ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: «Τα παιδιά μας οδηγούν ΙΙ», του Σωτηρίου Χριστόπουλου

     Αναμφισβήτητα το βιβλίο είναι «ο καθρέφτης του συγγραφέα». Μέσα απ’ αυτό τον γνωρίζουμε, μέσα από τις σελίδες του εκφράζεται επικοινωνεί μαζί μας. Λένε ακόμα, πως το βιβλίο είναι «το μισό του συγγραφέα και το άλλο μισό του αναγνώστη». Και τούτο γιατί ο συγγραφέας εκφράζεται και ο αναγνώστης «διεισδύει» και επεκτείνεται με την ανάγνωση και τη μελέτη.
     Πολύ σύντομα, μετά τα δύο βιβλία του («Τα παιδιά μας οδηγούν», και το δίγλωσσο «Μαθήματα Αγάπης», από τις Εκδόσεις ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, ο εκπαιδευτικός Β΄/βάθμιας εκπαίδευσης, συγγραφέας παιδικών βιβλίων και ποιητής Σωτήριος Χριστόπουλος, ανοίγει νέους ορίζοντες από τον ίδιο Εκδοτικό Οίκο. Πνευματικό του δημιούργημα «Τα παιδιά μας οδηγούν ΙΙ».
     Ίδιοι οι πρωταγωνιστές του βιβλίου του από την αρχή μέχρι το τέλος, ο Πέτρος, η Μαρίνα, ο Αντώνης, που συνάντησαν τον κύριο Νίκο και γνωρίστηκαν μαζί του σε μια καθημερινή του, αλλά πολύ συναισθηματική και τρυφερή εκδήλωση αγάπης: Να ταΐζει τις πάπιες στη λίμνη! Προσωπικά με πισωγύρισε στο παλιό αναγνωστικό της Γ΄ δημοτικού, που σε όλο εκείνο το βιβλίο, πρωταγωνιστούν δύο αδελφάκια, ο Κωστάκης και η Ελενίτσα, με συμπρωταγωνιστές τους γονείς τους και τους δασκάλους τους. Ένα βιβλίο που γαλούχησε πολλές γενιές Ελληνόπουλων σ’ αυτή την ηλικία και μας μπόλιασε με Αξίες. Και το «Τα παιδιά μας οδηγούν ΙΙ», του Σωτήρη Χριστόπουλου μπορεί να σταθεί σήμερα επάξια δίπλα σ’ εκείνο το αναγνωστικό!
     «Τα παιδιά μας οδηγούν»: Πόσες φορές δεν έχει ειπωθεί, «αφήστε τα παιδιά να μας κυβερνήσουν»! Είναι βέβαιο ότι η αγνότητά τους, ο άδολος χαρακτήρας τους, η ειλικρίνειά τους θα οδηγήσουν πολύ διαφορετικά και με ασφάλεια τον κόσμο από τους μεγάλους! Σχήμα λόγου μεν, πραγματικότητα δε.
     Μέσα από τις σελίδες των προβληματισμών και της πένας του Σωτηρίου Χριστόπουλου και της πολυτελούς αυτής έκδοσης των ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΡΟΜΩΝ, ο ασπρομάλλης κύριος Νίκος διδάσκει και διδάσκεται από τους τρεις μικρούς φίλους του! «Συγκοινωνούντα δοχεία» η διδασκαλία, αλλά και «η καλοσύνη αγγίζει ακόμα και τους μεγαλύτερους, αν βρει τον τρόπο να φτάσει στην καρδιά τους»!  «Μπορούν και οι μεγάλοι να μάθουν από τα παιδιά τους», γι’ αυτό δεν πρέπει να υποτιμούμε την ωφέλιμη μάθηση, απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχεται. «Τα παιδιά μας οδηγούν»!
     Πολύ αγαπητέ φίλε, πατριώτη και πνευματικέ συνοδοιπόρε, Σωτήριε Χριστόπουλε, με κάποια καθυστέρηση λόγων δρομολογημένων δραστηριοτήτων  η ανταπόκρισή μου στο ακριβό αυτό δώρο της αγάπης σου στην ταπεινότητά μου. Όμως, τα αισθήματα στο πρόσωπό σου/την προσωπικότητά σου με καμία απολύτως «έκπτωση»! Γνωριστήκαμε σχετικά πρόσφατα αλλά όταν οι καρδιές είναι ανοιχτές, επικοινωνούν διαφορετικά!
     Σ’ ευχαριστώ και πάλι!
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 27.6.2025

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

Το αηδόνι: Μυθολογικά και λαογραφικά στοιχεία

 

α. Μυθολογικά στοιχεία.
 
     Υπάρχουν κάποιες διαφορετικές εκδοχές για την προέλευση του αηδονιού, σύμφωνα με τη μυθολογία. Μία εξ αυτών αναφέρει ότι η Αηδών (Αηδόνα) ήταν κόρη του Πανδάρεω, γιου του μάντη της Κω Μέροπα και γυναίκα του βασιλιά της Θήβας Ζήθου, με τον οποίο απέκτησε τον Ίτυλο. Η Αηδόνα φθονούσε την αδελφή του άντρα της τη Νιόβη, που είχε έξι γιους και έξι κόρες. Ο φθόνος την οδήγησε να σκοτώσει το μεγαλύτερο γιο της Νιόβης, τον Σίπυλο, όμως κατά λάθος σκότωσε το δικό της παιδί, τον Ίτυλο. Από τότε έκλαιγε απαρηγόρητη και ο Δίας τη λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε πουλί, το αηδόνι, που θρηνεί μελωδικά το θάνατο του παιδιού της. Αν παρατηρήσουμε το αηδόνι την ώρα που κελαηδάει, θα δούμε ότι ανοίγει το ράμφος του σε όλη του την έκταση, όπως ο άνθρωπος θρηνεί φωνάζοντας δυνατά από απελπισία. Επειδή όλη η οικογένεια της Αηδόνας υπέφερε από το έγκλημα, ζήτησαν από το Δία να τους μεταμορφώσει σε πουλιά. Ο πατέρας της Πανδάρεως έγινε θαλασσινός αετός, η μητέρα της αλκυόνα, η αδελφή της χελιδόνι, ο αδελφός της τσαλαπετεινός και ο άντρας της πελεκάνος.
     Κατά άλλη εκδοχή, η Αηδόνα ήταν γυναίκα του ξυλουργού Πολύτεχνου από την Κολοφώνα. Ο Πολύτεχνος κάποτε είπε ότι αγαπούσε τη γυναίκα του περισσότερο από την θεά Ήρα και η Αηδόνα ότι αγαπούσε τον άντρα της περισσότερο από το Δία. Ο Δίας θύμωσε και τους έστειλε με τον Ερμή την Έριδα, η οποία έβαλε τον Πολύτεχνο ν’ απατήσει τη Αηδόνα με την αδελφή της Χελιδόνα. Η Αηδόνα για να την εκδικηθεί, σκότωσε το γιο της Ίτυ και έδωσε τις σάρκες του να τις φάει ο Πολύτεχνος. Εκείνος έτρεξε στο σπίτι του πεθερού του Πανδάρεω, για να τιμωρήσει την Αηδόνα. Εκεί, όμως, οι δούλοι τον άλειψαν με μέλι και τον έδεσαν σ’ ένα δέντρο στο ήλιο, για να βασανίζεται από τις μύγες, τις μέλισσες και τα άλλα έντομα. Η γυναίκα του η Αηδόνα τον λυπήθηκε μετά απ’ αυτό και πήγε να τον ανακουφίσει από το μαρτύριο, τραγουδώντας του με τη μελωδική της φωνή. Όταν ο Πανδάρεω έμαθε τί είχαν κάνει και πήγε να τον σκοτώσει, δεν πρόλαβε, γιατί ο Δίας τους είχε μεταμορφώσει σε μελωδικά πουλιά.
 
β. Λαογραφικά και άλλα στοιχεία
 
     Το αηδόνι είναι ωδικό, αποδημητικό πουλί, της οικογένειας των «τουρδιδών» ή «κοσσυφιδών». Το σώμα του είναι μικρό, με καφαιόχρωμο φτέρωμα, που είναι δύσκολο να εντοπιστεί κι ας κελαηδάει σε πολύ μικρή απόσταση. «Καταφύγιό» του είναι, κυρίως, οι ρεματιές με υγρασία, όπου βρίσκει και πολύ καλή προστασία. Γι’ αυτό χαρακτηρίζεται και ως «ντροπαλό» πουλί! Το μήκος του, μαζί με την ουρά του φτάνει τα 15-17 εκατοστά και το άνοιγμα των φτερών του δεν ξεπερνάει τα 25 εκατοστά. Το θηλυκό γεννάει 4 με 5 αυγά και τα εκκολάπτει μαζί με το σύντροφό του. Είναι μεγάλος αρχιτέκτονας στην κατασκευή της φωλιάς του, την οποία φτιάχνει με χόρτα πάνω σε κλαδιά.
     Αναζητώντας στοιχεία για τον τρόπο ζωής του, διαβάζουμε ότι το αρσενικό είναι πολύ καλός σύντροφος και πατέρας. Αυτό ταΐζει το θηλυκό σε όλο το διάστημα της εκκόλαψης των αυγών, αυτό διδάσκει και τα νεαρά αρσενικά το κελάηδημά τους. Στην Γ΄ τάξη του δημοτικού, που οι μεγαλύτεροι διδαχθήκαμε και «ΦΥΣΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», ένα κεφάλαιο του βιβλίου εκείνου αναφερόταν και στο αηδόνι. Θυμάμαι που έγραφε: «Τα θηλυκά αηδόνια δεν κελαηδούν. Κελαηδούν μόνο τα αρσενικά, για να δείξουν στα θηλυκά πόσο καλοί σύντροφοι και πατεράδες μπορούν να γίνουν»!
     Το μελωδικό του κελάηδημα δεν είναι μονότονο, όπως πολλών άλλων πουλιών και το αλλάζει πολύ γρήγορα, με τέτοιο τρόπο, μάλιστα, που πραγματικά μαγεύει κάθε αυτί που το ακούει, κάτι που το έχει ανακηρύξει σε βασιλιά των ωδικών πτηνών. Το κελάηδημά του αποτελείται από καθαρές, λαμπερές και δυνατές νότες, Ένα «μουσικό αυτί» μπορεί να το διακρίνει εύκολα αυτό και δεν είναι τυχαίο που ο Μπετόβεν στην περίφημη «Έκτη Συμφωνία», απέδωσε και το κελάηδημα του αηδονιού! Για να δείξουμε τη διαφορά στη φωνή του, λέμε μεταφορικά ότι «όταν λαλεί τ’ αηδόνι, τα άλλα πουλιά σωπαίνουν»!
     Το κελάηδημα του είναι ευχάριστο, απολαυστικό, χαρούμενο κι όταν κελαηδούν πολλά μαζί, δεν  μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από μια μουσική πανδαισία! Αν η λαλιά του ακούγεται σαν «πένθιμη», προμηνύει κάποιο κακό, κάποια συμφορά ίσως και θάνατο, σύμφωνα με λαϊκές δοξασίες.
     Το αηδόνι δεν ζει στο κλουβί. Όσοι επεδίωξαν να το φυλακίσουν, απέτυχαν, γιατί «ούτε κελαηδούσε, ούτε έτρωγε και σύντομα πέθανε από στενοχώρια», σύμφωνα με ομολογία του ορεσίβιου πατέρα μου, που είχε επιχειρήσει και τον εγκλεισμό του σε κλουβί. Το ίδιο ισχύει και για την πέρδικα.  
    Ούτε από διδακτικούς μύθους, ούτε από τη λαϊκή σοφία, ούτε από το δημοτικό τραγούδι θα μπορούσε να λείπει ένα τέτοιος μελωδός της φύσης. Χαρακτηριστικοί οι μύθοι του μακρινού παππού Αισώπου «Αηδών και ιέραξ» και «Αηδών και Χελιδών». Ως «αηδονόλαλες» χαρακτηρίζει και ο Όμηρος τα μυθικά πλάσματα – θαλάσσιους δαίμονες,  με γυναικεία κεφάλια και σώματα πουλιών, τις σειρήνες, που παραπλάνησαν τον Οδυσσέα με το μαγευτικό τραγούδι τους, σε μια από τις περιπέτειές του (Ομήρου Οδύσσεια).
     Όχι λιγότερο χαρακτηριστικές και παροιμίες και παροιμιώδεις φράσεις, όπως «έχει αηδονιού λαλιά και πέρδικας καμάρι», ή ο χαρακτηρισμός της φωνής ενός καλού τραγουδιστή, («αηδόνι η φωνή του»), «Αλέκος Κιτσάκης, το αηδόνι της Ηπείρου». Η γνωστή παροιμία «του στοίχησε ο κούκος αηδόνι», λέγεται ότι προέρχεται από το εξής περιστατικό: Μετά την Απελευθέρωση, το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος αγόρασε ένα ατμοκίνητο καράβι. Το χρηματικό ποσό που διατέθηκε υποσχόταν να είναι ανάλογου μεγέθους και το πλεούμενο. Το πλήθος του κόσμου που πήγε στο λιμάνι να το υποδεχθεί, απογοητεύτηκε με το κατά πολύ μικρότερο του αναμενομένου. Ο ποιητής Θωμάς Σπυριδώνης είπε τότε τη φράση που έμεινε στην ιστορία, εννοώντας ότι περιμέναμε «αηδόνι» με τα λεφτά που δώσαμε και ήρθε «κούκος»!
     Όχι λίγα και τα δημοτικά τραγούδια  που αναφέρονται στο αγαπημένο πουλί της άνοιξης και του καλοκαιριού. Στο γνωστό «του γιοφυριού της Άρτας», ενδεχομένως αηδόνι,

«[…]Πουλάκι πήγε κι έκατσε αντίκρυ στο ποτάμι,

δεν κελαηδούσε σαν πουλί, μηδέ σαν χελιδόνι,

μόν’ κελαηδούσε κι έλεγε μ’ ανθρωπινή λαλίτσα:

“Αν δεν στοιχειώσετ’ άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει

και μη στοιχειώσετε ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη,

παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα”[…»].

     Και τότε ο πρωτομάστορα, παρ’ όλο που «έπεσε του θανάτου»,

«εμήνυσε της λυγερής (της γυναίκας του) με το πουλί τ’ αηδόνι».

----------------------------------------
Πηγές: Εγκυκλοπαίδειες ΔΟΜΗ και ΕΛΛΑΔΙΚΗ
Εικόνα ανάρτησης: Διαδίκτυο
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 22.6.2025

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

Σκιάχτρα, φύλακες των καλλιεργειών! (Λαογραφική καταγραφή)

     Από τη στιγμή που θα «δέσει» ο καρπός της κάθε καλλιέργειας, που ο ανθός, δηλαδή, θα δώσει τη θέση του στον καρπό ν’ αναπτυχθεί και ν’ αρχίσει η ωρίμανση, π.χ. καλαμπόκι, φασόλια, αρακάς, περιβόλια, αμπέλια κλπ, κινδυνεύει από αρπακτικά πουλιά και ζώα. Ο παραγωγός τότε είναι αναγκασμένος να πάρει τις προφυλάξεις του για να προστατέψει τη σοδειά του. Αυτός είναι και ο λόγος που βλέπουμε στα χωράφια διάφορες επινοήσεις, όπως ένα είδος «περίφραξης» με κορδέλες ν’ ανεμίζουν από το αέρα, ένα αυτοσχέδιο ανεμιστήρα που και με το πιο αδύναμο φύσημα να γυρίζει και να κάνει θόρυβο και άλλα τέτοια.
     Μία από τις περισσότερο έξυπνες εφευρέσεις ήταν/είναι και η κατασκευή ανθρώπινου ομοιώματος σε φυσικό μέγεθος στο χωράφι, με την ονομασία σκιάχτρο ή σκιάζαρος. Αυτό «στεκόταν» πάνω σε κάποιο δέντρο ή σε κάποια άκρη του χωραφιού, που βλέποντάς το οι εισβολείς, δεν πλησίαζαν. Σύντομα, όμως, κι εκείνοι καταλάβαιναν ότι αυτός ο «φύλακας» ήταν τόσο ακίνδυνος, που έχουμε δει πουλιά να σταθμεύουν για λίγο στο κεφάλι του! Περισσότερο έξυπνη και η τοποθέτηση του σκιάζαρου πάνω σ’ ένα μακρύ, λεπτό και ευλύγιστο ξύλο «καρφωμένο» στο έδαφος, ορατό από μικρές και μεγαλύτερες αποστάσεις. Με τον αέρα αυτό κινείται και δίνει την εντύπωση φυσικής παρουσίας ανθρώπου στον «εχθρό».

     Ειδικά ο ασβός είναι μάστιγα για το καλαμπόκι τις νυχτερινές ώρες, ως νυχτόβιο ζώο. Για να προστατευτεί η σοδιά, οι άνθρωποι ξενυχτούσαν εκ περιτροπής στα χωράφια τους και συχνά μέσα στη νύχτα χτυπούσαν έναν τενεκέ, που ο ήχος του τον φόβιζε και τον απομάκρυνε. Μας είχε αφηγηθεί ο μπάρμπα-Θανάσης τη δική του ευρεσιτεχνία, χάρις στην οποία απολάμβανε τον ύπνο του: Έβαλε μέσα σε ένα μεταλλικό βαρέλι μια μεγάλη χελώνα που είχε βρει. Στις προσπάθειές της να μετακινηθεί και να φύγει, προκαλούσε εκείνη το θόρυβο για την απομάκρυνση του ζώου! Κάθε πρωί, πήγαινε ο ίδιος στο χωράφι για τον απαραίτητο έλεγχο, αλλά και με το απαραίτητο φαγητό και το νερό για την νυχτερινή φύλακα!
     «Αχ! Ένα τέτοιο έπρεπε να είχα, να το βάζω τη νύχτα στο χωράφι να φωνάζει, για μην πήγαινε ο ασβός και μου έτρωγε το καλαμπόκι», είχε πει και ο ενενηντάχρονος μπάρμπα-Γιάννης, όταν άρχισαν να κυκλοφορούν ευρέως τα πρώτα μηχανήματα καταγραφής ήχου (μαγνητόφωνα).
     Διαδεδομένη και η συνήθεια να δένουν το σκυλί, π.χ. στο αμπέλι, να προστατεύει τα σταφύλια από τις αλεπούδες, που είναι μεγάλη τους αδυναμία.
     Μια ακόμα πιο έξυπνη εφεύρεση, ήταν και αυτή του μπάρμπ’-Αντρέα, που τακτικά άλλαζε τα ρούχα του σκιάχτρου στο χωράφι του, με δικά του! Πίστευε πως η μυρωδιά του ιδρώτα που είχαν απορροφήσει όλη την ημέρα στη δουλειά του, θα αποτελέσει αποτρεπτικό παράγοντα (μυρωδιά φυσικής «παρουσίας» ανθρώπου στο χωράφι), κυρίως για τα πετούμενα. Κατά δική του ομολογία, δεν έπεφτε έξω.
-------------------------------------
Εικόνα ανάρτησης: Χρήστος Μυλωνάς – Ανάσταση Καλαβρύτων, τον οποίο και ευχαριστώ.
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 14.6.2025

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: «Ο θρύλος του Γυάλινου Πύργου». Παραμύθι-παιδική λογοτεχνία της Κατερίνας Μερτίκα

     Συνέπεσαν δυο ευλογημένες στιγμές μαζί, εκείνο το απομεσήμερο της 27^ης Μαΐου 2025, στο «Φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού», στην παρουσίαση βιβλίων και συγγραφέων από τις εκδόσεις ΣΥΜΑΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ. Η πρώτη ευλογημένη συγκυρία, το φεστιβάλ αυτό καθ’ εαυτό. Η δεύτερη, η γνωριμία μου με τη συγγραφέα παιδικών βιβλίων Κατερίνα Μερτίκα, που βρεθήκαμε στο ίδιο πάνελ.
     Ξεφυλλίζοντας και διαβάζοντας το βιβλίο της, μου γεννήθηκε αυθόρμητα η σκέψη, αντί για οιοιδήποτε άλλο κείμενο να το παρουσιάσω, να γράψω ένα «γράμμα» στην ίδια την Κατερίνα, απευθυνόμενος σ’ αυτήν σε δεύτερο πρόσωπο, όπως ξεκινάει και η ίδια την εξαιρετική πνευματική της δημιουργία, με το γράμμα στη γιαγιά της της, την Καλλή, κι αυτό κάνω:
 
     Αγαπητή Κατερίνα,
     Καθίσαμε για λίγο στο ίδιο πάνελ του Φεστιβάλ, όπου και η πρώτη μας γνωριμία. Ο τρόπος που παρουσίασες το έργο σου, πραγματικά με μάγεψε. Με γύρισε και στα δικά μου παιδικά χρόνια, τα χρόνια της ατόφιας παράδοσης, αλλά και τα χρόνια της πρωταγωνίστριας γιαγιάς στην αφήγηση των παραμυθιών στα εγγόνια. Πολύ αυθόρμητα και πολύ πρόθυμα σε λίγο μου το προσέφερες! Από την πρώτη εκείνη στιγμή, είπαμε να μιλάμε και στον ενικό, βάζοντας στην άκρη τις αποστάσεις.
     Ξεφυλλίζοντάς το και διαβάζοντάς το, ένοιωσα την μυρωδιά του καινούργιου βιβλίου! Ένοιωσα και πολλές φορές μέσα από τις σελίδες του να ξαναγίνομαι παιδί! Ένοιωσα ολοζώντανη την αφήγηση, ένοιωσα να ζω το παραμύθι! Ένοιωσα να κρατάω την ανάσα μου, να καρδιοχτυπώ από την αγωνία και να χώνομαι μέσα στα βαριά χειμωνιάτικα σκεπάσματα του κρεβατιού από το φόβο, μη φτάσει και ως εδώ η κακιά μάγισσα Σιελβόρα! Μα πάντα ένας καλός πρίγκηπας «Αλέξανδρος» πρωταγωνιστεί σε πολλά παραμύθια. Μπορεί ο «πρίγκηπας» να είναι και η ίδια η γιαγιά, που η ζεστή παρουσία της διώχνει μακριά την κακιά μάγισσα!  
     Λένε πως «πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια». Λένε, ακόμα, πως «το παιδί δεν φεύγει ποτέ από μέσα μας, όσο κι αν μεγαλώσουμε». Κι εσύ, αγαπητή Κατερίνα, πετυχαίνεις και τα δύο αυτά μαζί και με το πιο όμορφο τρόπο στο βιβλίο σου.
     Τα παραμύθια είναι πάντα η καλύτερη διδασκαλία για τα παιδιά. Και ίσως, η καλύτερη διδασκαλία του «Θρύλου του Γυάλινου Πύργου», να είναι αυτό που με λίγα λόγια, αλλά με πολύ νόημα, γράφεις στη σελίδα 54:
     «Από εκείνα τα λόγια κρατήσαμε κάτι πολύτιμο εγώ κι ο αδερφός μου. Κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου, στα εύκολα και στα δύσκολα, όπως κάναμε τότε», γιατί «έτσι κανένα στοιχειό δεν μπορεί να μας πάρει»!
     «Ποτέ δεν ξεχνάμε τις στιγμές γύρω από το τζάκι», και σαν μικρό αντίδωρο στην πολύτιμη προσφορά σου, η συμμετοχή μου στο συλλογικό βιβλίο «Χειμωνιάτικες Βραδιές στο Τζάκι», ΕΔΩ, που διατίθεται και στο προσωπικό μου ιστολόγιο.

     Το καλό τέλος του παραμυθιού σου, είναι με διαφορετικά λόγια το «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», εναρμονισμένο με το τέλος κάθε καλού παραμυθιού, είναι η επικράτηση του δικαίου, που πρέπει το καλό πάντα να υπερισχύει και να νικάει το κακό.
      Η γραφή σου είναι πολύ προσεγμένη και κελαρυστή, σαν το δροσερό πεντακάθαρο νερό που βγαίνει από την πηγή. Μέσα από τις σελίδες του και τις παραγράφους του ζωντανεύουν φανταστικές εικόνες και ξεπηδούν άπειρα καλολογικά στοιχεία, που ειδικά στα μάτια των παιδιών γίνονται κινηματογραφική ταινία, που την παρακολουθούν με έκσταση! Θυμίζει, ακόμα, το βιβλίο σου εκείνα τα βιβλία παραμυθιών που μας χάριζαν και μας διάβαζαν παππούδες, γονείς και θείοι, με τα χοντρά εξώφυλλα και τα ανθεκτικά φύλλα, για να μην φθείρονται. Εδώ, βέβαια, έχει παίξει σημαντικό ρόλο και η καλή δουλειά-επαγγελματική πληρότητα του εκδότη.   
     Τελειώνοντας, να σημειώσω, αγαπητή Κατερίνα, ότι δεν ξεχνώ τα λόγια του παππού μου: «Ο άνθρωπος μετράει από τι αφήνει εκεί από που περνάει». Αυτό επισημαίνεις κι εσύ στο βιογραφικό σου σημείωμα στο εξώφυλλο: «Γράφεις γι’ ν’ αφήνεις κάτι πίσω». Σου ανήκει το μεγάλο ΕΥΓΕ και με κεφαλαία, γιατί τα παιδιά δεν πρέπει ποτέ να στερηθούν τα παραμύθια!
     Σ’ ευχαριστώ για το όμορφο ταξίδι, ένα ξεχωριστό πισωγύρισμα στα παιδικά χρόνια!
     Εύχομαι και σε πολλά ακόμα τέτοια ανταμώματα «Συμπαντικών Διαδρομών»!
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 12.6.2025

(Σύντομο βιογραφικο σημείωμα δείτε ΕΔΩ)

Ανοιξιάτικο ξημέρωμα (ποίημα)

                                                   

                             Παραδεισένιο πρωινό, της άνοιξης μαγεία,
                             θυμίζει Αγία Τράπεζα κι αναίμακτη θυσία!
                             Ύμνοι για το Δημιουργό οι αηδονοφωνούλες,
                             νοιώθεις να είναι γύρω σου χιλιάδες εκκλησούλες!
                             Πώς σε γεμίζουν οι στιγμές με ψυχική ηρεμία,
                             με Θεία, λες, κατάνυξη, της φύσης ευλογία!

Βίντεο: Ξημέρωμα στο χωριό μου, 9.6.2025

 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 9.6.2025

                                 https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

Στη χρυσή μας εποχή... (ποίημα)

                                                  Στη χρυσή μας εποχή,
                                                  το Θεό περιφρονούμε
                                                  και τη γλώσσα μας ξεχνούμε,
                                                  δίχως σκέψη κι ενοχή.
 
                                                  Το «εγώ» μας πάει μπροστά,
                                                  το «εμείς» το ξέρουν λίγοι.
                                                  Η προσποίηση μας πνίγει,
                                                  μ’ όλο λόγια φουσκωτά.
 
                                                  Στη χρυσή μας εποχή
                                                  μηχανές μας κυβερνούνε
                                                  και αυτές μας οδηγούνε,
                                                  με την κρίση μας ρηχή.
 
                                                  Για «σημεία των καιρών»,
                                                  λένε κάποιοι διαβασμένοι
                                                  και το χάος που βαθαίνει
                                                  είναι έργο πονηρών.
 
                                                  Στη χρυσή μας εποχή,
                                                  η ζωή μας αγχωμένη,
                                                  η χαρά ψαλιδισμένη,
                                                  περπατάμε σκυθρωποί.
 
                                                  Στους αντίξοους καιρούς
                                                  πρέπει να αντισταθούμε
                                                  και το βήμα μας να βρούμε,
                                                  με παράδοσης δεσμούς.
 

Νίκος Χρ. Παπακωνστανόπουλος, 28.5.2025

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

Το κινητό τηλέφωνο στη ζωή μας (σατιρικό ποίημα)

                                                             

                                                      Όλη μέρα κι όλη νύχτα

                                                      και χωρίς σταματημό,
                                                      στο κυνήγι για να βρούμε
                                                      της ζωής το μυστικό.
 
                                                      Κι έκανε η τεχνολογία,
                                                      κι η ταχύτητα φωτός,
                                                      το «κυνήγι» να ’χει γίνει
                                                      «δύναμη» κι αυτοσκοπός.
 
                                                      Ήρθε να μας ξελογιάσει
                                                      στο κυνήγι μας αυτό
                                                      το τηλέφωνο στην τσέπη
                                                      που το είπαν «κινητό».
 
                                                      Μα για λίγο είναι στη τσέπη
                                                      και στα χέρια συνεχώς,
                                                      μόνιμο «ξεμυαλιστήρι»,
                                                      γίνηκε «φίλος κολλητός».

                                                      Με τα μάτια κολλημένα

                                                      μέρα-νύχτα σε αυτό,

                                                      να ελέγχει τη ζωή μας,

                                                      να της κλέβει το ρυθμό.

                                                      Σαν στο πιάνο καθισμένοι

                                                      και χωρίς ανασασμό,

                                                      με τα δάχτυλα να παίζουν

                                                      το χορό τον πηδηχτό.

 
                                                      Ποιος και να το φανταζόταν
                                                      εργαλείο τόσο δα,
                                                      να χωρά όλον κόσμο,
                                                      και το σύμπαν να χωρά!
 
                                                      Ό,τι γύρω κι αν συμβαίνει,

                                                      ή καλό είτε κακό,
                                                      η ζωή μας κρεμασμένη
                                                      από ένα κινητό!

                                   Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 14.5.2025

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html