς αποτίναξη του ζυγού. Τους σύγχρονους
καιρούς, όμως, οποίον χλευασμόν δέχονται! Και επικεντρώνομαι στο χλευασμό ως
προς το Σχήμα τους και όχι τόσο στις ανθρώπινες αδυναμίες, που ενδεχομένως σε
ορισμένους κληρικούς υπάρχουν, αν κι εδώ η κριτική δεν είναι ό,τι καλύτερο,
πολλώ μάλλον ο χλευασμός.
Μήπως ανάλογη αγνωμοσύνη δεν
επιδεικνύεται και σε Μορφές που μας χάρισαν την Ελευθερία; «Έλληνες αεί παίδες εισίν», μας πληροφορεί ο Πλάτων από την εποχή
του κι αυτό φαίνεται να επιβεβαιώνεται άλλη μια φορά στις μέρες μας.
Φροντίζουμε να καταργούμε από τα σχολικά βιβλία τους σημαντικότερους σταθμούς
της Ιστορίας μας και με μεγάλη ευκολία να αποκαθηλώνουμε από δημόσιους χώρους
και σχολικές αίθουσες ιερές εικόνες και να υποστέλλουμε εθνικά σύμβολα και
εικόνες ηρώων, στους οποίους οφείλουμε την ύπαρξή μας.
Ένα συγγενές θέμα, που επίσης αναπαράγεται ελαφρά τη καρδία, είναι και η κατάργηση της προσευχής από τα σχολεία.
Ουδέποτε η Ελλάδα ήταν άθεο κράτος, είτε προ είτε μετά Χριστόν. Γιατί κάποιοι
έχουν βαλθεί σήμερα να την αλλαξοπιστήσουν και να την «αλλαξοϊστορίσουν»;
Αυτά τα φαινόμενα, τόσο του διαχωρισμού
Εκκλησίας και Κράτους, όσο και της κατάργησης της προσευχής στα σχολεία, καθώς
και άλλα «συγγενή», που ίσως ορισμένοι ως «παπαγαλάκια» αναπαράγουν και μετ’
επιτάσεως, θυμίζει την παροιμία που λέμε στο τόπο μου: «Έμαθε τ’ αρνί να τρώει κλαρί, λύκος να φάει τη μάνα του»! Το
ερώτημα, όμως, που εγείρεται είναι αυτό: Έμαθε όντως τ’ αρνί να τρώει κλαρί;
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου