Πέμπτη 28 Ιουνίου 2018


«Γέρων ξυλοκόπος»
(Ελεύθερη μετάφραση από το παλιό «ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ», της Α΄ Γυμνασίου, του Γ. Ζούκη) 


     Έναν γέροντα ξυλοκόπο, τα γεράματα τον βάραιναν πολύ και του πρόσθεταν πολλά ακόμα βάσανα. Επειδή, όμως, κανείς δεν τον βοηθούσε, και για να μπορεί να έχει τα απαραίτητα, κάθε μέρα πήγαινε στο δάσος. Εκεί έκοβε ξύλα και τα μετέφερε στο σπίτι του στον ώμο του. Ήταν πολύ αδύναμος και το φαγητό του λιτό και φτωχό. Μερικές φορές οι γείτονές του τού έδιναν ένα πιάτο καλό φαΐ, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να δυναμώσει.
     Κάποτε, από την κούραση και την αδυναμία του έπεσε το φορτίο με τα ξύλα από τον ώμο, καθώς γύριζε από το δάσος. Τότε απελπισμένος λέει:
     «Πού είσαι χάρε να με πάρεις να ησυχάσω! Δεν αντέχω άλλο!».
     Ξαφνικά παρουσιάζεται ο χάρος μπροστά του!
     «Να! Ήρθα τι θέλεις;».
     «Ποιος είσαι εσύ;».
     «Ο χάρος είμαι! Δεν με φώναξες; Τι με θέλεις, λοιπόν;».
     «…Να με βοηθήσεις να σηκώσω το φορτίο με τα ξύλα και να τα βάλω στον ώμο μου!».

Επιμέλεια: Ν.Π., 28.6.2018

Τρίτη 26 Ιουνίου 2018

Η βρύση και ο πλάτανος


Αφιερωμένο στην πατρογονική βρύση
του «Απάνου Καμουτσάρη*»,
λίγα μέτρα από το πατρικό μου σπίτι στο Λειβάρτζι Αχαΐας


                                 Μού ήρθε κι αναστέναξα, σαν στάθηκα στη βρύση.
                                 Τα παιδικά, θυμήθηκα, τα χρόνια που ’χω ζήσει,
                                 παρέα με τα ξάστερα, τα κρύα τα νερά της
                                 και τις δροσιές του πλάτανου που έχει συντροφιά της.
                                 Μαζί μου παρασύρθηκε κι αυτή στις θύμησές της,
                                 στα νιάτα, στη ζωντάνια της, στις χάρες κι όμορφιές της.
                                 Την άκουσα που μίλαγε με μάτια δακρυσμένα,
                                 για μυστικά που μέσα της έχει καλά κρυμμένα.
                                 Kαι έλεγε στον πλάτανο που στέκεται κοντά της,
                                 κι εκείνος με τα γάργαρα ψηλώνει τα νερά της,
                                 που σύντροφος αχώριστος από τα πρώτα χρόνια
                                 και την πρωταγκαλιάσανε τα τρυφερά του κλώνια:

                          –     Ό,τι κι αν μούδωσ’  ζωή, μοιράστηκα με σένα,
                                 πιστέ μου, γεροπλάτανε! Τι χρόνια περασμένα
                                 ομόρφαιναν τις μέρες μας! Μα τώρα στα στερνά μας
                                 μαύροι και δίσεκτοι καιροί φανήκανε μπροστά μας.
                                 Πού είν’ εμάς ο κόσμος μας; Που είναι οι χαρές μας;
                                 Μονάχοι απομείναμε, χωρίς τις όμορφιές μας.
                                 Θυμάσαι, τί γινότανε μπρος στην κορμοστασιά σου,
                                 εδώ, στα κρύα μου νερά και στην παχιά σκιά σου;
                                 Οι λυγερές τις στάμνες τους που ’ρχόταν να γεμίσουν,
                                 με τί λαχτάρα πρόσμεναν τους νιους να συναντήσουν!
                                 Πόσες φορές δεν γίναμε και μάρτυρες στους όρκους,
                                 σε υποσχέσεις κι όνειρα και στους κρυφούς τους πόθους!
                                 Σαν πόσα τέτοια μυστικά κρατάμε φυλαγμένα,
                                 καημούς και λύπες και χαρές, στα σπλάχνα μας κρυμμένα.
                                 Πώς τραγουδούσανε οι νιές, λεβέντες πώς χορεύαν!
                                 Αγωνιστές της Λευτεριάς απ’ τ’ άτια ξεπεζεύαν,
                                 μ’ ευγνωμοσύνη έσκυβαν εδώ και ξεδιψούσαν,
                                 τη φύση και τον Ύψιστο με την ψυχή υμνούσαν.
                                 Σαν λαμπερό χαμόγελο, τότε, το θρόισμά σου,
                                 με χάρη μού κρυφόγνεφε κι ένοιωθα τη χαρά σου.
                                 Και τι να πεις που κίναγαν στο σκάρο τα κοπάδια
                                 και βγαίνανε για τη βοσκή κι ανέβαιναν στα πλάγια.
                                 Θαρρούσες τα κουδούνια τους πως μελωδίες βγάζαν,
                                 που συμφωνίες μουσικές, τέλεια συνταιριάζαν.
                                 Πόσοι δεν ξαποστάσανε εδώ στην αγκαλιά μου,
                                 πόσοι δεν επαινέψανε τα δροσερά νερά μου,
                                 ξένοι και φίλοι και γνωστοί και ντόπιοι και διαβάτες,
                                 του μόχθου άνθρωποι αγνοί, της ξωμαχιάς εργάτες.
                                 Πόσοι δεν με παινέψαμε πως είμ’ εγώ η «μία»,
                                 «μνημείο» μ’ ονομάσανε, με γράψαν σε βιβλία!
                                 Κι ύστερα με ξεχάσανε κι εγώ γερνάω μόνη
                                 και νοιώθω να ’χω στα μαλλιά βαρύ-βαρύ το χιόνι.
                                 Παρέα, γεροπλάτανε, τον πόνο μας τον λέμε,
                                 θυμόμαστε τα νιάτα μας και κάπου κάπου κλαίμε.
                          
                            –   Μαλαματένια βρύση μου, η τέχνη σου στολίδι!
                                 Τραγούδι το κελάρυσμα στης φύσης το φτιασίδι!
                                 Δώρο Θεού το νάμα σου θα τρέχει κρουσταλλένιο,
                                 όπως και ως τα σήμερα, από ψηλά δοσμένο.
                                 Και τα πουλιά στους κλώνους μου ποτέ δεν θα σωπάσουν,
                                 ύμνοι οι μελωδίες τους, τον Πλάστη θα δοξάζουν.
                                 Τι κι αν οι δρόμοι κλείσανε κι οι στράτες δεν περνάνε
                                 ζώα κι αγρίμια του βουνού μαζί μας πάντα θα ’ναι.
                                 Αυτές είναι οι χάρες μας, αυτές και οι χαρές μας!
                                 Τα νιάτα μας μάς λείπουνε και όχ' οι ομορφιές μας.

                                 Άκουσαν την κουβέντα τους της ρεματιάς τ’ αηδόνια
                                 κι αλλάζουν το κελάηδημα, τους λένε με συμπόνια:
                             –  Τα χρόνια κι αν εφύγανε κι αν καιροί περνάνε,
                                 οι άνθρωποι τις ρίζες τους, εύκολα δεν ξεχνάνε!


* Σύντομη ιστορική αναδρομή:

     Η πέτρινη παραδοσιακή βρύση στη θέση «Καμουτσάρη» στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων, είναι μία από τις δύο «δίδυμες» βρύσες στην ίδια περιοχή και μία από τις πολλές πέτρινες του χωριού. Οι «δίδυμες» αυτές είναι γνωστές με τις ονομασίες: α. «οι βρύσες του Καμουτσάρη» και λόγω των σημείων στα οποία ευρίσκονται, η πρώτη ονομάζεται «του Απάνου (απάνω) Καμουτσάρη» και η δεύτερη «του Κάτου (κάτω) Καμουτσάρη».
     Κατασκευάστηκαν το 1856, με χορηγία του μεγάλου ευεργέτη του χωριού Ανδρέα Παππά, ακριβώς στις πηγές του νερού.
     Η πρώτη βρύση, («του Απάνου Καμουτσάρη») περιβάλλεται από πανύψηλα υπεραιωνόβια πλατάνια, πηγάζει όλες τις εποχές του χρόνου και υδροδοτούσε και εξακολουθεί να υδροδοτεί οικίες και αγροικίες της περιοχής, μία εκ των οποίων και η πατρική μου. Παράλληλα, από αυτήν ποτίζονται και μικρές καλλιεργήσιμες εκτάσεις (περιβόλια) του πατρικού μου σπιτιού, λόγοι που με κρατούν ισχυρά δεμένο συναισθηματικά με τη βρύση αυτή. 
     Η τέχνη της πέτρας προκαλεί το θαυμασμό των επισκεπτών, ακόμα και σήμερα που έχει υποστεί μεγάλες φθορές από το χρόνο, χωρίς την παραμικρή συντήρηση από κατασκευής της! Μία μεγάλη πέτρα, μάλιστα που αποκόπηκε από υψηλότερο σημείο, κατρακυλώντας προσέκρουσε στη βρύση και της προκάλεσε μεγάλες ζημιές (αποσπάστηκαν πελεκητές πέτρες, οι οποίες ουδέποτε αντικαταστάθηκαν). Η μεγάλη αυτή πέτρα, μάλιστα, σταμάτησε στον κορμό του μεγαλύτερου πλατάνου, όπου και βρήκε εμπόδιο, και από τότε χρησιμεύει ως… κάθισμα των επισκεπτών! Φθορές, επίσης, έχουν προκαλέσει και οι ρίζες του πλατάνου.

Η πέτρα, "κάθισμα" των επισκεπτών 

     Οι φθορές δεν προκλήθηκαν μόνο από το χρόνο, τη μεγάλη πέτρα και τις ρίζες του πλατάνου, αλλά και από ανθρώπους, ιδίως παιδιά, τα οποία «ζήλεψαν» τη δόξα του ευεργέτη Ανδρέα Παππά και προσπάθησαν να… χαράξουν και το δικό τους όνομα επάνω στην εντοιχισμένη πέτρινη επιγραφή, η οποία γράφει:

ΔΙΑ ΔΑΠΑΝΗΣ
ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΠΑ
ΕΓΕΝΕΤΟ
ΤΗΝ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1856

Η πέτρινη επιγραφή του Ανδρέα Παππά βάναυσα κακοποιημένη! 
   
   Αποτέλεσμα της «φιλοδοξίας» τους αυτής ήταν, αφ’ ενός να προκαλέσουν ανεπανόρθωτη ζημιά την πέτρινη επιγραφή, αφ’ ετέρου να μην κατορθώσουν να χαραχτεί «ευδιάκριτα(!)» ούτε και το δικό τους όνομα!
     Να υπογραμμιστεί εδώ ότι ο Λειβαρτζινός εκπαιδευτικός και συγγραφέας Περικλής  Δουδούμης ή Ντουντούμης, γράφει για τον Ανδρέα Παπά, στο βιβλίο του «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΩΜΟΠΟΛΕΩΣ ΛΕΙΒΑΡΖΙΟΥ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ, έκδοση 1941:
     «Γνωρίζων ο ευεργέτης την αγνωμοσύνην των συγχωριανών του, άφησε ο ίδιος το όνομά του στα έργα του» (!).
     Η βρύση αυτή ήταν στο παρελθόν και χώρος αναψυχής των Λειβαρτζινών, αφού σχεδόν καθημερινά τους καλοκαιρινούς μήνες αρκετοί έκαναν εκεί τις μικροεκδρομές τους, όπου και γευμάτιζαν.
     Παρ’ όλο που ο «Απάνου Καμουτσάρης» έχει κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο από την πολιτεία, από τη δεκαετία του 1960, παρ’ όλο που έχουν υποβληθεί πολλά έγγραφα υπομνήματα για τη συντήρησή του και παρά τις επιτόπιες επισκέψεις/αυτοψίες εκπροσώπων αρμοδίων υπηρεσιών, δεν έχει γίνει το παραμικρό!
     Οι συναισθηματικοί δεσμοί που με συνδέουν με τη βρύση αυτή είναι πολλοί και ισχυροί! Με το νερό της ποτίζαμε το περιβόλι μας και  από εκεί παίρναμε για όλες τις ανάγκες του σπιτιού μας. Μα και κάθε φορά που έμπαινε μουσαφίρης στο σπίτι μας, πάντα έτρεχα για φρέσκο νερό, να συνοδέψει το κέρασμα ή το φαγητό του!

     Η δεύτερη βρύση, «του Κάτου Καμουτσάρη», είχε καλυφθεί εξ ολοκλήρου από μεγάλο όγκο φερτών υλικών του ομώνυμου ρέματος («λαγκάδι του Καμουτσάρη»), στις αρχές του εικοστού αιώνα. Η τελευταία κοινοτική αρχή στο Λειβάρτζι, πριν το πρόγραμμα «Καποδίστριας» και επί προεδρίας Λεωνίδα Βασιλόπουλου, έφερε πάλι στην επιφάνεια την βρύση αυτή, κατόπιν υποδείξεων κατοίκων του χωριού για το πιθανότερο σημείο εύρεσής της. Μετά τις ανασκαφές, και αφού η βρύση αποκαλύφθηκε, ο δεξιοτέχνης τεχνίτης της πέτρας, αείμνηστος Παναγιώτης (Τάκης) Κυριαζής από το γειτονικό Λεχούρι, αναπαλαίωσε τη βρύση. Έργα του αείμνηστου Τάκη, είναι και πολλές ακόμα πέτρινες βρύσες στο Λειβάρτζι και σε άλλα χωριά, καθώς και πολλά άλλα έργα πολιτισμού.

Ο "Κάτου Καμουτσάρης"
Στη φωτογραφία και ο Λεωνίδας Βασιλόπουλος,
ο τελευταίος Πρόεδρος της Κοινότητας Λειβαρτζίου
και ο πρώτος Δήμαρχος του Δήμου Αροανίας με το πρόγραμμα "Καποδίστριας".
(Φωτογραφία: "Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου"
 http://agpelop.blogspot.com/2013/03/blog-post_29.html )
Ο αείμνηστος δεξιοτέχνης της πέτρας Παναγιώτης (Τάκης) Κυριαζής
επί το έργον της αναπαλαίωσης της βρύσης (1995)

    Με τις προσχώσεις όμως του ρέματος, τότε, η πηγή «χάθηκε», όπως μας έλεγαν και οι μεγαλύτεροι και σήμερα η ανακατασκευασμένη αυτή βρύση «δανείζεται» νερό από τον «Απάνου Καμουτσάρη».
     Από τη βρύση αυτή περνούσε και ο δρόμος για το χωριό στο παρελθόν, ο οποίος ήταν απέναντι του σημερινού δημόσιου δρόμου.
     Ο «Κάτου Καμουτσάρης», τέλος, τα τελευταία χρόνια, μετά την αναπαλαίωσή του, «γιορτάζει» της Πεντηκοστής (της Αγίας Τριάδος), που πανηγυρίζει το χωριό. Περνώντας από εκεί οι προσκυνητές, μετά τον απόλυση της Εκκλησίας (της ιστορικής Μονής Αγίας Τριάδος Λειβαρτζίου), στήνεται ένα σύντομο πανηγύρι και το κρύο νερό τούς χαρίζει απλόχερα τη δροσιά του!

Πανηγύρι στον "Κάτου Καμουτσάρη"!
(Περισσότερα εδώ: https://www.kalavrytanews.com/2018/05/blog-post_301.html)

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος,  26.6.2018
http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2018

Προσκύνημα στο Άγιο Όρος: Μια μοναδική βιωματική εμπειρία





Λόγω του μακροσκελούς κειμένου και του μεγάλου αριθμού φωτογραφιών, το οδοιπορικό περιγράφεται "τμηματικά" σε πέντε μέρη. Μπορείτε να το δείτε/διαβάσετε, ακολουθώντας τις παρακάτω οδηγίες: 
 
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ: Σύντομη εισαγωγή, το ταξίδι, άφιξη, υποδοχή. Δείτε/διαβάστε εδώ:

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ: Μοναδική κατάνυξη, συνάντηση με τον εκ Καμενιάνων Καλαβρύτων Μοναχό γ. Μάξιμο Ιβηρίτη-Νικολόπουλο. Δείτε/διαβάστε εδώ:

ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ: Στη Μονή Σταυρονικήτα, στη Μονή Βατοπεδίου. Δείτε/διαβάστε εδώ:

ΤΕΤΕΡΤΟ ΜΕΡΟΣ: Στη σκήτη του αγίου Ανδρέα και στη μονή Πρωτάτου, στο κελί του αγίου Παΐσίου, Στη μονές Φιλοθέου και Καρακάλου. Δείτε/διαβάστε εδώ:

ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣ: Επίλογος. Δείτε/διαβάστε εδώ:

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 22.6.2018


Βιβλιοπαρουσίαση
«Μαρτυρίες»
Πρόλογος, εισαγωγή, επιμέλεια Παναγιώτα Π. Λάμπρη
Σελίδες 168-αυτοέκδοση


    Ένα εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον με διακατείχε, από τη στιγμή που η εκπαιδευτικός, συγγραφέας και πολύτιμη φίλη Παναγιώτα Π. Λάμπρη μου ανακοίνωσε ότι επίκειται η έκδοση ενός ακόμα βιβλίου της και τούτο για δύο λόγους: Ο πρώτος, γιατί γνωρίζω τη επιστημονική πληρότητα της συγγραφέως, της οποίας τα βιβλία και τα κείμενα πάντα με μαγεύουν. Ο δεύτερος, γιατί το βιβλίο αυτό προέρχεται από το αρχείο του πατέρα της, του αείμνηστου Παναγιώτη Β. Λάμπρη από τη Ροδαυγή Άρτας, τον οποίον λίγο γνώρισα, πολύ όμως με κέρδισε ο χαρακτήρας του και η παιδεία του. Και αξίζει και πρέπει να υπογραμμιστεί ιδιαίτερα εδώ, πως τη θέση του συγγραφέως στο εξώφυλλο του βιβλίου έχει ο ίδιος ο Παναγιώτης Β. Λάμπρης.  
     Στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αυτού το έγραψε το αρχείο/η ιδιωτική συλλογή του Παναγιώτη Λάμπρη και η Παναγιώτα επιμελήθηκε την έκδοσή του. Αυτό είναι ένας ακόμα, και ίσως πιο σημαντικός λόγος που το περίμενα, γιατί πάντα θέλω να γίνομαι «σφουγγάρι» στις παρακαταθήκες των μεγαλύτερων.
     «Μαρτυρίες, λοιπόν, μαρτυρίες αυθεντικές του αείμνηστου Παναγιώτη Λάμπρη, με δικά του κείμενα, αληθινές ιστορίες, σημειώσεις, φωτογραφίες, έγγραφα, κειμήλια!  Ενός ανθρώπου, που μαζί με πολλές χιλιάδες άλλους πέρασε μέσα από την φωτιά των πολέμων, από τη φτώχεια, από ανείπωτες δυσκολίες, αλλά και από τον «αγώνα τον καλόν» (Απ. Παύλου - επιστολή προς Τίτον, 4,7). Τί πιο αυθεντικό, στ’ αλήθεια, να σε φέρνει «ενώπιος ενωπίω» με την ιστορία, με την παράδοση, με τον Άνθρωπο Παναγιώτη Λάμπρη! «Ενθυμήματα που στο αντίκρισμά τους μιλούν για περασμένη ζωή», όπως σημειώνει και η συγγραφέας στον πρόλογό της, που πραγματικά βρίθει συναισθημάτων, αφού πολλοί από εμάς έχουμε βρεθεί στη θέση της Παναγιώτας, να ερευνάμε τα σεντούκια των γονιών μας και να ανακαλύπτουμε ανεκτίμητους θησαυρούς και πολύτιμες παρακαταθήκες!
      Τον πρόλογο του βιβλίου ακολουθεί ολιγοσέλιδο «εισαγωγικό σημείωμα» της επιμελήτριας την έκδοση συγγραφέως, με το οποίο η ίδια αναφέρεται στη «διάθεση της καταγραφής» του αείμνηστου πατέρα της και στη μεθοδικότητα η οποία τον διέκρινε. Διάθεση και μεθοδικότητα, που πέραν των όσων γνώριζε η Παναγιώτα, όσο ζούσε ο πατέρας της, αποδείχτηκαν με τον πλέον σαφή και αδιάψευστο τρόπο από το προσωπικό του αρχείο.   
     Ακολουθούν πέντε (5) ποιήματά της (σελ. 25-29), που εκφράζουν ανάγλυφα το ασήκωτο συναισθηματικό της φορτίο της απώλειας/απουσίας των πλέον αγαπημένων της ανθρώπων, των γονέων της. Όλο το υπόλοιπο βιβλίο (σελ. 31-168) αποτελούν αυτούσια κείμενα, σημειώσεις, παροιμίες, τραγούδια, κλπ., όπως τα έχει καταγράψει ο αείμνηστος πατέρας της - όπως τα βρήκε στο πολύτιμο αρχείο του. Λέξεις της ντοπιολαλιάς στο γλωσσάρι στις τελευταίες σελίδες, λύνουν πιθανές απορίες του αναγνώστη-μελετητή.
    Την έκδοση ντύνουν φωτογραφίες αγαπημένων προσώπων,  καθώς και πολλές ακόμα αναμνηστικές και άλλες φωτογραφίες ευχάριστων στιγμών της οικογένειάς της, όπως και διάφορα έγγραφα.
     Το βιβλίο «Μαρτυρίες», καταδεικνύει αναμφισβήτητα την αγάπη και το σεβασμό της Παναγιώτας Λάμπρη στον πατέρα της/στους γονείς της και τις παρακαταθήκες τους. Κι αυτό το διαπιστώνει από την πρώτη στιγμή ο αναγνώστης, από την αφιέρωσή της: «Στους γονείς που δωρίζουν στα παιδιά τους στέρεες ρίζες, για να γνωρίζουν πού ανήκουν, και ανοιχτά φτερά, για να πετούν μακριά, για να ζουν, για να επιστρέφουν». Πέραν τούτου, όμως, διδάσκει και προσφέρει υπηρεσίες στην Πατρίδα, αφού οι αυθεντικές μαρτυρίες είναι καταγραφή της ίδιας της ιστορίας.  
     Κλείνοντας αυτή τη σύντομη παρουσίαση του βιβλίου, μαζί με τα ολόθερμα συγχαρητήριά μου στη φίλη Παναγιώτα Π. Λάμπρη, που έφερε στο φως έναν ανεκτίμητης αξίας θησαυρό, της εύχομαι να την στηρίζει η ευχή του αξέχαστου πατέρα της / οι ευχές των γονιών της, καθ’ ότι «ευχαί γονέων στηρίζουσι θεμέλια οίκων», όπως αναφέρεται και στην ακολουθία του μυστηρίου του γάμου.

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 22.6.2018

Κυριακή 17 Ιουνίου 2018

Εύθυμες ιστορίες του χωριού: «Κουσούρια»… καθηγητών!




     Η συμβολή των σχολείων στην καθαριότητα των χωριών μας για τον εορτασμό των εθνικών επετείων, ήταν καθοριστική κάποιες δεκαετίες πριν. Έτσι, ήταν καθιερωμένο την παραμονή να γίνεται μόνο η παράδοση των μαθημάτων, κι αυτή εν τάχει, για την εξοικονόμηση χρόνου για την καθαριότητα των χώρων της παρέλασης. Άλλο που δεν θέλαμε εμείς, αφού γλιτώναμε την εξέταση! 
     Στο γυμνάσιο της Αροανίας (του Σοπωτού) του Δήμου Καλαβρύτων, λοιπόν, η καθιερωμένη εξόρμηση για την καθαριότητα την παραμονή του Ευαγγελισμού του 1973, σε πλήρη εξέλιξη. Γέμισε παιδιά το χωριό και πάντα ευδιάκριτη η μπλε ποδιά των κοριτσιών, αφού για τ’ αγόρια δεν υπήρχε κάποιος περιορισµός στην ενδυμασία.
     Ο φιλόλογος του σχολείου, ένας νεαρός πρωτοδιόριστος καθηγητής, γνωστός για τις… ευγενικές προσφωνήσεις του στους μαθητές του, ήταν επικεφαλής μιας «ομάδας καθαριότητος». Κάθε δάσκαλος έχει «κουσούρια», κι αν δεν έχει εύκολα του τα «κολλάμε»! Του συγκεκριμένου όμως ήταν εμφανέστατα: το συμπαθητικό ψεύδισμά του και το λίγο αλλήθωρο βλέμμα του, έγιναν από την πρώτη μέρα το «σήμα κατατεθέν του»!
     Στα κορίτσια είχαν δοθεί σκούπες κι εμείς τ’ αγόρια μαζεύαμε με τα χέρια και απομακρύναμε από εμφανή σημεία πέτρες, ξύλα, χαρτιά και διάφορα άλλα σκουπίδια. Τελειώνοντας στην πλατεία και τον πέριξ της εκκλησίας χώρο, φτάσαμε στα σκάλες που κατέβαιναν στην αστυνομία.      
     Τα κορίτσια άρχισαν να σκουπίζουν τα ψηλά σκαλοπάτια και τα αγόρια μαζευτήκαμε όλα στα πιο χαμηλά, για… ευνόητους λόγους! Από το σημείο εκείνο πάντα σκυμμένοι, τάχα πως καθαρίζαμε, τα βλέμματα όλων όμως ήταν καρφωμένα στα κορίτσια που έσκυβαν στα πιο ψηλά σκαλοπάτια! Αν και εκείνα τα καημένα έκαναν ό,τι μπορούσαν να προστατευτούν, δεν το κατάφερναν πάντα!
     «Ευτυχώς που δεν μπήκε η μόδα του γυναικείου παντελονιού στα σχολεία!», είπε κάποιος, μάλλον περισσότερο... τολμηρός από τους άλλους!
     Δεν άργησε πολύ να μας «πάρει χαμπάρι» ο καθηγητής μας, ήρθε κοντά και κάπως χαµηλόφωνα, αλλά αυστηρά,  µάς είπε με το χαρακτηριστικό ψεύδισμά του:
     «Αϊ µου θτο διάολο τθογλάνια! Ακόμα δε βγήκατε από το αυγό και µου θέλετε και µπανιθτήρι...»!
     Αφού µας έδιωξε κακήν κακώς από εκεί, έκατσε φαρδύς πλατύς επάνω σε µια μεγάλη πέτρα και απολάμβανε διακριτικά ο ίδιος το... θέαμα!

Ν.Π., 17.6.2018

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2018


     H εποχή μας, που μας ειδικεύει και μας εξειδικεύει σε διάφορους τομείς, πολλά θέματα της καθημερινότητάς μας αγνοούμε όμως, μου θυμίζει μια αγαπημένη διδακτική ιστορία, από τις πολλές που άρεσαν στον πατέρα μου και συχνά μου την έλεγε:

O διπλωματούχος γιος και ο αγράμματος πατέρας


     Κάποτε, ένας φτωχός κι αγράμματος αγρότης, είχε μία μεγάλη για το «μπόι» του φιλοδοξία: να μάθει πολλά γράμματα ο μοναχογιός του. Αγωνίστηκε μέρα και νύχτα γι’ αυτό και πραγματικά το κατάφερε. Όταν το παιδί γύρισε από τις σπουδές του με μεγάλους τίτλους, διακρίσεις, βραβεία και επαίνους, πολύ υπερήφανος ο πατέρας του πρότεινε να μείνει στο σπίτι μερικές μέρες να ξεκουραστεί και μετά να αναζητήσει δουλειές ανάλογες των προσόντων του.
     Έτσι κι έγινε. Το παιδί έμεινε στο σπίτι αρκετές μέρες, σύμφωνα με τη συμβουλή του πατέρα, μα κάθε βράδυ που εκείνος γύριζε από τις δουλειές του στα χωράφια, έβλεπε το γιό του σκυμμένο στα πολλά ογκώδη βιβλία του, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, χωρίς να σηκώνει κεφάλι. Αφού το φαινόμενο συνεχιζόταν όλο και με πιο έντονους ρυθμούς, ένα βράδυ του λέει:
      «Βρε, παιδί μου,  εσύ πραγματικά κουράστηκες πολύ και τα γράμματα που έμαθες. Σε βλέπω, όμως, και συνεχίζεις να κοπιάζεις και να ξενυχτάς ψάχνοντας τα βιβλία σου και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Δεν φτάνουν όσα έμαθες να βρεις μια καλή δουλειά και με πολλά λεφτά;».
     «Πατέρα, όντως τα γράμματα που έμαθα είναι πολλά και πραγματικά θα είμαι περιζήτητος σε μεγάλες θέσεις. Όμως, τόσα χρόνια στα θρανία και μέσα σε τόσα βιβλία που έχω διαβάσει, δεν έχω βρει και δεν μπορώ να εξηγήσω πώς γίνεται και βρίσκονται χώματα κολλημένα στα ξύλα της σκεπής του σπιτιού μας! Πώς έφτασε το χώμα εκεί επάνω;», και έδειξε στον πατέρα του τη σημείο της σκεπής του φτωχόσπιτού τους που είχε λίγα χώματα πάνω στα ξύλα.
     Τότε ο πατέρας του κούνησε το κεφάλι, αναστέναξε και μουρμούρισε:
     «Αχ, παιδάκι μου! Τζάμπα ξοδεύτηκα τόσα χρόνια, τζάμπα έμαθες κι εσύ τόσα γράμματα του έμαθες!».

Ν.Π., 15.6.2018