*
(Ποίημα
με ομώνυμο τίτλο συμπεριλαμβάνεται και στην πρώτη ποιητική μου συλλογή «Έμμετρα», εκδόσεις «Άπειρος Χώρα», 2008. Αργότερα
προστέθηκαν στροφές και το ποίημα απαγγέλθηκε στα εγκαίνια του «Λειβαρτζινού
Σπιτιού», στο Κέντρο Λαογραφίας και Λειβαρτζινής
Παράδοσης, στις 14 Οκτώβρη 2017)
 |
Φωτογραφία:
Η κουζίνα του «Λειβαρτζινού σπιτιού»
(
Δείτε/διαβάστε περισσότερα για το «Λειβαρτζινό σπίτι» εδώ ) |
Φωνές, χαρές, τρεχαλητά,
γέλια
ευτυχισμένα,
σπίτι
που με μεγάλωσες,
άκουγες
ολοένα.
Κουδούνια
και βελάσματα
τράνευαν
τη χαρά σου,
σαν
το κοπάδι απ’ τη βοσκή
εγύριζε
κοντά σου.
Τί
πανηγύρια και γιορτές
στους
τρύγους και στ’ αλώνια!
Κάθε
σοδειά ξεχωριστή!
Ονειρεμένα
χρόνια!
Και τί
τραγούδια και χοροί
τις
μέρες τις χρονιάρες!
Και τί
φιλέματα κι ευχές!
Στιγμές
πολύ μεγάλες!
Κι απ’
τη χαρά της μάζωξης
στο
τζάκι τ’ αναμμένο,
ένα
κομμάτι έλλειπε,
για τον
ξενιτεμένο.
Πόσες
ακόμα θύμησες
στο νου
μας τριγυρίζουν!
Mας οδηγούν τα βήματα,
ευχές, που
μάς στηρίζουν!
Μα οι
καιροί αλλάξανε
και
δίσεκτοι γινήκαν,
η
μοναξιά βασίλεψε
και οι
χαρές χαθήκαν.
Και η
αυλή που κάποτε
λουλούδια
ήταν γεμάτη,
την
πνίγουν αγριόχορτα,
τ’
αγκάθια ’κάναν φράχτη.
Δέντρα,
τζιτζίκια και πουλιά
μοιράζονται
μαζί σου
τις
σκέψεις, τις ελπίδες σου,
την κάθε
ανάμνησή σου.
Οι
πόρτες σαν ανοίγουνε,
οι
τοίχοι σου γελάνε.
Αναθαρρεύεις κι εύχεσαι
σαν πρώτα πάλι να ’ναι.
Και
ύστερα πάλι βουβό
μένεις
στη μοναξιά σου,
με τα
τζιτζίκια, τα πουλιά,
πιστά
στη συντροφιά σου.
Σπιτάκι
που μεγάλωσα,
για
μένα είσαι παλάτι,
ουρανοξύστης,
μέγαρο,
δεσπόζεις
μες το χάρτη.
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 15 Οκτ. 2017
(Σύντομο βιογραφικό σημείωμα δείτε ΕΔΩ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου