χρόνια ονειρευόμουνα να κάνω στη ζωή μου.
Άργησα που κατάλαβα τα χρόνια πως περνάνε.
Σαν τους διαβάτες φεύγουνε, σαν το νερό κυλάνε.
Πολλές χαρές πρωτόγνωρες, μία μετά την άλλη,
σαν πήρα την απόφαση και τ' όνειρο προβάλλει!
Δώρο σ' εμένα ακριβό ήρθε καιρός να κάνω,
μα πάνω στο ξεκίνημα, σκέφθηκα, μην πικράνω
τον π' όλα τα μοιράζομαι. Πώς τη χαρά να ζήσω,
αν δεν τον έχω πλάι μου; Σ' αυτό θα τον αφήσω;
Πώς να σηκώσω μόνος μου τις τόσες εμπειρίες;
Πώς να ταιριάξουν μέσα μου, μαζί με ερινύες;
τον π' όλα τα μοιράζομαι. Πώς τη χαρά να ζήσω,
αν δεν τον έχω πλάι μου; Σ' αυτό θα τον αφήσω;
Πώς να σηκώσω μόνος μου τις τόσες εμπειρίες;
Πώς να ταιριάξουν μέσα μου, μαζί με ερινύες;
Ούτε θα δω αδιάφορα εκείνου το «δεν θέλω».
Είναι κι αυτός που μ' έμαθε πώς ν' αγαπώ να ξέρω.
Όταν χαρά μοιράζεσαι, εκείνη μεγαλώνει
και την αγάπη δυνατά πιότερο τη στεριώνει.
Και αν δεν θα την μοιραστείς, μπορεί και να πονέσει,
να το κρυώσει τ' όμορφο και να στενοχωρέσει.
Κι άλλαξα την απόφαση για το ταξίδι εκείνο.
Για χάρη της αγάπης του το όνειρο αφήνω!
Κι άλλαξα την απόφαση για το ταξίδι εκείνο.
Για χάρη της αγάπης του το όνειρο αφήνω!
Νίκος
Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 4.2.2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου