Από τους «ψίθυρους» ενός «ασήμαντου»!

Εικόνα: Από το εξώφυλλο του βιβλίου

     Μια κάπως δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε, με το που άνοιξα τη μικρή βαλίτσα, φθάνοντας στον προορισμό της τριήμερης απόδρασης: διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει να πάρω το βιβλίο που είχα στο πρόγραμμα να διαβάσω εκεί. Δεν απογοητεύθηκα, αφού εύκολα θα εύρισκα ένα βιβλιοπωλείο και θα έπαιρνα κάποιο άλλο.

     Η θεά τύχη όμως είχε φροντίσει με τον καλύτερο τρόπο να καλύψει την παράλειψή  μου: Με το που έριξα μια ματιά στο κατάλυμα, βλέπω σ’ ένα ράφι τέσσερα βιβλία! Διάλεξα εκείνο που ο τίτλος του με προσέλκυσε περισσότερο: «ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΕΝΟΣ ΑΣΗΜΑΝΤΟΥ» - αυτοβιογραφία του Γιώργου Σ. Μπουτσιούκου, εκδόσεις ΣΟΚΟΛΗ, 1993.

     Είναι μεγάλη δουλειά να σε «τραβάει» ένα βιβλίο από την πρώτη στιγμή! Άρχισαν να διαβάζω την εισαγωγή του και αμέσως μετά «κόλλησα» στις σελίδες του. Δεν θα μιλήσω για την πλοκή του, για το συνεχές ενδιαφέρον του, για τη γλαφυρότητά του, για την αγωνία και πολλά ακόμα συναισθήματα που συνεπαίρνουν τον αναγνώστη. Θα πω μόνο ότι βιαζόμουνα να βγω από τη θάλασσα και να μην αφιερώνουμε πολύ χρόνο σε άλλες δραστηριότητες, για να συνεχίσω το διάβασμα! Πραγματικά, είναι ένα βιβλίο από την καρδιά του συγγραφέα, που μιλάει κατ' ευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη!  

     Κλείνοντας το πίσω εξώφυλλο, ο νους μου στριφογύριζε σε πάμπολλα σημεία του βιβλίου. Θα σταθώ όμως μόνο δύο  και σ’ ένα επιγραμματικό σχόλιο.

α. Τα σημεία:    

  

    «[…]Το θρησκευτικό συναίσθημα δεν επιβάλλεται. Γεννιέται και δημιουργείται κατά το στάδιο εκείνο του ανθρώπου που διαμορφώνει τον εαυτό του, την προσωπικότητά του και, οπωσδήποτε από τις επιδράσεις που δέχεται από το άμεσο περιβάλλον που είναι η οικογένεια και η τοπική μικρή ή μεγάλη κοινωνία που ζει και αναπτύσσεται και, φυσικά, το σχολείο. Το άναμμα του καντηλιού στις εικόνες, το βράδυ προτού κοιμηθούμε από τη μάνα, εκεί στην ανατολική γωνιά του σπιτιού, […] η εξωτερίκευση της πίστης, η ευλάβεια, ο εκκλησιασμός […]. Η αγάπη προς τους συνανθρώπους μας και οι αγαθοεργές πράξεις μας είναι η υλοποίηση της πίστης μας. […] Κάπως έτσι μεταλαμπαδεύονται όλες οι αξίες μας από τους προγόνους στους απογόνους, που τούτοι, ανάλογα με το πόσο την καλλιεργούν, συμμετέχουν στο να δημιουργήσουν την κοινωνία μας».

……………………………………………………………………

    «Για να υπάρξει αγώνας πρέπει να υπάρξουν ιδανικά και οράματα για ένα καλύτερο μέλλον, για τον εαυτό σου και τους συνανθρώπους σου.

     Για να προσεγγίσεις, να φτάσεις αυτά τα οράματα, χρειάζεται πίστη, αγάπη, ελπίδα και δράση.

     Ο συγγραφέας αυτού του ταπεινού πονήματος, με αυτά τα όπλα πορεύτηκε και πορεύεται στη ζωή.

     Φώναξε και φωνάζει.

     Διαμαρτυρήθηκε και διαμαρτύρεται.

     Αντέδρασε και αντιδρά.

     Αντιστάθηκε και αντιστέκεται σε κάθε τι το παράλογο, το ανέντιμο, το ανήθικο, το ψεύτικο, το ατιμωτικό της ανθρώπινης ύπαρξης και πάσχισε και πασχίζει για κάποιον καλύτερο κόσμο.

     Όμως! Δεν έπαψε να είναι ένας ασήμαντος και η φωνή του, η κραυγή του ακόμα ασημαντότερη. Ένας ψίθυρος, που στις ταραγμένες εποχές – όπως και η δική μας σήμερα – σκεπάζεται πάντα από τις βροντές…

      Αλλά! Μήπως κάποια λίγα εκατομμύρια τέτοιοι ψίθυροι θα σκεπάζανε τις βροντές;».

β. Το σχόλιο:

     Νομίζω, τελικά, ότι δεν χρειάζονται «βροντές»! Οι «ψίθυροι» του καθενός μας χρειάζονται, που ο σύγχρονος «πολιτισμός» και ο τρόπος ζωής μας τους έχουν «πνίξει»!

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 15.7.2018

http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html