Με τις λέξεις «σας ασπάζομαι την δεξιάν», έκλειναν
στο παρελθόν τις επιστολές τους οι ξενιτεμένοι προς τους μεγαλύτερους-ανιόντες
συγγενείς τους. Η στερεότυπη αυτή φράση-επίλογος ή και αρχή των επιστολών, όμως, δεν ήταν
μόνο σχήμα λόγου. Ο ασπασμός του δεξιού χεριού ήταν άγραφος νόμος και τον τηρούσαν
καλύτερα και από το γραπτό τα παλαιότερα χρόνια και, φυσικά, όχι μόνο στον παπά.
Η
κίνηση συνοδευόταν από υπόκλιση και δήλωνε το σεβασμό στους γονείς, τους παππούδες, το δάσκαλο/δασκάλα, σε θείους, αλλά και γενικά σε κάθε μεγαλύτερο
κι ας ήταν ξένος και, οπωσδήποτε στο νουνό και στη νονά. Δήλωνε ακόμα και την «υποταγή», με την καλή , φυσικά, έννοια.
Και πρέπει να ξεχωρίσουμε τον ασπασμό
του χεριού του κληρικού, που μπορεί να είναι πολύ νέος, αλλά είναι κι εδώ «νόμος»
για μικρότερους και μεγάλους και μεγαλύτερούς του. Κι αυτό γίνεται, όχι μόνο για λόγους σεβασμού,
αλλά και για λόγους ιερατικού σχήματος: στο χέρι του παπά που ευλογεί το
δισκοπότηρο, του πρέπει ιδιαίτερος σεβασμός.
Σήμερα, που πολλές τέτοιες όμορφες
συνήθειες έχουν ισοπεδωθεί/καταργηθεί, η κίνηση ασπασμού του χεριού ενός μεγαλύτερου,
μπορεί και να αποτελέσει αιτία ειρωνείας από ορισμένους!
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 25.7.2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου