Πάντα σε πνεύμα της αποκριάς (ποίημα)

                                 Αποκριά, στο πνεύμα σου, εύκολα παρασύρεις
                                 και σε πολλές παρεκτροπές Διόνυσο θυμίζεις.
                                 Μοιάζ’ η ζωή με σένανε κι αυτή, μασκαρεμένη,
                                 κι η μπέσα γίνεται συχνά μια λέξη πονεμένη.
                                 Πολλοί τριγύρω «φίλοι» μας, αριστοκράτες μοιάζουν
                                 μα συνεχώς το πρόσωπο με μάσκα το σκεπάζουν!
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 19.2.2025

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

Αποκριάτικα σατιρικά ποιήματα

Περί μάσκας...

                                                   Τις απόκριες και πάλι
                                                   θα γιορτάσουν ορισμένοι
                                                   με την ίδια τους τη μάσκα
                                                   που ’χουν πάντα φορεμένη.
 
                                                   Μια φορά το χρόνο όλοι
                                                   για το έθιμο τη βάζουν,
                                                   αλλ' εκείνοι επιμένουν
                                                   κάθε μέρα να «γιορτάζουν»!
 
                                                   Μα και τώρα που ο νόμος
                                                   κι  η ανάγκη το  επιβάλλουν,
                                                   κάποιοι δύο θα φορέσουν
                                                   κι άλλοι... θέλουν να τη βγάλουν!
 

Αποκριάτικο τραπέζι

                
                                Κάποιους δικούς μου κάλεσα στο σπίτι μου να ρθούνε,
                                ξεφάντωμα αποκριάτικο μαζί για να χαρούμε.
                             -  Άκουσε, φίλε, να σου πω, μου μήνυσαν εκείνοι.
                                Ζάχαρο έχουμε πολλοί κι άλλοι χοληστερίνη.
                                Το κρέας το μπουχτίσαμε, τα λιπαρά, τη φέτα.
                                Μαζί που τα μιλήσαμε, είπαμε νέτα σκέτα:
                                Ν’ αρχίσουμε τη δίαιτα, πρέπει να κρατηθούμε,
                                γιατί εμεγαλώσαμε κι έτσι να πορευτούμε.
                                Δεν έφερα αντίρρηση, μην τους κακοκαρδίσω.
                                Μαζί κι εγώ τη δίαιτα είπα να ξεκινήσω.
                                Το ρεφενέ τους έβαλαν και ήρθαν πεινασμένοι,
                                κεφάτοι και χαρούμενοι και ενθουσιασμένοι. 
                                Σαν το τραπέζι στρώθηκε, λαχανικά και άλλα
                                πολλά φαγιά νηστίσιμα και πίτες δίχως γάλα,
                                οι μυρωδιές μας πήρανε, που ψήναν οι γειτόνοι
                                κοψίδια και λουκάνικα στο διπλανό μπαλκόνι!
                                Όλοι μας κοιταχτήκαμε, πολύ μετανοιωμένοι,
                                γιατί εκείνη η αποκριά πήγ’ εντελώς χαμένη.
                                Άλλοι μεζέδες και κρασιά κι εμείς με λαχανίδες,
                                ψωμί, φασόλια και ελιές! Για κοίτα μερακλήδες!
                                Τέτοιο τραπέζι, είπαμε, να γίνει άλλη μέρα,
                                Μεγάλη να 'ν' Παρασκευή ή Καθαρά Δευτέρα!

Πάντα σε πνεύμα της αποκριάς 

 
                                Αποκριά, στο πνεύμα σου, εύκολα παρασύρεις
                                και σε πολλές παρεκτροπές Διόνυσο θυμίζεις.
                                Μοιάζ’ η ζωή με σένανε κι αυτή, μασκαρεμένη,
                                κι η μπέσα γίνεται συχνά μια λέξη πονεμένη.
                                Πολλοί τριγύρω «φίλοι» μας, αριστοκράτες μοιάζουν
                                μα συνεχώς το πρόσωπο με μάσκα το σκεπάζουν!
 

Μάσκα «πολλαπλών χρήσεων»!

 
                                                   Μάσκα, χαρά της αποκριάς,
                                                   διπρόσωπου στολίδι,
                                                   της πανδημίας φορεσιά
                                                   κι εδώ κι εκεί σκουπίδι!

 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 20.2.2025 https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html 

Το ράδιο (βιωματικό διήγημα των παιδικών χρόνων)

 Από τη συλλογή βιωματικών διηγημάτων μου, με τον γενικό τίτλο «η φωτογραφία», εκδόσεις ΑΠΕΙΡΟΣ ΧΩΡΑ - 2012

     Κάθε χρόνο το χινόπωρο ο πατέρας µαζί µε άλλους συγχωριανούς πήγαινε και δούλευε στη συγκομιδή της ελιάς, στην Κάτω Αχαΐα, και γύριζε λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Η πληρωµή του, η πληρωμή όλων τους, ήταν σε λάδι, γι’ αυτό και δε µπορούµε να πούµε ότι το στερηθήκαµε το ευλογημένο αυτό προϊόν, παρ’ όλο που στον τόπο µας δεν ευδοκίµησαν ελαιόδεντρα. Μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων, που άρχιζε η συγκοµιδή πορτοκαλιών, η µάνα πήγαινε και δούλευε στην Αµαλιάδα, που είχαµε και συγγενείς εκεί. Κατά το τέλος Φλεβάρη γύριζε µε ένα καλό κοµπόδεµα, αλλά σ’ εμάς τα παιδιά είχαν πολύ μεγαλύτερη αξία τα πορτοκάλια που µας έφερνε, αφού ούτε εσπεριδοειδή ευδοκίμησαν στον ορεινό τόπο μας.
     Γυρνώντας το 1968 από την εποχιακή αυτή δουλειά η µάνα, έφερε κι ένα «κουτί» τυλιγµένο µε γκρίζο χαρτί, που δε µας έλεγε τι έχει µέσα. Από το ύφος της, όµως, καταλαβαίναµε ότι κρύβει κάτι το πολύ ενδιαφέρον. Αφού ταχτοποίησε τα πρώτα πράγµατά της, το άνοιξε η ίδια με πολύ µεγάλη προσοχή. Μου φάνηκε σαν γυναικεία τσάντα: Ήταν ένα «τετράγωνο» αντικείµενο, καφέ χρώµατος, «ντυµένο» µε µια χοντρή δερµάτινη θήκη µε ίδιο χρώµα και µε «λουρί», για να µπορεί να κρεµιέται στον ώµο. Στην επάνω αριστερή γωνία έγραφε µε «ασηµένια» κεφαλαία γράµµατα «SONY». ∆εν µου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση, αν και δεν έµοιαζε µε µια συνηθισµένη γυναικεία «τσάντα». Αµέσως µετά γύρισε µε το δάχτυλό της ένα από τα δύο άσπρα στρογγυλά κουµπιά που είχε από πάνω, ακούστηκε ένα «τσικ» κι αµέσως άρχισε κάτι να «φυσάει». Εγώ µε την αδελφή µου είχαµε µείνει µε τα µάτια γουρλωµένα, να δούµε αν τελικά είναι αυτό που αρχίσαµε να υποψιαζόµαστε! Γύρισε µε τα δυο της δάχτυλα ένα άλλο µεγάλο µαύρο κουµπί πού ήταν στο πλάι και αµέσως η «τσάντα» άρχισε να «τραγουδάει»! Το πρώτο εκείνο τραγούδι ήταν το «αλλοτινές µου εποχές», µε το Στέλιο Καζαντζίδη και µετά ακολούθησαν άλλα. Τις επόµενες µέρες έµαθα ότι ο συγκεκριµένος σταθµός ήταν ο «ραδιοφωνικός σταθµός της ιεράς κι ενδόξου πόλεως Μεσολογγίου» και πολύ πιο µετά για τον τραγουδιστή και το τραγούδι, αφού δεν έφυγε ποτέ από το µυαλό µου.
     Τι µεγάλη και αναπάντεχη έκπληξη, τι θησαυρό έκρυβε µέσα εκείνο το «κουτί»! Για πρώτη φορά µπήκε στο σπίτι µας ράδιο! Κοιταχτήκαµε µε την αδελφή µου εκστασιασµένοι και καθόλου απίθανο να σκεφτόµαστε να πούµε ο ένας στον άλλον το ίδιο πράγµα:
     «Τσίµπα µε, µήπως κοιµάµαι και βλέπω όνειρο!».
     Αυτόµατα απλώσαµε τα χέρια µας, ξετρελαµένα από τη χαρά µας, να το πιάσουµε, να το «ψάξουµε», να το χορτάσουµε µε όλες µας τις αισθήσεις! Η µάνα αµέσως το τράβηξε προς το µέρος της, µε τρόπο απαγορευτικό για µας, λέγοντάς µας επιτακτικά:
     «∆εν θα το πειράζετε καθόλου εσείς το ράδιο, γιατί έτσι και πέσει από τα χέρια σας, πάει! Χαθήκαµε! Χρειάστηκε να βάλω κι άλλα λεφτά από αυτά
που έβγαλα από τα πορτοκάλια, να το αγοράσω...».
     Αν και µου φάνηκε λίγο παραφουσκωµένη αυτή η χρηµατική του αξία, δεν το σχολίασα. Ξέροντας πόσο συγκρατηµένη οικονοµικά ήταν η µάνα, δεν πίστεψα πως θα έβαζε και παραπάνω λεφτά από εκείνα που έβγαλε, για να αγοράσει το ραδιόφωνο. Και σχεδόν αµέσως συνέχισε:
     «...Ούτε θα το ανοίγετε, γιατί µπορεί να χαλάσει!... Θα το ανοίγουµε εµείς και θα ακούτε κι εσείς!».
     Πού να συγκρατηθούµε! Όλη την ώρα που «µίλαγε» ή «τραγούδαγε», πηγαίναµε κοντά µε την αδελφή µου, να µπορέσουµε να «καταλάβουµε» πώς «δουλεύει»! Από πού έβγαινε η φωνή και η μουσική! Εγώ, σαν µεγαλύτερος, και πιο δυνατός, την έσπρωχνα, να το πλησιάσω σε απόσταση µόλις λίγων εκατοστών! Καµία απορία όµως δεν «προλάβαινε» µου λυθεί, αφού σε λίγο η µάνα ερχότανε και το έκλεινε.
     «Τελειώνουν γρήγορα οι µπαταρίες, άµα δουλεύει συνέχεια και δε µπορούµε κάθε λίγο και λιγάκι να τις αλλάζουµε, γιατί έχουνε λεφτά!», µας έλεγε ορθά – κοφτά και µας άφηνε «στα κρύα του λουτρού»!
     Μέχρι τότε δεν είχαµε πιάσει ραδιόφωνο στα χέρια µας. Μόνο που το βλέπαµε από µακριά στα µαγαζιά του χωριού, σε πολύ µεγαλύτερες διαστάσεις
από αυτό που µόλις είχαµε αποκτήσει. Η λέξη «τηλεόραση» δε, ήταν τελείως άγνωστη στο λεξιλόγιό µας εκείνη την εποχή! Εγώ έµεινα «µε το στόµα ανοιχτό»
και για έναν ακόµη λόγο: ∆ε µπορούσα να φανταστώ πώς ένα τόσο δα ραδιάκι µπορεί να «µιλάει» και να «τραγουδάει», όπως τα µεγάλα!
     Το βράδυ που γύρισε ο παππούς και καθίσαμε να φάµε, δεν πίστευε στα µάτια του. Μας διηγήθηκε το παραλίγο πάθηµά του την πρώτη φορά που εκείνος άκουσε ράδιο κι εγώ µε την αδελφή µου ξεκαρδιστήκαμε από τα γέλια!
     «...Ήµαστε καµιά δεκαπενταριά φαντάροι σ’ ένα από τα µεσαία βαγόνια του τραίνου, ο ένας απάνου στον άλλονε. ∆ε µπορούσες να κουνηθείς από την πολυκοσµία. Και προς νερού σου να ήθελες να πας, έπρεπε να το καλοσκεφτείς. Κάποια ώρα, άκουσα κάτι όργανα να παίζουνε και τήραγα τριγύρω µου. Έλεγα πως είναι τίποτα γύφτοι, αλλά δεν τους. Με κατάλαβε ένας άλλος φαντάρος που ήταν δίπλα μου, µε σκούντηξε µε τον αγκώνα του και χαµογέλαγε.
  Τι ψάχνεις;", µου λέει.
  Ρε, δεν ακούς τα όργανα; Τους γύφτους δεν βλέπω!".
  Πού να βρεθούνε δω µέσα οι γύφτοι, ρε! Ράδιο είναι! ∆ε βλέπεις εκείνη τη µαύρη τσάντα που έχει αυτή η γυναίκα; Από κει ακούγουνται τα όργανα! Κάτσε ήσυχα µη µας καταλάβουνε και µας κοροϊδεύουνε!...».
     Το τήραγα, το ξανατήραγα, και δε µπορούσα να πιστέψω ότι υπάρχει και τέτοιο πράγµα»!
     Όλη τη νύχτα δεν είχα τίποτα άλλο στο νου µου, παρά μόνο το νέο µας απόκτηµα. Ο ύπνος ήλθε πολύ αργότερα από τις άλλες φορές και µε το ζόρι άνοιξα τα μάτια μου το άλλο πρωί, που ήταν Κυριακή, για την εκκλησία.
     Με το που έφτασε ο παπάς στο «δι’ ευχών», βρισκόµαστε κιόλας στην πόρτα µε την αδελφή µου να γυρίσουµε τρέχοντας στο σπίτι, να χορτάσουµε το ράδιο!   
     Η µάνα είχε βάλει το «πρώτο πρόγραµµα» και άκουγαν µε τη γιαγιά τη λειτουργία. Και οι δυο τους, αλλά περισσότερο η γιαγιά το είχε σε καλό που «λειτουργήθηκε» το σπίτι. Καθίσαμε κι εµείς κοντά, πριν βγάλουµε τα γιορτινά µας ρούχα, να συνεχίσουµε τη... διερεύνηση.
     Ακούγοντας τη λειτουργία, προσπαθούσα να καταλάβω αν είναι από την εκκλησία του χωριού µας! «Αλλά πάλι», έλεγα µέσα µου, «η δικιά µας εκκλησία έχει σχολάσει και οι φωνές του παππά και των ψαλτάδων µας δεν έµοιαζαν καθόλου µ’ αυτές στο ράδιο!». Και κάνα µήνα αργότερα, που «ήλθε» το πανηγύρι του χωριού µας, «πάλευα» µήπως µπορέσω και  «πιάσω» τα όργανα από την πλατεία στο ράδιο!
     Τη ∆ευτέρα το πρωί έµαθαν όλα τα παιδιά του σχολείου τι αποκτήσαµε. Μερικά δεν πίστευαν κάτι τέτοιο, αλλά πολύ περισσότερο δεν πίστευαν ότι ήταν και τόσο µικρό. Μέχρι το βράδυ το ήξερε όλο το χωριό! Τις επόµενες µέρες, ατέλειωτες συζητήσεις στα διαλλείματα, µέχρι που έφτασε και στα αυτιά της δασκάλας και ρώτησε µέσα στην τάξη ποιοι έχουν στο σπίτι τους ραδιόφωνο. Δυο-τρεις σηκώσαµε χέρια, εγώ βέβαια µε πολύ καµάρι!
     «Εσύ, Θοδωράκη, γιατί δε σηκώνεις χέρι; Αφού έχετε ραδιόφωνο στο σπίτι σας! Στα διαλλείµατα το ακούµε που το βάζουν οι γονείς σου!», ρώτησε τον συµµαθητή µου, που η πόρτα του σπιτιού του ήταν λίγα µέτρα από την αυλή του σχολείου.
     «Εµείς, κυρία, δεν έχουµε ραδιόφωνο! Ράδιο έχουµε!», απάντησε ο Θοδωρής µε πολύ σοβαρότητα και αυτοπεποίθηση, κάνοντάς µας να γελάσουµε!
     Το κάθε παιδί προσπαθούσε µε τη δική του φαντασία να εξηγήσει το «πώς δουλεύει». Ο συµµαθητής και γείτονάς µου, ο Αντρέας, έλεγε πως έχει µέσα «κάτι µικρά ανθρωπάκια και αυτά άλλοτε "µιλάνε" κι άλλοτε "τραγουδάνε"»! Ο Κώστας υποστήριζε πως «ό,τι ακούµε από το ράδιο, βρίσκεται µέσα στις µπαταρίες, γι’ αυτό µόλις "καούνε", σταµατάει»! Ένα σωρό ακόµα «ερµηνείες» στις ατέλειωτες κουβέντες µας για το «θέµα των ηµερών»!
     Όταν πέρασε λίγος καιρός και είχαµε κι εµείς τα παιδιά την «άδεια» να το ανοίγουµε, δεν το αφήναµε καθόλου ήσυχο. Μέχρι και κάτω από τα σκεπάσµατά µου το έπαιρνα τα βράδια, για να το έχω παρέα! Άναβε κι ένα φωτάκι του με το πάτημα ενός μικρού κουμπιού και δε φοβόµουν, όταν έσβηνε η λάµπα πετρελαίου να κοιµηθούµε. Ένοιωθα περισσότερη ασφάλεια! Μέσα σε τέσσερις – πέντε µέρες, όµως, τέλειωναν οι µπαταρίες και πέρα από τις φωνές των γονιών µας, γιατί «δεν ξέραµε και τι γίνεται στον κόσµο χωρίς ράδιο», µέναµε και «ρέστοι», µέχρι να πάρουµε καινούργιες. Είχα ακούσει από άλλα παιδιά πως αν τις έβαζα στον ήλιο ή κοντά στη φωτιά να «ζεσταθούνε», «ξαναδουλεύουνε». ∆εν ήταν ψέµα, αλλά η «φόρτιση» αυτή κράταγε µόνο λίγα λεπτά...
     Οι καινούργιες µπαταρίες έκαναν πάντα τη φωνή του καµπάνα! Όχι, βέβαια, ότι ήταν πολύ δυνατή, γιατί και το ίδιο µικρό ήταν, µη έχοντας και πολλές δυνατότητες να... φωνάζει! Το έβγαζα στο παράθυρο τότε, να το ακούνε κι άλλοι χωριανοί και να µας καµαρώνουνε! Άλλη γκρίνια, άλλες παρατηρήσεις από τους γονείς και τους παππούδες, γιατί «θα µας φωνάξει κανείς και δεν θα τον ακούσουµε». «Σκοτωµό» είχαµε µια φορά στο σπίτι, όταν δεν ακούσαµε που φώναξε ο παππούς, που έπεσε στην αυλή και ζητούσε τη βοήθειά μας να σηκωθεί. Οι νέες παραγωγές στα τραγούδια της «Μίνως Μάτσας και Υιός» κι εγώ και η αδελφή µου, που «σιγοσυνοδεύαµε», δεν άφηναν περιθώριο να ακουστεί τίποτα άλλο! Σηκώθηκε σιγά – σιγά µόνος του ο παππούς και όταν ήλθε µέσα, θα το πέταγε από το παράθυρο, αν δεν προλάβαινε ο πατέρας να το «σώσει»!
     Η µεγάλη απόσταση από τον τόπο εκποµπής κάθε σταθµού και οι ορεινοί όγκοι των χωριών µας, επηρέαζαν πολύ την απόδοσή του. Οι σταθµοί που «πιάναµε» ήσαν µετρηµένοι κι αυτοί με σηκωμένη την κεραία. Αυτό, όµως, δεν επηρέασε στο ελάχιστο την αγάπη µας στο ράδιό µας, γιατί ήταν και η µοναδική µας επιλογή στην ψυχαγωγία και στη συντροφιά, όταν τέλειωνε το παιχνίδι µε τ’ άλλα παιδιά. Μέσα από εκεί γνωρίσαµε σηµαντικούς καλλιτέχνες που µεγάλωσαν τη γενιά µας. Οι ποδοσφαιρικοί αγώνες που παρακολουθούσαµε µε κοµµένη την ανάσα, ήταν κάτι το ξεχωριστό και πολύ µας εκτόνωνε. Αν και προσωπικά ποτέ δεν υπήρξα φανατικός του ποδοσφαίρου, προσπαθούσα να είµαι κάπως ενηµερωµένος, για να µην αντιµετωπίζω την κοροϊδία των άλλων παιδιών! Εκποµπές λογοτεχνικού – πνευµατικού περιεχοµένου µας ταξίδευαν σε κόσµους µακρινούς και µη γνώριµους, σε µας τα χωριατόπουλα. Τους κόσµους αυτούς ντύναµε µε τη φαντασία µας και ίσως έτσι να τους εξωραΐζαμε περισσότερο, απ’ ότι ήταν στην πραγµατικότητα!
     Τα δηµοτικά τραγούδια κάθε πρωί, η «ώρα των ακροατών» από το σταθµό του Μεσολογγίου, οι «αφιερώσεις ακροατών» από το σταθµό του Πύρ-γου, ο Καραγκιόζης και το «θέατρο της ∆ευτέρας», ήταν πάντα οι πιο αγαπηµένες µας εκποµπές! Ειδικά, αν το «θέατρο της ∆ευτέρας» ήταν κωµωδία, απερίγραπτη η ευτυχία µας! Γελούσαμε µε την ψυχή µας! «Μέχρι δακρύων»! Κι αν το έργο δεν ήτανε καλό, λέγαµε πως ήταν µια ∆ευτέρα χαµένη!
     Με τίποτα δε µπορώ να ξεχάσω και µε τι ευλάβεια παρακολουθούσαµε τη λειτουργία τις Κυριακές, όταν – πολύ σπάνια – δεν πηγαίναµε στην εκκλησία. Το ίδιο γινόταν και µε τις παρακλήσεις πριν τον Αύγουστο. Η δε κατάνυξη στις ολονυχτίες της Μεγάλης Εβδοµάδας, ειδικά µέχρι τη Μεγάλη Πέµπτη, που δε συνηθίζαµε να πηγαίνουµε στην εκκλησία, ήταν ακόµα µεγαλύτερη.
     ∆ε ξεχνιέται, ακόμα, και το πόσο έντονα βιώσαµε το εθνικό πένθος, όταν βυθίστηκε το πλοίο «Ηράκλειο» στη Φαλκονέρα, παίρνοντας µαζί στον υγρό τάφο του διακόσιους τόσους επιβάτες του. Το συναισθηµατικό φορτίο που µεταφερόταν µέσω των ερτζιανών ήταν αβάσταχτο και αβάσταχτα το βιώναμε. Η µάνα και η γιαγιά κλαίγανε συνέχεια, ενώ ο πατέρας µε τον παππού ήταν βουβοί. Όταν ακούστηκε η επιµνηµόσυνη δέηση, που µεταδόθηκε στη βραδινή εκποµπή «τα χρονικά της ηµέρας», ο πατέρας σηκώθηκε και µε πολύ ευλάβεια άναψε το καντήλι και έκανε το σταυρό του. Η µάνα έβαλε κάρβουνα και λιβάνι στο λιβανιστήρι και θύµιασε το εικόνισµα και τον καθένα µας µε τη σειρά και µετά όλο το σπίτι. Σηκωθήκαµε όρθια κι εµείς τα παιδιά και κάναµε το σταυρό µας. Τα µάτια µας βούρκωσαν και ένας κόµπος που µας έπνιγε στο λαιµό, δεν πήγαινε ούτε πάνω, ούτε κάτω, σαν να χάθηκε και κάποιος δικός µας σ’ εκείνη την τραγωδία, σαν να ήταν µέσα στο σπίτι µας το πένθος.
     «Άγιο» είχαµε µια φορά κι εγώ και το ράδιο, που τη γλίτωσε από «πνιγµό»! Ήταν τον Ιούλη του 1972, που είχε πεθάνει ο πατριάρχης Αθηναγόρας και ήθελα οπωσδήποτε να ακούσω τη νεκρώσιμη ακολουθία για τον όλων των ορθοδόξων χριστιανών, «εις απ’ ευθείας µετάδοσιν την δεκάτην πρωινήν», όπως είχε ανακοινωθεί. Οι δουλειές στα χωράφια ήσαν στην αιχµή τους εκείνο τον καιρό και τα δικά µου χέρια έπρεπε να βοηθήσουν. ∆εν είχα άλλη επιλογή, από το να πάρω µαζί µου. Πώς να το έλεγα, όµως, στους γονείς µου, που ήξερα εξ αρχής ότι θα ήταν κάθετα αρνητικοί; Τους το είπα µε πολλή «µαλαγανιά», αλλά έµειναν άκαµπτοι, αφού οι πιθανότητες να χτυπηθεί στη µεταφορά µεγάλες. «Πέσε – πέσε το κοπέλι, κάνει την κυρά και θέλει», όπως λέει και η παροιμία και από τα πολλά τους κατάφερα να πουν το «ναι», αλλά µε πάρα πολλές προειδοποιήσεις και συµβουλές να το προσέχω «καλύτερα από τα µάτια µου». Κι εµένα, βέβαια, δεν μ’ ενδιέφερε ενδιέφερε πολύ να µην πάθει τίποτα, γι’ αυτό το έβαλα µέσα σ’ ένα ταγάρι, για περισσότερη προστασία. Είχα προµηθευτεί και καινούργιες µπαταρίες και όλη µέρα το είχα ανοιχτό. ∆εν ήθελα να χάσω το παραµικρό από καµία εκποµπή του «πρώτου προγράµµατος», που όλες αναφέρονταν στο εθνικό πένθος και µετέφεραν τα συναισθήµατα και το βαρύ κλίµα και την κατάνυξη που υπήρχε.
     Μετά τη νεκρώσιµη ακολουθία, στις δέκα το πρωί, θυµάµαι, ακούστηκαν οι επικήδειοι λόγοι, πραγµατικά λογοτεχνήµατα. Φυσικό ήταν να φορτιστώ ακόμα
περισσότερο, καθισµένος σε µια γωνιά του χωραφιού όση ώρα κράτησε η όλη τελετή κάτω από τον ίσκιο. Η δε τελετή δεν ήταν αυτή που γινόταν στο Οικουµενικό Πατριαρχείο, αλλά η «επιµνηµόσυνος δέησις» από τον µητροπολιτικό ναό της Αθήνας, γιατί η σύνδεση µε Κωνσταντινούπολη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε.
     Λίγη ώρα αργότερα ξεκίνησα µε το ταγάρι στον ώµο και το ράδιο µέσα «να λέει», για την κοντινότερη πηγή, να γεµίσω νερό το πλαστικό δοχείο. Πόσο άτυχος ήµουν, όµως, όταν «πηδώντας» ένα αρδευτικό αυλάκι, κόπηκε το σχοινί
από το ταγάρι από το τράνταγµα! Αποτέλεσµα ήταν να πέσει µαζί µε το και ράδιο στο νερό και µε το «µπλουµ», µουγκάθηκε µονοµιάς! Με µια κίνηση αστραπή το έπιασα και το έβγαλα. Από παντού έτρεχαν νερά! Φαρµακώθηκα! Πώς να γύριζα τώρα στον πατέρα µου; Τι να του έλεγα για δικαιολογία; Είχα άλλη επιλογή, όμως;
     Μόλις το άκουσε, µαρµάρωσε και δεν είπε κουβέντα. Σε λίγο άρχισε να του βγαίνει η πίκρα και, φυσικά, τα έβαλε µαζί µου.Το άφησα στον ήλιο και από την πολλή ζέστη σιγά – σιγά στέγνωσε και  στην αρχή µε διακοπές και «βραχνάδα», άρχισε να «µιλάει» και να «τραγουδάει»! Όσο η ώρα περνούσε και η υγρασία έφευγε, η «φωνή» του ξεκαθάριζε! Μου φαινόταν, µάλιστα, πως η φωνή του ακουγόταν καλύτερα από πριν!  Ξαναγεννήθηκα και ξαναβαφτίστηκα! Φυσικά, η µάνα ποτέ δεν έµαθε γι’ αυτόν τον παρά λίγο «πνιγµό», τουλάχιστον από εµένα!
     Το «τέλος» αυτού του ραδιοφώνου, δεν ήταν καθόλου αντάξιο µε τα όσα µας προσέφερε. Όσο µεγάλωνα ήθελα να το ερευνώ, όλο και περισσότερο. Μ’ ένα µικρό κατσαβίδι συνέχεια το άνοιγα και προσπαθούσα να... ρυθµίσω τις συχνότητες να «πιάνει» καλύτερα, όπως άκουγα από άλλους! Πίστευα ότι θα µπορέσω να το κάνω να ακούγεται καθαρότερα και δυνατότερα. ∆ιαπίστωνα, όµως, πως όλο και περισσότερο ότι το αποτέλεσµα ήταν αντίθετο των προσδοκιών µου, µέχρι που µε το ζόρι µπορούσες ν’ ακούσεις και να καταλάβεις τι λέει. Όσα άλλα ραδιόφωνα αγόρασα σε µεγαλύτερη ηλικία, κανένα δεν βγήκε καλύτερο, ή έστω ισάξιο µε εκείνο το SONY, κι ας ήταν µεγαλύτερα σε µέγεθος από εκείνο.
     Λίγο πριν το στρατό, πολυδουλεµένο και πολυβασανισµένο καθώς ήταν, το αντάλλαξα στο Μοναστηράκι µε µια ηλεκτρική ξυριστική µηχανή.
 

Νίκος Χρ.Παπακωνσταντόπουλος, 13.2.2025

(Σύντομο βιογραφικό σημείωμα μπορείτε να δείτε ΕΔΩ)

Το ταξίδι (ποίημα)

                                  Ένα ταξίδι μακρινό, λαχτάρα παιδική μου,
                                  χρόνια ονειρευόμουνα να κάνω στη ζωή μου.
                                  Άργησα που κατάλαβα τα χρόνια πως περνάνε.
                                  Σαν τους διαβάτες φεύγουνε, σαν το νερό κυλάνε.

                                  Πολλές  χαρές πρωτόγνωρες, μία μετά την άλλη,

                                  σαν πήρα την απόφαση και τ' όνειρο προβάλλει!

                                  Δώρο σ' εμένα ακριβό ήρθε καιρός να κάνω,

                                  μα πάνω στο ξεκίνημα, σκέφθηκα, μην πικράνω
                                  τον π' όλα τα μοιράζομαι. Πώς τη χαρά να ζήσω,
                                  αν δεν τον έχω πλάι μου; Σ' αυτό θα τον αφήσω;
                                  Πώς να σηκώσω μόνος μου τις τόσες εμπειρίες;
                                  Πώς να ταιριάξουν μέσα μου, μαζί με ερινύες;

                                  Ούτε θα δω αδιάφορα εκείνου το «δεν θέλω».

                                  Είναι κι αυτός που μ' έμαθε πώς ν' αγαπώ να ξέρω.

                                  Όταν χαρά μοιράζεσαι, εκείνη μεγαλώνει

                                  και την αγάπη δυνατά πιότερο τη στεριώνει.

                                  Και αν δεν θα την μοιραστείς, μπορεί και να πονέσει,

                                  να το κρυώσει τ' όμορφο και να στενοχωρέσει.
                                  Κι άλλαξα την απόφαση για το ταξίδι εκείνο.
                                  Για χάρη της αγάπης του το όνειρο αφήνω!

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 4.2.2025

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html