Εύθυμες ιστορίες του χωριού: Το νυφικό κρεβάτι

     Μια υπεραιωνόβια και πολύ καλοστεκούμενη γιαγιά σε ορεινή περιοχή της πατρίδας μας, είχε διηγηθεί με εύθυμη διάθεση στην παρέα μας, πριν μερικά χρόνια, την παρακάτω ιστορία. Η ιστορία της όμως δεν έχει μόνο την εύθυμη πλευρά της:

    «Μεγάλο και φτωχό το χωριό μας, αλλά ο κόσμος ήτανε αλλιώς τότε. Δεν έβλεπες άνθρωπο κατσούφη. Η φτώχια, φτώχια, και τα γλέντια μας, γλέντια μας. Όταν κάποιος γιόρταζε, χάλαγε ο κόσμος! Όλο το χωριό μαζευότανε σπίτι του, χωρίς δώρα και τέτοια που ξέρουμε σήμερα. Και με μισή κότα κάναμε ολόκληρο πανηγύρι! Κανείς δεν έφευγε νηστικός!... Κάθε Κυριακή είχαμε γάμο. Πολλοί οι νιοί, πολλές οι νιές και καταλαβαίνεις τί γινότανε. Προξενιά το ένα μετά το άλλο, αλλά δεν λείπανε κι εκείνοι που κλεβόντουσαν…

     Κρεβάτι σιδερένιο δεν υπήρχε σε κανένα σπίτι. Όλοι κοιμόντουσαν σε ξύλινα με τάβλες που φτιάχνανε οι ίδιοι, ή κατά γης. Ένα κρεβάτι ήτανε όλο κι όλο στο χωριό κι αυτό είχε μεγάλη ιστορία. Και μη φανταστείς ότι είχε και στρώμα με βαμβάκι! Το στρώμα με μπούσ(ι)ια (φύλλα καλαμποκιού) ήταν γεμισμένο! Αυτό το κρεβάτι, λοιπόν, το παίρνανε τα σπίτια που είχανε γάμο, για να κοιμηθεί το ζευγάρι την πρώτη νύχτα! Κι εγώ που ήρθα νύφη από το διπλανό χωριό, είπα μόλις το είδα: “Α! Ωραία! Εδώ θα κοιμάμαι και σε κρεβάτι!”. Αμ δε! Τη Δευτέρα το πρωί μας το πήρανε για τον γάμο της επόμενης Κυριακής, σε άλλο σπίτι του χωριού!».
     Έκλεισε την αφήγησή της με γέλια!

     Πριν ακόμα τα γέλια της και τα γέλια όλων μας σταματήσουν, ο Θανάσης από την παρέα μας σχολίασε:

     «Αν είχε στόμα αυτό το κρεβατάκι, ποιός μπορεί να φανταστεί τι θα είχε να διγηθεί!...».

Σημ.: Θερμές οι ευχαριστίες μου στην εκλεκτή κι αγαπημένη φίλη κ. Ρούλα Πάγκαλου για τη φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο και της ανήκει.

                       Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 26.3.2018

           https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html