 |
| Φωτογραφία: Προσκύνημα-ναός στο λόφο του Γολγοθά (Ιεροσόλυμα), όπως είναι σήμερα |
Λαχταρώ
να γονατίσω κει που πάτησ’ ο Χριστός,
ταπεινά προσκυνήσω πέτρες που είδανε το Φως.
Που ακούσαν τη λαλιά Του τους ψαράδες να καλεί,
που ενοιώσαν τη ματιά Του άγια, σαγηνευτική.
Κει που πλήθη εχορτάσαν, που θεράπευσε τυφλούς,
που ανέμοι εσωπάσαν, που ανέστησε νεκρούς.
Κει που ’στάθη ν’ ανασάνει, κουβαλώντας το Σταυρό,
με τ’ αγκάθινο στεφάνι, τον ιδρώτα Του καυτό.
Κει που τόσα εγινήκαν, να ρωτήσω να μου πουν,
χέρια ανθρώπου πώς βρεθήκαν; Πώς το μάννα το ξεχνούν;
Και οι πέτρες θα μου πούνε, που «εσχίσθησαν»* κι αυτές,
έχουν τρόπο ν’ αγαπούνε κι όχι πέτρινες καρδιές!
Όμως, πώς να ξεκινήσω; Πώς είμ’ άξιος εγώ,
τέτοιες πέτρες να πατήσω, δρόμους Πάθους να διαβώ;
---------------------------------
* Ευαγγέλιο Ματθαίου, ΚΖ΄, 51: «Και ιδού το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω και η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν» (την ώρα που Ο Χριστός «παρέδωσε το Πνεύμα»).
ταπεινά προσκυνήσω πέτρες που είδανε το Φως.
Που ακούσαν τη λαλιά Του τους ψαράδες να καλεί,
που ενοιώσαν τη ματιά Του άγια, σαγηνευτική.
Κει που πλήθη εχορτάσαν, που θεράπευσε τυφλούς,
που ανέμοι εσωπάσαν, που ανέστησε νεκρούς.
Κει που ’στάθη ν’ ανασάνει, κουβαλώντας το Σταυρό,
με τ’ αγκάθινο στεφάνι, τον ιδρώτα Του καυτό.
Κει που τόσα εγινήκαν, να ρωτήσω να μου πουν,
χέρια ανθρώπου πώς βρεθήκαν; Πώς το μάννα το ξεχνούν;
Και οι πέτρες θα μου πούνε, που «εσχίσθησαν»* κι αυτές,
έχουν τρόπο ν’ αγαπούνε κι όχι πέτρινες καρδιές!
Όμως, πώς να ξεκινήσω; Πώς είμ’ άξιος εγώ,
τέτοιες πέτρες να πατήσω, δρόμους Πάθους να διαβώ;
---------------------------------
* Ευαγγέλιο Ματθαίου, ΚΖ΄, 51: «Και ιδού το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω και η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν» (την ώρα που Ο Χριστός «παρέδωσε το Πνεύμα»).
Νίκος
Χρ. Παπακωνσταντόπουλος
(Από
την ποιητική μου συλλογή «ΕΜΜΕΤΡΑ», εκδόσεις «ΑΠΕΙΡΟΣ ΧΩΡΑ», 2008)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου