«Το φυλάξαι τ’ αγαθά, χαλεπότερον του κτήσασθαι»

     Τις τελευταίες μέρες προβάλλεται στο διαδίκτυο, ιδίως στο facebook, μια άκρως απαράδεκτη εικόνα, με απόλυτα δικαιολογημένα δυσμενή σχόλια. Πρόκειται για έναν άνδρα, που με το δεξί του πόδι πατάει στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, φαίνεται να νοιώθει πολύ χαλαρός, αμέριμνος, να «το απολαμβάνει» και με τα δυο του χέρια παίζει το κομπολόι του!

     Για το «τις πταίει», πώς φτάνουμε σε τέτοιο επίπεδο και «πού οδηγούμεθα», σε τέτοιες καταστάσεις, γίνονται πολύ συχνά αναλύσεις επί αναλύσεων. Δυστυχώς, όμως, μέχρι εκεί! Στις αναλύσεις μένουμε και τίποτα παραπέρα!

     Σ’ αυτό το σύντομο άρθρο δεν θα παραθέσω την προσωπική μου ανάλυση, αλλά θα κάνω έναν άλλου είδους συσχετισμό.

     Προέρχομαι από ορεινή περιοχή και οι συνθήκες που μεγάλωσα, όπως όλα τα παιδιά των ορεινών περιοχών της πατρίδας μας, δεν ήταν και οι καλύτερες. Φτωχά τα χωριά μας και η εξασφάλιση προϊόντων που δεν παραγόντουσαν εκεί, π.χ. λίγων πορτοκαλιών, ακόμα και στην εποχή τους, ήταν μεγάλο επίτευγμα! Και να φανταστεί κανείς, ότι εκείνα τα πορτοκάλια, που τόσο λαχταρούσαμε και όταν τα είχαμε τα απολαμβάναμε με όλες μας τις αισθήσεις, ήταν πολύ κατώτερης ποιότητος από αυτά που σήμερα πετάμε, ως ακατάλληλα!

    Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το αγαθό της Ελευθερίας. Πόσο την λαχταρούσαν οι Ήρωες πρόνονοί μας, πόσο αγωνίστηκαν γι’ αυτήν και πόσο εμείς σήμερα που την βρήκαμε «έτοιμη», δεν διστάζουμε να απαξιώσουμε με αναίσχυντο τρόπο και τoυς αγωνιστές που μας την χάρισαν και την ίδια την Ελευθερία!

     «Από σκαλί σ’ άλλο σκαλί κι από φιλί σε πάθος / πήρα σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος» κατά Νίκο Γκάτσο, λοιπόν, αλλά και «το φυλάξαι τ’ αγαθά, χαλεπότερον του κτήσασθαι», κατά τον αρχαίο ημών ρήτορα Δημοσθένη!

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 27.4.2018