Για τους μικρούς μας φίλους, και όχι μόνο: Οι δυο φίλοι και η αρκούδα (από τους διδακτικούς μύθους του Αισώπου)

     Μια φορά δυο συγχωριανοί, με πολλά χρόνια φιλίας και συνεργασίας, έβαλαν στο ταγάρι τους τα απαραίτητα και ξεκίνησαν από το χωριό τους να πάνε στην πόλη για τις δουλειές τους. Η μετακίνηση γινόταν με τα πόδια, αφού γρήγορα μεταφορικά μέσα δεν υπήρχαν την εποχή εκείνη. Ο ένας, που ήταν και λίγο μεγαλύτερος, είχε μια μικρή αναπηρία κι έτσι συμφώνησαν να συγχρονίζονται στο βάδισμα, για να είναι και να φτάσουν μαζί.

     Η πόλη ήταν μακριά κι όταν άρχισε να βραδιάζει, αποφάσισαν να μείνουν στην κουφάλα ενός μεγάλου δέντρου του δάσους, για να προστατευτούν κάπως από το κρύο της νύχτας. Αφού έφαγαν λίγο από το ψωμί που είχαν στο ταγάρι τους, ετοίμαζαν να ξαπλώσουν. Δεν είχε ακόμα πέσει το πυκνό σκοτάδι και άκουσαν κοντά τους θόρυβο. Κοιτάζουν και τι να δουν! Μια μεγάλη αρκούδα! Ο νεότερος, τότε, φοβήθηκε τόσο πολύ και, μη βρίσκοντας άλλη λύση να προστατευτεί από την πείνα του θηρίου, σκαρφάλωσε γρήγορα-γρήγορα στο δέντρο, αδιαφορώντας για την τύχη του συγχωριανού του, φίλου του και συνοδοιπόρου του. Ο άλλος, μη μπορώντας ν' ανέβει κι αυτός στο δέντρο, κράτησε την ψυχραιμία του και έμεινε στη θέση του. Θυμήθηκε, όμως, κάτι που είχε διαβάσει χρόνια πριν: πως η αρκούδα δεν τρώει πτώματα, παρά μόνο ό,τι η ίδια σκοτώνει. Με το που πλησίασε κοντά το θηρίο, έμεινε ακίνητος και όταν εκείνη έφτασε το κεφάλι της στο πρόσωπό του να τον «μυρίσει», αυτός κράτησε την αναπνοή του. Η αρκούδα νόμισε ότι είναι νεκρός, τον άφησε κι έφυγε! Όταν απομακρύνθηκε αρκετά, ο νεότερος που ήταν επάνω στο δέντρο κατέβηκε και θέλοντας να τον πειράξει, όχι και τόσο καλοπροαίρετα, τον ρωτάει:

     - Τι… σου είπε αρκούδα στο αυτί;

     Εκείνος σκέφθηκε λίγο και του απάντησε:

     - Χμ! Μου είπε με ανθρώπους σαν κι εσένα να μην κάνω παρέα!

                                                                               

                                    Ν.Π., 4.7.2017